Ο Μπάμπης Μακρίδης («Οίκτος», «L») το 2020 μάς έμαθε να πετάμε. Με πρώτη ύλη μία θεατρική παράσταση του Αριστοφάνη, έφτιαξε μια αυθύπαρκτη κινηματογραφική ταινία. Το «Ορνιθες (ή Πώς να Γίνεις Πουλί)», ένα υβριδικό φιλμ μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, μπορεί να ξεκίνησε ως ένα διαφορετικό making of της παράστασης του Νίκου Καραθάνου «Ορνιθες», αλλά ο πάντα ευρηματικός σκηνοθέτης κατάφερε να του ανοίξει τα φτερά και να το απογειώσει – σε κάτι άλλο. Ένα εγχειρίδιο πτήσης, ή και τρόπου να κοιτάς τον κόσμο και τη ζωή.
Η ταινία πρόλαβε κι έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, και στην Ελλάδα το είδαμε λίγους μήνες μετά τόσο στο on line Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης αλλά κι από το ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση, που ήταν κι ο παραγωγός του εγχειρήματος.
Η καλύτερη στιγμή του 2020 για μένα ήταν: Ανασκόπηση. Μάταιη διαδικασία. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να ζεις το παρόν . Η ανασκόπηση μόνο θλίψη μπορεί να φέρει και ας φέρνει στο φως χαρούμενες στιγμές. Οι στιγμές αυτές πέρασαν, μείνανε πίσω.
Η χειρότερη στιγμή του 2020: Ανασκόπηση κακών στιγμών. Πιο μάταιη από την προηγούμενη.
Τι μου έλειψε περισσότερο μέσα στην καραντίνα: Όχι πολλά πράγματα. Ίσως η 3 cm απόσταση.
Γιατί το σινεμά δε θα είναι ίδιο μετά το 2020: Το σινεμά ίδιο θα είναι. Θα αφηγείται πάντα ιστορίες. Αυτή είναι η δουλειά του. Αυτό δεν θα αλλάξει. Ίσως αλλάξει η κατασκευή του. Το hardware του. Μπορεί να γίνει πιο μικροσκοπικό όπως θα γίνει και η ζωή μας. Σημασία έχει να εξακολουθεί να λέει ιστορίες και ας είναι η προβολή τους πάνω σε ένα κεφάλι καρφίτσας. Μπορεί έτσι να γεννηθεί μια νέα μυσταγωγική εμπειρία. Ποιος ξέρει;
Για το 2021 εύχομαι: Καμία ευχή για το μέλλον. Τώρα μόνο παρόν.
flix.gr
