Ήταν Νοέμβρης θαρρώ, ημερολογιακού έτους 1996…
Υπηρετώ ως δασκάλα στην Ειδική τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου Άργους Ορεστικού, Ειδική τάξη που στεγαζόταν στο Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων (πρώην κλινική ιατρού Ζάχου) και «στέγαζε» την απόλυτη αποδοχή… παιδιά με σοβαρά σύνδρομα και σοβαρές κινητικές και νοητικές αναπηρίες.
Μια «φωλιά» θάτανε δεν θάτανε 2Χ3… μια «φωλιά» τόση δα που χωρούσε όλη την αγάπη του κόσμου και την ανθρωπιά και τα τρία αμαξίδια επίσης…
Τρία κορίτσια όλα κι όλα και μια κυρία… Τρία κορίτσια, τρεις φορές καλύτερος άνθρωπος, τρεις φορές άνθρωπος!!!
Παραμύθια, μουσική, τραγούδια, παιχνίδια, χορός (ναι! χορός… δεν χορεύεις μόνο με το σώμα μα πιότερο με την ψυχή, αυτή την ψυχή που βγαίνει στο πρόσωπο)… Και πάντα μια «άλλη επικοινωνία» ανάμεσά μας… το χάδι και το άγγιγμα!!!
Στη Σ. άρεσε να στέκομαι πίσω από το αμαξίδιό της, να ακουμπώ το κεφάλι της στον θώρακά μου και να της χαϊδεύω (ασταμάτητα όμως) το κεφάλι και τα υπέροχα πλούσια μαύρα μαλλιά της. Χαμογελούσε και «κραύγαζε» με το μακρόσυρτο εεεεεεεε της από ικανοποίηση και ευτυχία (μια ιδιαίτερη επικοινωνία, μια άλλου τύπου επικοινωνία… επικοινωνία όμως).
Στη Μ. άρεσε να σφίγγω τα χέρια της στα δικά μου και να μου «επιτίθεται» με ένα βλέμμα γελαστό, γεμάτο χαρά και ευχαρίστηση, συνοδευόμενο από τη διαρκή ταλάντωση του σώματός της… δείγμα κι αυτό των συναισθημάτων της.
Στη Θ. (ήταν η μεγάλη μας) άρεσε να στέκομαι πίσω της και να ακουμπώ τα χέρια μου στους ώμους της κι αυτή να μου τα «καπακώνει» με τα δικά της σφιχτά!!! Γύριζε, με κοίταζε κατάματα με βλέμμα και πρόσωπο γεμάτα φως και, μετά από λίγο, μου ζητούσε να καθίσω στην καρέκλα μου απέναντί της, στο μισό μέτρο (τόση ήταν η απόστασή μου από τα τρία «θαύματά μου» στη «φωλιά» μας) και να «μιλήσουμε»… γιατί όντως μιλούσαμε με την «κοινή» μας γλώσσα.
Τρία κορίτσια, τρεις φορές καλύτερος άνθρωπος, τρεις φορές άνθρωπος!!!
Λέξεις όπως μύξες, σάλια, τσίσα και κακά «εισβάλλουν» στην καθημερινότητά σου, ώσπου γίνονται μέρος της ζωής σου και «απομυθοποιείται» και «αποδυναμώνεται» το φορτίο τους.
Συμπεριφορές όπως κραυγές (άναρθρες μα τόσο οικείες άρα και αποκωδικοποιημένες), ασταμάτητος «γρυλισμός» με αυξομειώσεις στην ένταση που ηχεί για ώρες στα αυτιά σου, αλλά ως δια μαγείας εσύ «διαβάζεις» λέξεις σε αυτές τις συμπεριφορές…
Αμαξίδιο για «πόδια»… ολημερίς, ολοχρονίς, αεί και εσαεί…
Όλα τα παραπάνω έχουν όνομα… «επικοινωνία» το όνομά τους!!!
Ημερολογιακό έτος 2000… Τέσσερα χρόνια μετά, τέσσερα χρόνια διαφορετικά, τέσσερα χρόνια μεστά από αγάπη κι ανθρωπιά… Τέσσερα ολόκληρα χρόνια συμβίωσης στον κόσμο της Σ., της Μ. και της Θ., στον άλλον κόσμο αυτόν της αποδοχής, της αγάπης, της ευθύνης και της ανθρωπιάς απέναντι στα χαμένα όνειρα της μαμάς… της μαμάς που μετέτρεψε το «γιατί» σε δύναμη και χαμόγελα!!!
Η Σ., η Μ. και η Θ., τρεις ευκαιρίες να μετατρέψεις σε «δεσποζόμενη» την «αδέσποτη» ψυχή σου και να της επιτρέψεις να κυριαρχήσει…
Δεν διεκδικούν τον οίκτο μας, δεν τους αξίζει, δεν επιτρέπεται…
Αγάπη γυρεύουν, αγάπη που θα φέρει την αποδοχή και την αξιοπρέπεια!
Ένα συναπάντημα, που άλλαξε ριζικά την κοσμοθεωρία μου, που ανέτρεψε τα δεδομένα και τα μετέτρεψε σε εν δυνάμει ζητούμενα…
Έτσι μου είπε και ο γιατρός, εκείνο τον Νοέμβρη…
Ημερολογιακό έτος 1996…
«Τοκ, τοκ!… χτύπησε διακριτικά και συστολικά την πόρτα της φωλιάς μας ο ιατρός και ιδιοκτήτης του κτηρίου. Δεν εισέρχεται στον «κόσμο μας»… περιμένει τη θετική ανταπόκρισή μου…
-Κυρία Σπυροπούλου, μου δίνετε την ευκαιρία να ενταχθώ στην τάξη σας και να σας παρακολουθώ;
-Μα, γιατρέ μου… του απαντώ με τη μονοδιάστατη και κάθετη ματιά της νιότης, νομίζω ότι δεν υφίσταται λόγος για την ένταξή σας στην τάξη μου.
– Είμαι μεγάλος πια, φτασμένος… Ένα ατύχημα είναι αρκετό…
Ένα ατύχημα; σκέφτηκα… τα «δεδομένα» που… σε μια μόνο στιγμή… μετατρέπονται σε «ζητούμενα»…
-Είμαστε ή δεν είμαστε, λοιπόν, όλοι μας εν δυνάμει άτομα με αναπηρία; Γι αυτό σας λέω, κυρία Σπυροπούλου, αφήστε με να μπω στον «κόσμο σας»…»
Σοκαρίστηκα!!!
Εκτίμησα απεριόριστα το «έχω» και αποδέχτηκα πλήρως το «εν δυνάμει»…
Από το «δημοφιλές» σύνθημα «όλοι διαφορετικοί – όλοι ίσοι», κρατώ μόνον το «όλοι ίσοι»…
Οι ψυχές, φίλοι μου, δεν διαφέρουν…
Όλες αγάπη θέλουν!
Δέσποινα Σπυροπούλου
Δασκάλα Τμήματος Ένταξης
