Δημοσιεύθηκε το σχέδιο ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία, γνωστό ως έκθεση Πισσαρίδη. Τα πορίσματα του Σχεδίου είναι :
1.Το 99,60% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι μικρομεσαίες οι οποίες απασχολούν το 88% των εργαζομένων. Αναφέρει ως τελικό πόρισμα: η κυριαρχία μονοπρόσωπων και πολύ μικρών επιχειρήσεων αποτελεί κυρίαρχο και προβληματικό χαρακτηριστικό, καθώς η παραγωγικότητα στις επιχειρήσεις αυτές είναι γενικά χαμηλή. Αυτομάτως το μικρό μέγεθος των επιχειρήσεων καθιστά αδύνατη την ενσωμάτωση της τεχνολογίας και της καινοτομίας που συνεπάγεται χαμηλή παραγωγικότητα. Ενώ το σύνολο του επιχειρηματικού τομέα παράγονται 21,100 ευρώ ανά εργαζόμενο ακαθάριστης προστιθένης αξίας, στις μικρές επιχειρήσεις η παραγωγικότητα είναι μόλις 7.900, όπου κατατάσσει την Ελλάδα στην τελευταία θέση μεταξύ των κρατών μελών της Ε.Ε.
2. Το δεύτερο ζήτημα κατά την έκθεση είναι ότι υπάρχει χαμηλή επένδυση παγίου κεφαλαίου (νέες επενδύσεις) και επομένως λέει η έκθεση αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων δεν επανεπενδύονται αλλά καταλήγουν στις τσέπες των ιδιοκτητών.
Κατ΄ αρχή δεν χρειαζόταν να καταρτιστεί ολόκληρο σχέδιο για να δούμε τα χαρακτηριστικά της Ελληνικής οικονομίας. Αυτά τα στοιχεία έχουν καταγραφεί όχι από μία αλλά από πάρα πολλές μελέτες και από πάρα πολλούς. Σ΄όποιο Επιμελητήριο της χώρας αν τηλεφωνήσεις, η σ΄ οποιοδήποτε οικονομική σχολή να απευθυνθείς θα σου δώσουν τα ίδια στοιχεία και μάλιστα σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.
Επομένως το πρόβλημα δεν είναι η ακτινογραφία της οικονομικής διάρθρωσης της Ελληνικής οικονομίας και της επιχειρηματικότητας μέσω της στατιστικής απεικόνισης, στην παρουσίαση δηλαδή των στατιστικών στοιχείων αλλά στην ερμηνεία αυτών. Όλες μα όλες οι μελέτες απ όπου κι αν έχουν γίνει καταλήγουν στα ίδια αποτελέσματα και δυστυχώς στην ίδια ερμηνεία και αυτό είναι ένα μεγάλος ΛΑΘΟΣ. Αποδεικνύεται ότι κανένας μας δεν έχει διδαχθεί τίποτα από την πρόσφατη χρεοκοπία της χώρας.
Ας ξεκινήσουμε από την χαμηλή αύξηση των νέων επενδύσεων. Τα κέρδη δεν καταλήγουν στις τσέπες των μικρομεσαίων επιχειρηματιών αλλά στις τσέπες του αδηφάγου κράτους μέσω της παράλογης και εξοντωτικής φορολογίας. Και όχι μόνο αυτό. Από το μικρό μέρος των κερδών που απομένει έρχεται η δεύτερη παραλογία των επανελέγχων, όπου αφαιρεί το σύνολο των κερδών. Με δεδομένο ότι η μικρομεσαία επιχείρηση δεν έχει εύκολη πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει από την ανυπαρξία του κεφαλαίου κίνησης. Που χρόνος, και διάθεση για δημιουργία νέων επενδύσεων;
Επομένως το πρόβλημα δεν ο μικρομεσαίος που τα τσεπώνει αλλά το κράτος που τα απομυζά, (αν και υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικό ρήμα πολύ χειρότερο απ αυτό). Το πρόβλημα επομένως είναι η επιβίωση εξ αιτίας της έλλειψης κεφαλαίου κίνησης και όχι της ανάπτυξης μέσω της αύξησης των νέων επενδύσεων, που είναι το επόμενο στάδιο. Επομένως μοναδική διέξοδος για την ανάπτυξη των μικρομεσαίων είναι μέσω της αυτοχρηματοδότησης, των κερδών, όταν όμως δεν υπάρχουν κεφάλαια είναι αδύνατη η ενσωμάτωση της τεχνολογίας και της καινοτομίας.
Επομένως η έλλειψη νέων επενδύσεων, τεχνολογίας και καινοτομίας είναι αποτέλεσμα και όχι η αιτία του προβλήματος.
Ερχόμαστε στο πρώτο πόρισμα. Η έκθεση αυτή όπως και όλες οι άλλες συνδέουν την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα με το μεγάλο μέγεθος των επιχειρήσεων. Είναι μέγα λάθος.
