Του Νικολάου Ματθαίου, Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Βορ.Αιγαίου
Χαίρε φίλε αγαπητέ,
Είς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος…
Σήμερα στενάζω και οδύρομαι γιατί έχασα έναν παιδικό και εξαιρετικό φίλο μου. Έπειτα από αδόκητους χαμούς αγαπητών και προσφιλών προσώπων αυτές τις μέρες λόγω της μάστιγας της πανδημίας έρχεται να προστεθεί η απώλεια ενός ιερέα με τον οποίο μας συνδέει φιλία 40 ετών. Πρόκειται για τον εκλεκτό φίλο και ομογάλακτο στην πρωτοβάθμια παιδεία μας πατέρα Χρήστο Γάλλο από το Νεστόριο Καστοριάς. Θέλω να του κάνω ένα μνημόσυνο γιατί είμαι εκείνος με τον οποίο μοιράστηκε πολλά και συνάμα την κλήση του στον Θεό.
Από μικρά παιδιά πηγαίναμε μαζί στο διθέσιο τότε δημοτικό σχολείο Άνω Νεστορίου. Παιδί που μεγάλωνε με την γιαγιά του ο Χρήστος (είχε τους γονείς του μετανάστες στο εξωτερικό) με συναντούσε καθημερινά στο σχολείο και τις Κυριακές στην εκκλησία. Η αγάπη του για τα ιερά γράμματα φάνηκε νωρίς καθότι πριν από εμένα μάθαινε με όρεξη και αγάπη τους ήχους και ύμνους της λατρείας μας. Μάλιστα ήξερε τα απολυτίκια της οκτωηχίας “απ΄έξω” και τον θαύμαζαν όλοι. Όταν ήρθε μία από τις πολλές φορές στο σπίτι μου μου πρότεινε να μη παίξου με κάτι από τα συνηθισμένα παιχνίδια μας αλλά να προσευχηθούμε…Ξαφνικά μου είπε ότι θα κάνει τον παπά κι εγώ τον Ψάλτη. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές έως ότου το εκμυστηρευτήκαμε στους γονείς μας και στον ιερέα, οι οποίοι μας εξέφρασαν την απορία τους αλλά και την προτροπή ειδικά στον Χρηστάκη να μη λέει τα λόγια του ιερέα αλλά να περιμένει να πραγματοποιήσουμε το θέλημά μας-Του σε μεγαλύτερη ηλικία. Όντως έτσι και έγινε αργότερα. Οι δρόμοι μας μπορεί να χώρισαν γιατί εγώ μετακόμισα οικογενειακώς στον Λαγκαδά, η κλήση μας στο Θεό συνεχίστηκε και εκφράστηκε με τον ίδιο τρόπο που την είχαμε από παιδιά. Ο Χρήστος έγινε Ιερέας κι εγώ Ψάλτης. Από τότε δεν χαθήκαμε . Κάθε φορά που ανέβαινα στην Καστοριά τον έβλεπα και όλο τον παρακινούσα να ψάλλουμε δύσκολα-σπάνια λειτουργικά. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η ασθένεια του ζάχαρου σε συνδυασμό με τις στενοχώριες του από ενδοοικογενειακά προβλήματα συνετέλεσαν να οξυνθεί άσχημα η υγεία του. Τον περασμένο Ιούνιο μετά την επίσκεψή μου στον Μητροπολίτη Καστορίας τον κάλεσα και με χαρά με περίμενε να πιούμε ένα καφέ. Που να ήξερα ότι θα τον έβλεπα τελευταία φορά!!! Ο π. Χρήστος , ο παιδικός μου φίλος με σφιχταγκάλιασε αλλά διέκρινα πως το χρώμα του προσώπου του ήταν αρκετά μελανό…η αρρώστια του τον κατέβαλε συνεχώς…μαζί και η στεναχώρια του η οποία και αυτή ήταν μάλλον πιο φαρμακερή από την πρώτη.
Εχθές πληροφορήθηκα τον θάνατό σου…μόλις στα 49.. το Νεστόριο και η ενορία της Καλλιθέας Καστοριάς πενθούν…μαζί κι εγώ φίλε μου π. Χρήστο…
Σε ευχαριστώ για την φιλία σου και να εύχεσαι πιά από το Ουράνιο Θυσιαστήριο για όλους εμάς που μας άφησες πίσω…ψέλνε με την γλυκιά φωνή σου τις αγγελικές ουράνιες μελωδίες νυν καί αεί…
