Η Ουρανία Μπάγγου γεννήθηκε στο Βογατσικό. Είναι γιατρός Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος και εργαζόταν στο τοπικό νοσοκομείο. Είχε την ευτυχία να μεγαλώσει δύο κόρες.
Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία:
Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία:
(2008) Γραμμένα λόγια, Αρμός
(2014) Σαν τη μύτη του Τζων Γουέιν, Θράκα
(2019) Η λέξη, Οδός Πανός
(2020) Το κοτσύφι – το κοτσυφάκι, Ζήτη
Αρθρογραφεί στην Παρέμβαση, στην Οδό Πανός, στις Ανιχνεύσεις, στην ΟΔΟ.
(2020) Το κοτσύφι – το κοτσυφάκι, Ζήτη
Αρθρογραφεί στην Παρέμβαση, στην Οδό Πανός, στις Ανιχνεύσεις, στην ΟΔΟ.
«Κάτι σαν βιογραφικό» της από την συγγραφέα
Η ίδια αναλύει σε ένα άρθρο της με τίτλο «Κάτι σαν βιογραφικό» την αγάπη της για την συγγραφή “Απλώνοντας, συνάμα, μέσω της γραφής, το μελάνι στο χαρτί είναι σαν να βγάζεις ένα μέρος από τις πιο δύσκολες και σκοτεινές σου σκέψεις ή και κάποιους από τους προβληματισμούς σου προς τα έξω, προς τους άλλους, τους δυνητικούς συνομιλητές σου, κι έτσι η μελανόχρωη διάθεση μικραίνει συνεχώς, τεμαχίζεται και ξανατεμαχίζεται και στο τέλος παίρνει τις σωστές της διαστάσεις, ενώ αρχικά είχε φουσκώσει μέσα σου και σ’ έκανε να ασφυκτιάς, χωρίς, πιθανόν, στέρεο λόγο. Οι δε προβληματισμοί σου συμπληρώνονται, στοιχίζονται κι αναμετριούνται με πλήθος άλλους. Συμμετέχει, δηλαδή η γραφή, στον εσωτερικό διάλογο, σ’ αυτό που λέμε συναισθησία, ή γνωριμία με τον εαυτό μας˙ αυτόν τον άγνωστο που μέσα του κατοικούμε σαν ισοβίτες, αλλά όλο μας ξεφεύγει κι όλο τον κυνηγάμε από πίσω, μια για να του περάσουμε χαλινάρι, μια να τον στηρίξουμε να σηκωθεί ή για να τον συναρμόσουμε στην θέση που τού αναλογεί μέσα στον πολιτισμικό χώρο που μας περιβάλει. Ένας εξ ίσου σημαντικός λόγος που σε προτρέπει να γράψεις είναι η εγγενής μας πρόθεση να παρεμβάλλουμε το καλό με το κακό, το ευτελές με το ακριβό, το δέον με το απρεπές, το σίγουρο με το επισφαλές, το τίμιο με το χωρίς τιμή και γενικότερα την δυνητικά αρμονική και λογική όψη της ζωής με την τραχιά και την παράλογη και να επιτύχουμε έτσι όχι μόνο το ευ ζην, αλλά και την συνεπαγωγή του: το ευ θνήσκειν. Γιατί οι άνθρωποι είναι αναγκαίο να προετοιμαζόμαστε και για τη ζωή, αλλά και για τη λήξη της. Με τη γραφή γεμίζουμε τη φυσική ζωή και με άλλη, επιπρόσθετη ζωή. Δε θα την έλεγα τεχνητή, αλλά πιο πνευματική και ανθρωπινά παραμυθένια. …….Και τελικά η ενασχόληση του ανθρώπου με την γραφή γιατί να μην είναι ακόμα κι ένα παιχνίδι με έξυπνους κανόνες; σα να παίζεις σκάκι με δύο αντιμαχόμενους στρατούς, ή, πιο χαλαρά, το τάβλι, με τα άσπρα και μαύρα πούλια αντιμέτωπα. Ας μην ξεχνάμε και την ομορφιά που έχουν τα γράμματα καθώς στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο, δυό-δυό ή σε παρέες, και πώς δημιουργούν τα νοήματα. Μόνο το ο, ( ο άνδρας) και το η, (η γυναίκα) στέκονται μοναχά τους, για να εκφράσουν τους δυό πυλώνες που στηρίζεται η ζωή μας: το αρσενικό και το θηλυκό.”
