Δεκέμβρης, λοιπόν, ο μήνας των γιορτών, ο μήνας που οι άνθρωποι ανοίγουν λίγο περισσότερο την καρδιά τους και προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά. Στην ιστορία μας, μόλις τελειώνει τοΚαλοκαίρι, ναι, φτάσαμε στο τέλος της ανεμελιάς και της αθωότητας, και έτσι, απρόοπτα, όπως καμιά φορά συμβαίνει, έρχεται η ψυχρολουσία και σαν τα φύλλα του Φθινοπώρου, πέφτουν οι μάσκες και αποκαλύπτονται οι χαρακτήρες. Και κάνει κρύο όταν χειμωνιάζει, κρύο που πηγάζει από εσώψυχα πικραμένα και παγώνει τις ψυχές των παιδιών. Έχει συννεφιάσει, λιγοστεύει πολύ το φως, όχι, δεν φταίνε οι μέρες που πασχίζουν, μάταια, να κρατηθούν στο στερέωμα, η σκοτεινιά δεν οφείλεται στα σύννεφα που σκεπάζουν τον ουρανό αλλά σε εκείνα που σκυθρωπιάζουν τις καρδιές και τις παγιδεύουν στο μαύρο σκοτάδι. Άραγε υπάρχει Ελπίδα γι’ αυτούς; Θα ΄΄Φανή΄΄ και πάλι το πολυπόθητο φως που τόσο προσμένουν κάποιοι από αυτούς; Είναι το 10ο κεφάλαιο από τις Πικραλίδες αυτό, διανύουμε ήδη τα 2/3 της ιστορίας… κάποιες απαντήσεις θα δοθούν και κάποια καινούργια ερωτήματα θα γεννηθούν. Εύχομαι να σας αρέσει. Καλό μήνα! Όμορφα να τον περάσετε και γιορτινά, χωρίς έγνοιες πολλές!
Στάθης Μασκαλίδης
Η νυχτιά με βρίσκει σε μέρος ερημικό, ακολουθώ μονοπάτι δύσβατο, ελικοειδές και κατηφορικό, κάνω βήματα αργά, είμαι ιδιαίτερα προσεχτικός γιατί φοβάμαι, έτσι θεοσκότεινα που είναι, πως θα πέσω στον γκρεμό που υπάρχει στα δεξιά μου. Λιθαράκια σκορπίζουν στο διάβα μου καθώς σέρνω τα πόδια μου, φοβούμενος μήπως και σκοντάψω. Ακούω που και που να κυλούν βότσαλα που κλώτσησα κατά λάθος, συμπαρασύρουν κατά την ξέφρενη πορεία τους στο κενό άλλες, μεγαλύτερες σε όγκο πέτρες και όλες μαζί προκαλούν ένα ντόμινο κατολισθήσεων που ηχούν στα αυτιά μου τρομαχτικά.
Μαζεύομαι και μένω ακίνητος στο καβούκι μου. Μέχρι να ξεθαρρέψω παίρνει λίγη ώρα. Τα κατάμαυρά μου μαλλιά κολλάνε από τον ιδρώτα στο μέτωπο, νιώθω ένα ρίγος να διαπερνάει τη ράχη μου, χρειάζομαι χρόνο μέχρι να τολμήσω ξανά να προχωρήσω.
Το νεφέλωμα άναστρο και κατάμαυρο, δε βοηθάει καθόλου να βρω τον δρόμο μου. Με νοσταλγία ανατρέχω στο ανθολόγιο των παιδικών μου χρόνων. Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ… Χαμένος κόπος, είμαι μόνος, πάντα μόνος.
Κινώ δειλά-δειλά να πάρω την κατωφέρεια, υπάρχουν στιγμές που ανησυχώ πως θα χάσω την…
Συνέχεια στο maxmag.gr
