Έχω κατεβάσει το κεφάλι, όσο η εκτυφλωτική λάμψη του ήλιου με αναγκάζει να κρατώ τα μάτια μου μισόκλειστα. Είναι λογικό τώρα που οδεύουμε προς το τέλος του Καλοκαιριού, το ακτινοβόλο αστέρι να χαμηλώνει το βλέμμα, να υποστέλλει τη σημαία της αλαζονείας και να υποτάσσεται στην ισχύ του αποπνικτικού για μένα, γεμάτου βροχοπτώσεις, φθινοπώρου.
Η μπάλα έρχεται από την αριστερή πλευρά του γηπέδου, εγώ είμαι στημένος μέσα ακριβώς στη μεγάλη περιοχή, κοντά στο σημείο του πέναλτι, σε μια νοητή ευθεία με το αντίπαλο τέρμα. Δεν έχω παρά ελάχιστο χρόνο για να αποφασίσω πως θα την υποδεχτώ. Στη στιγμή αντιλαμβάνομαι πως δύο είναι οι επιλογές μου.
Μπορώ να γυρίσω το κορμί μου αντίθετα από την εστία και να πηδήξω ψηλά, με το κεφάλι να έχει μέτωπο προς τη γη και το υπόλοιπο σώμα στον ουρανό, και αιωρούμενος να φέρω πρώτα το αριστερό μου πόδι προς τα κάτω και στη συνέχεια, αμέσως μετά, το δεξί, έτσι ώστε με τη φόρα που θα δημιουργηθεί στην επαναφορά των άκρων μου, να βρω τη μπάλα με δύναμη στον αέρα και να τη στείλω προς το τέρμα. Το έχω επιχειρήσει ξανά αυτό το ανάποδο ψαλιδάκι μα με πενιχρά αποτελέσματα, αφού η επαφή δεν ήταν η ενδεδειγμένη και η μπάλα έφυγε ψηλά και μακριά από το τέρμα. Η δεύτερή μου επιλογή είναι να γυρίσω στο πλάι το σώμα, να καλοζυγίσω την πορεία της μπάλας και με όλη μου τη δύναμη να τη βρω γεμάτα.
Δε χρειάζεται να το σκεφτώ δεύτερη φορά. Έχοντας τον…
Συνέχεια στο maxmag.gr