Από το Blog της https://www.ouraniabangou.gr/kati-san-viografiko
ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ Περιεχόμενο παρμένο από τα βιβλία της
1 γραμμένα λόγια
Διηγήματα που έχουν για ήρωές τους ανθρώπους καθημερινούς, της δυτικής Μακεδονίας, και ειδικότερα όσους κατοικούν γύρω από την Ορεστιάδα λίμνη. Η συγγραφέας θέλει να μας τους γνωρίσει, να μιλήσει γι’ αυτούς και να ακουστεί η φωνή τους μέσα από τα “γραμμένα λόγια” της, για ό,τι τους αφορά. Για την καταγωγή τους, για την ζωή που σαν φυσικό ρυάκι τους έφερε μέχρις εδώ, για τα όνειρά τους, κι ας είναι κάποια από αυτά διαψευσμένα ή μισοτελειωμένα. Θέλει να οραματιστούμε το μέλλον τους που έχει σαν αφετηρία το παρελθόν τους
2 Σαν τη μύτη του Τζων Γουέιν και άλλα πεζογραφήματα
Και η φτώχεια ενός είδους φυλακή δε μοιάζει να είναι; Αφού δεν έχεις τους πόρους, δεν έχεις και το πέρασμα να πας πουθενά, να κάνεις οτιδήποτε. Φυτοζωείς στην κυριολεξία, είναι σα να σε κάρφωσαν στο χώμα. Η ύλη, το έβλεπαν άλλωστε, δεν είναι κάτι “άψυχο”. Άσχετα που δεν την βλέπουμε να περπατάει. Έχει δική της δομή και κίνηση. Έχει τα ηλεκτρόνια, τα νετρίνα, μετασχηματίζεται σ’ ενέργεια, κι η ενέργεια του μυαλού φανερώνεται σαν οξυδέρκεια, φρόνηση, ή μπορεί να μετατραπεί σε καλοσύνη ή κακία. Εκεί εδράζεται και ένα μέρος της σχετικής ελευθερίας που έχει ο άνθρωπος, να παίρνει από το μετασχηματισμό της ύλης αυτό που επιθυμεί.
3 Η λέξη
ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΙ ΟΧΙ
Νόμισα πως πρωταγάπησα το πρόσωπο της μάνας μου. Δεν ήταν όμως έτσι: πρώτα τα μάτια και τα τρυφερά χέρια της μαμής είδα, που με ξεγέννησαν. Έπειτα σεβάστηκα του πατέρα το πρόσωπο. – Όχι ακριβώς! Τη μορφή του προστάτη θεού έβλεπα, που πλάστηκε καθ’ ομοίωσή μας. Κι αργότερα νόμισα πως λάτρεψα μέσα απ’ τα μάτια των ανδρών τον κόσμο όλο. …Κι ήταν απλά τα ψήγματα της ομορφιάς σε σας, που με είχαν συνεπάρει για καμπόσο. Ακόμα και στα μάτια των παιδιών που γέννησα τον εαυτό μου είδα, σαν από μακριά. Δηλαδή, για να λέμε την αλήθεια, αγάπησα και όχι, πίστεψα κι απίστησα, ακόμα κι η αλήθεια που λέω τώρα, μισή είναι κι αυτή. Δηλαδή…; – Προσπαθήστε να με καταλάβετε, άνθρωποί μου, η ελαφρότητα της ψυχής φταίει, αυτή, αυτή! Όχι μόνο εγώ, και η δική μου φιλαυτα-μφιβολία!
4 Το κοτσύφι- το κοτσυφάκι 22 μικρές παραμυθο-ιστορίες που αναφέρονται στην πρώιμη περίοδο της ζωής ενός παιδιού. Παρακολουθούν βήμα,βήμα την νοητική και συναισθηματική του ανάπτυξη. Το βιβλίο περιλαµβάνει µία σειρά ιστοριών που κατοικούν στον µαγικό τόπο όπου παίζουν µαζί δυο αχώριστες φίλες, η πραγματικότητα µε τη φαντασία. Είναι ελληνικές και καθημερινές, χωρίς καμιά αμφιβολία.
Από Αγγελική Γιώτη στο ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΤΟ ΠΡΙΝ κ το ΤΩΡΑ
