14/11/2010: Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η πιο σημαντική ημέρα της ζωής μου.
Βρίσκομαι στην Καστοριά και επίσημα ανοίγω τις πόρτες του “ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΥ”, του μικρού ξενώνα εξοχής», για να υποδεχτώ ανθρώπους που για πέντε χρόνια, θα μοιραστούμε χαμόγελα, σκέψεις, όνειρα, γιορτές, τραγούδια, σιωπές, χιόνια, φως, κουτσομπολιά, θέατρο, αγκαλιές, γεύσεις, εξομολογήσεις, φιλίες.
Θα ακούσουμε μαζί τα αηδόνια το ξημέρωμα, τον αέρα να περνά μέσα από τα σύννεφα, την θέα της λίμνης να αλλάζει κάθε λεπτό, το φεγγάρι να φωτίζει το βλέμα μας, την βροχή να ευωδιάζει την ψυχή μας.
Θα μοιραστούμε μαρμελάδες τζίντζερ, πορτοκάλι, μήλο, βατόμουρο, ροδάκινο, βερύκοκο, φάγαμε πίτες πρωινές με τυρί και Κολοκυθόσπορο, με κασέρι και φύλλο κανταΐφι, αυγό φέτες με μέλι, αυγά τηγανητά μέσα σε χωριάτικο ψωμί, ντομάτες, αγγουράκια και ρόκα και μελιτζάνες απο τον κήπο.
Θα ακούσουμε την Μαρία Κάλας να τραγουδά μετά απο την Φλέρυ Νταντωνάκη και κλασική μουσική πριν από την Βέμπο- πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα- την άρια του Ναδίρ απο τους αλιείς μαργαριταριών του Μπιζέ, τραγούδια του εξήντα ανακατεμένα με μπιτ και ενδιάμεσα ο Χατζηδάκις θα μας ταξιδεύει στον ελληνικό κινηματογράφο και μουσικά κομμάτια απο ταινίες και τζαζ και σουίνγκ και βαλς και ρεμπέτικα και τα ελαφρά του εβδομήντα και του ογδόντα τα ντίσκο.
Θα υπάρξουν και οι σιωπές όμως, αυτές οι μεγάλες σιωπές που άνθρωποι καθισμένοι στην βεράντα άλλωτε με μια κουβέρτα στα πόδια τον χειμώνα ή ξυπόλυτοι το καλοκαίρι και πολλές φορες ξαπλωμένοι στο χορτάρι άκουγαν τα αστέρια, τον ήλιο, την ηρεμία του Βυσσινοκόκηπου και στέκονταν εκεί ευτυχισμένοι.
Το ξέρω. Το είδα πολλές φορές και ένοιωσα την ευτυχία τους, ένοιωσα την χαρά τους.
Δέκα χρόνια μετά είμαι γεμάτος από Βυσσινοκηπο και Καστοριά ακόμη και αν δεν ζω εκεί.
Δέκα χρόνια μετά ξέρω πως καλά έκανα και δημιούργησα εκει τον μικρό δικό μου παράδεισο.
Δέκα χρόνια μετά ειμαι ευτυχισμένος για όλες τις επιλογές της ζωής μου.
Ο Βυσσινοκηπός μου θα κυλάει πάντα στις φλέβες μου, στα όνειρα μου και θα είναι ένα από τα ομορφότερα δημιουργήματα μου.
Μέσα σε αυτή την ανάμνηση θα υπάρχουν πάντα η Νενη μου, ο Νικολάκης- Μανικάκης, ο Νίκος, η Δήμητρα Τούφα, η Κική, η Αννα, η Ζέττα, η Σάσα, η Μαρία Σέκιου, η Γεωργία Τούφα, η Ναττάσα Μωβ, ο Γιωργος Αναστασάκης, ο Γιάννης Ηλιάδης, η Νίκη Μπαι , η Μαίρη Σενή, ο Νικόλας Δανιηλάκης , ο Γιώργος Τζανακοπουλος, η Στέλλα Καλαμπούκα, ο μαέστρος Γκονούλας, η Χρυσούλα Πατρώνου, ο Γιάννης, η Δάφνη, ο Στέλιος, ο Παναγιώτης Μπαϊρακτάρης, ο Αλέξης Λαουμτζης, η Άρτεμης, η Ζενια, ο Κυριάκος, ο Φίλιππος Δόλλας, η Σεβαστη και δεκάδες άλλοι άνθρωποι που γέμισαν και ομόρφυναν την ζωή του βυσσινόκηπου και την δική μου!
