Στα φρυγμένα μονοπάτια του χωριού, στους κακοτράχαλους αγροτικούς δρόμους, λιάζονται φίδια στις χωμάτινες κοιλότητες που σημαδεύτηκαν και βάθυναν από τα πατήματα τροχοφόρων οχημάτων, και κάπου κάπου, εκεί, στις άκρες των ατραπών, αλλάζουν το δέρμα τους και διαπνέονται από την επιθυμία να αναζωογονηθούν ̶ γιατί όχι και να αναγεννηθούν. Τι ωραία που απεκδύονται με φυσικό τρόπο η φθορά και το σαθρό…
Αρουραίοι κρύβονται στους αγρούς φοβούμενοι την μήνη των ερπετών ή καλύτερα την ακόρεστη πείνα τους για λουκούλλεια γεύματα με μενού τα ίδια τα, ανεπιθύμητα για τους αγρότες, ζωντανά. Μια αλεπού περιφέρεται άσκοπα στο χωράφι μας, εκείνο με τη μεγάλη καρυδιά στην άκρη και το μικρό χαντάκι που οριοθετεί τα σύνορα με τον δύστροπο γείτονά μας. Βγήκε για κυνήγι και στο σεργιάνι της σκορπίζει τρόμο στους δύσμοιρους υποψήφιους στόχους της. Όλα τα πλάσματα σε τούτη την πλάση έχουν τη νέμεσή τους. Έχω και γω τη δική μου.
Κάπου εκεί, καταμεσής της ατίθασης φύσης, συναντώ τον…
Συνέχεια στο maxmag.gr