Υπάρχουν δύο μοντέλα ανταγωνιστικότητας. Του χαμηλού κόστους και της υψηλής προστιθέμενης αξίας. Πράγματι η έκθεση μας υποδεικνύει ότι για την βελτίωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της χώρας πρέπει να μεταλλαχτούμε σε οικονομία Κίνας όπου μέσω του μεγάλου μεγέθους της επιχείρησης της αύξησης νέων επενδύσεων, ενσωμάτωσης της τεχνολογίας, της καινοτομίας, της μαζικοποίησης της παραγωγής θα γίνουμε ανταγωνιστικοί. Φέρνει για παράδειγμα ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις δημιουργούν 21.100 ακαθάριστης αξίας ανά εργαζόμενο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα της μικρές επιχειρήσεις του κλάδου της γούνας. Είναι οικοτεχνίες πολύ μικρές. Παρ΄ όλα αυτά δημιουργούν προστιθέμενη αξία επι των πρώτων υλών 250% και ανά εργαζόμενο πολύ πάνω από τις 30.000,00 € ανά εργαζόμενο. Άρα το μέγεθος δεν αποτελεί πρόβλημα στην ανάπτυξη, στην ανταγωνιστικότητα και στην καινοτομία των επιχειρήσεων.
Δεύτερο παράδειγμα. Ο πετροχημικός τομέας της Ελλάδος, δημιουργεί υψηλούς τζίρους αλλά η προστιθέμενη αξίας αυτού είναι μόλις 2%.
Τρίτο παράδειγμα. Το κύριο προϊόν της χώρας είναι ο Τουρισμός. Σύμφωνα με την έκθεση Πισσαρίδη θα πρέπει να στραφούμε στην βιομηχανοποίηση του τουριστικού προϊόντος, δηλαδή τύπου Τουρκίας, Ντουμπάι και γενικά του μοντέλου που αναπτύσσεται από τις Βόρειο αφρικανικές χώρες της Μεσογείου. Δηλαδή αυτό που αποκαλείται ανταγωνισμός των 3S (Sun, Sand, See).
Αυτό το μοντέλο εφαρμόζει πλέον η χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες. Όλες οι χώρες πουλάνε τα τρία S, και εξ αιτίας των συνεχών υποτιμήσεων των νομισμάτων τους καθίστανται συνεχώς ανταγωνιστικοί φτωχοποιώντας τους λαούς τους. Επί πλέον μπορεί να εξηγήσει κάποιος πως είναι δυνατόν να κάνουμε μεγαθήρια ξενοδοχειακά σε μικρά νησιά πχ Σαντορίνη ώστε να δημιουργήσουμε μέσω του μεγάλου μεγέθους ανταγωνιστικό τουρισμό;
Επομένως δεν είναι το μέγεθος της επιχείρησης το πρόβλημα. Η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στο μοντέλο ανάπτυξης της Υψηλής προστιθέμενης αξίας, που είναι Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ, (ανταγωνιστικό μοντέλο Εστίασης) Σ όλη την Μεσόγειο (και σ΄ όλη την υφήλιο) δύο χώρες μπορούν να επικαλούνται ιστορία και πολιτισμό 5.000 χρόνων. Η Ελλάδα και η Αίγυπτος. Η μεν Αίγυπτος δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την πολιτιστική της κληρονομιά εξ αιτίας των πολιτιστικών της αγκυλώσεων, η δε Ελλάδα εξ αιτίας των πολιτικών της αγκυλώσεων. Δεν χρειάζονται νομικά κείμενα του τύπου : Έλα και δεν θα σε φορολογήσουμε, σαν το πρόσφατο που ψηφίστηκε του χρυσού διαβατηρίου για την εγκατάσταση ξένων στην χώρα, αν και έχω πολλές επιφυλάξεις για την συνταγματικότητα του, ενώ αντίκειται και στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Απαιτείται δημιουργία νόμων τύπου: Μείνε και δεν θα σε φορολογήσουμε. Μείνε και θα σε υποστηρίξουμε. Μείνε και δεν θα σε μετατρέψουμε σε εγκληματία. Κλείνοντας επαναλαμβάνω την φράση του Μεγάλου ηγέτη Κωνσταντίνου Καραμανλή, που την είπε στον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν το 1982, εφάρμοσε φορολογία στην Ελληνόκτητη εμπορική ναυτιλία. Ανδρίκο, τα πλοία έχουν προπέλες και φεύγουν…για να συμπληρώσω: όχι μόνο προπέλες αλλά και φτερά και πετούν και φωλιάζουν στις χώρες των βορείων μας συνόρων. Η Μακεδονία (της Ελλάδος) εννοείται δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται από την μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων της στις ανωτέρω χώρες. Η κυβέρνηση αυτή είναι η τελευταία ελπίδα για την χώρα. Αν δεν το καταλάβει κι αυτή τότε η χώρα δεν σώζεται με τίποτα κι από κανέναν. Εκτός και αν η εν λόγω έκθεση αποτελεί το αναγκαίο άλλοθι για την σφαγή των μικρομεσαίων κυριολεκτικώς και μεταφορικώς.
4 λεπτά ανάγνωση
