«Θυμάμαι με μεγάλη καθαρότητα πότε φωτογράφησα αυτό το δέντρο. Έχουν περάσει δύο χρόνια,είναι και πάλι χειμώνας και κάνει κρύο, και τότε χειμώνας ήτανε, μια καθαρή και κρύα μέρα -πάμε στην Προκοπάνα; πρότεινες -ναι, ναι, συμφώνησα. Μέσα σε έναν κύκλο γυροφέρναμε, η ζωή σχεδίαζε τα δικά της, όλοι είχαμε σχέδια, εγώ να βγάλω μια ωραία φωτογραφία, εσύ να χαραχτείς σε μιας συγκίνησης την αιχμή. Όταν φτάσαμε, ο ήλιος πήγαινε να κρυφτεί βαριεστημένα πίσω από το ψηλό βουνό, ένα σκυλί αλυχτούσε κάπου μακριά, οι καρποί της αγριοτριανταφυλιάς κοκκινίζανε στο γκρίζο. Άνθρωπος δεν υπήρχε στο χωριό, μια εκκλησία έστεκε σαν φύλακας τεράστιος, στην πλατεία ακουγότανε η βρύση που έχυνε το νερό της στην τσιμεντένια γούρνα. Έβαλα στην χούφτα μου και ήπια, πάγωσαν τα δόντια και η γλώσσα,και τα δάχτυλα, λίγο ακόμα και θα μουδιάζανε και αυτά. Φύγαμε. Τότε είδα το δέντρο. Φώναζε μοναξιά. Ο ουρανός πάνω του έσταζε γαλάζια άχνη και το χώμα, ξερό από καιρό και αβοήθητο, πέθαινε. -Μια στιγμή, σταμάτα λίγο, είπα. Σταμάτησες το αυτοκίνητο πρόθυμα, δεν μου χαλούσες χατήρι, πάτησα κάμποσα κλικ, φύγαμε. Γύρισα πίσω να κοιτάξω, ένα μαύρο πουλί πέταξε στον ουρανό, έφυγε ψηλά και χάθηκε, -νυχτώνει, τελειώνει και ο Νοέμβρης, αύριο αλλάζει ο μήνας, είπα. Δεν μίλησες, μόνο κοίταζες κάπου μακριά, πάντα κοίταζες κάπου μακριά, ο ήχος του αυτοκινήτου μουρμούριζε καθησυχαστικά, όταν φτάσαμε στην πόλη είχε νυχτώσει και ένα μεγάλο φεγγάρι έλαμπε στα νερά της λίμνης..»
