Θυμάμαι από χτες τη δυσκολία που αντιμετώπιζα κάθε φορά που, διδάσκοντας στην Γ’ δημοτικού, έφτανα στα Θρησκευτικά στο 2ο κεφάλαιο, που ξεκινούσε με δύο ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης που με έκαναν να απορώ με το σκεπτικό της απόφασης να διδαχτούν σε μικρά παιδιά: η ιστορία του Ησαύ και του Ιακώβ κι η ιστορία του Ιωσήφ που βρέθηκε στην Αίγυπτο, δυο ιστορίες όπου θριαμβεύει ο φθόνος μεταξύ αδερφών!… Κι έπειτα σιωπή για την ιερή και δυνατή σχέση ανάμεσα στ’ αδέρφια!… Επειδή, λοιπόν, είχα η ίδια πρώτα μεγάλο πρόβλημα με αυτό, ενέτασσα στην ύλη μας την αληθινή σύγχρονη ιστορία αυτοθυσίας του Τηλέμαχου για να σώσει τα αδέρφια του από τη φωτιά. Δεν μπορούσα να αφήσω τους μαθητές μου να πιστεύουν πως το φυσιολογικό είναι τα αδέρφια να φθονούν το ένα το άλλο!…
Λέγοντας την ιστορία του Τηλέμαχου, άκουγα πάντα τα παιδιά να λένε: “Ναι, όμως, κυρία, ο Τηλέμαχος πέθανε”… Κι εδώ ήταν η ιδιαιτέρως δύσκολη στιγμή να μιλήσεις στα παιδιά για τα αληθινά μεγάλα και σπουδαία της ζωής του ανθρώπου: πως ναι μεν η ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό, όμως ταυτόχρονα ισχύει ότι δεν έχει σημασία πόσο ζεις, αλλά γιατί και πώς ζεις… Πως συμβαίνει κάποιες φορές ο θάνατός σου να αξίζει περισσότερο από τη ζωή σου… Έτσι δεν πέθανε ο Λεωνίδας κι έμεινε αθάνατος;
Αιωνία η μνήμη του Τηλέμαχου που θυσιάστηκε για τα αδέρφια του κι έμεινε στην ιστορία της ανθρωπότητας ως ο καλός αδερφός που βάζει τη ζωή των αδερφών του πάνω από τη δική του… Το άξιζε το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το Ελληνόπουλο αυτό που μας άφησε αιώνιο παράδειγμα αγάπης αδερφού σε αδερφό…
Aπό το Facebook της Σόνιας Ευθυμιάδου
