Η εγκληματικότητα είναι ένα φαινόμενο διαχρονικό και παγκόσμιο. Εκατοντάδες εγκλήματα λαμβάνουν χώρα καθημερινά απ’ άκρου εις άκρον στον πλανήτη μας, από τα οποία άλλα είναι αντιληπτά και άλλα όχι. Δυστυχώς, είναι στη φύση των ανθρώπων αυτών, η διάπραξη εγκλημάτων με οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και προσωπικά κριτήρια.
Η ετυμολογία της λέξης μάς παραπέμπει στην πράξη εκείνη, που είναι κοινωνικά κατακριτέα, αφού οι συνέπειές της είναι βλαβερές, ως προς την κοινωνία γενικά και κάθε άτομο ειδικά.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις εγκλημάτων που δεν οδηγούνται στη δικαιοσύνη, αφού τα κατασταλτικά όργανα αδυνατούν να τα εντοπίσουν. Μία κατηγορία απ’ αυτά είναι τα εγκλήματα, όπου υπάρχει αποσιώπηση των πραγματικών περιστατικών από αυτόπτες μάρτυρες. Η ρήση: “Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”, αποτυπώνει με το πιο γλαφυρό τρόπο τα εγκλήματα που αποσιωπούνται. Ο μάρτυρας που γνωρίζει το έγκλημα έχει δύο φοβίες ή να αποσιωπήσει και να γίνει ηθικός αυτουργός σε αυτό είτε να μιλήσει, έχοντας μπροστά του ένα δρόμο δικαστικών διαδικασιών, όπου κινδυνεύει να χαρακτηριστεί και ως συκοφάντης.
Ποιος όμως από τους δύο δρόμους, πρέπει να επιλεχθεί προς χάριν της κοινωνικής δικαιοσύνης και την στήριξη των Κοινωνικών Νορμών; Η απάντηση σε αυτό είναι πρόδηλη. Κανένα έγκλημα δεν θα πρέπει να αποκρύπτεται, να απωσιωπάται και να μην εξερευνηθεί, διότι θα επαναληφθεί πολλάκις.
Απλά ο ιερός θεσμός της δικαιοσύνης πρέπει να βρει μηχανισμούς, όπου και οι μάρτυρες θα προστατεύονται παντοιοτρόπως, αλλά και οι εναγόμενοι να τιμωρούνται, εφόσον διέπραξαν το έγκλημα. Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχει ένα ενιαίο σύστημα, το οποίο θα διασφαλίσει απόλυτα τα παραπάνω κι ας μη κρυβόμαστε, ίσως, να μην υπάρχει και η σχετική βούληση. Κάτι ανάλογο πρέπει να συμβαίνει και σε άλλες χώρες, που είναι πιο αναπτυγμένες από τη δική μας. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να βρεθούν οι ασφαλέστεροι τρόποι προδικασίας υπέρ των ανθρώπων που είναι μάρτυρες.
Το έγκλημα το καταδικάζουμε όλοι. Μήπως με το να προσπαθούμε καθημερινά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι είναι ένας τρόπος για να το περιορίσουμε; Ο κόσμος μας, ενδεχομένως, να ήταν καλύτερος αν η φράση του Χριστού “Αγαπάτε Αλλήλους” αποκτούσε πραγματικό και ουσιαστικό περιεχόμενο.
