Του Κυριάκου Δ. Μωυσίδη στην Romfea.gr,
Πνευματικού υιού του μακαριστού Μητροπολίτου
Δεσπότη μου,
Πόσα ευχαριστώ να σου πω, πόση ευγνωμοσύνη να εκφράσω προς το ταπεινό, αγαθό και πράο πρόσωπό σου;
Εγώ και κάθε πνευματικό σου παιδί, κάθε Καστοριανός, κάθε ένας που σε γνώρισε.
Γιατί ήσουν αληθινός και γνήσιος πατέρας, γιατί ήσουν συμμέτοχος στις χαρές και στις λύπες μας, γιατί αγωνιούσες συνέχεια για το ποίμνιό σου, γιατί προσευχόσουν για φίλους και κυρίως για εχθρούς, γιατί είχες έναν καλό λόγο για όλους, γιατί πονούσες για τον κάθε αναγκεμένο, γιατί οι ικεσίες σου προς την Παναγία ήταν ατελείωτες, οι λαμπάδες σου άσβηστες, οι Θείες Λειτουργίες καθημερινές.
Με τα παιδιά παιδί, με τους μεγάλους αδελφός, με τους ηλικιωμένους υιός.
Άραγε εμείς σου φερθήκαμε σαν αληθινά παιδιά; Τιμήσαμε τον πατέρα μας; Τιμήσαμε την μητέρα μας Εκκλησία στο πρόσωπο του Επισκόπου μας;
Τι σου προσφέραμε; Πως σε ευχαριστήσαμε; Πως σου ανταποδώσαμε την απέραντη πατρική σου αγάπη και αγκαλιά; Στη διακονία σου, απόλαυσες πολλές χαρές, μα περισσότερες λύπες.
«..Αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος..» (Ιδιόμελον ΣΤ΄ Ώρας).
Εσύ όμως ήξερες πώς να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες. Το δέντρο και το παράθυρο, όπως έλεγες. Δηλαδή, η Παναγία και η Θεία Λειτουργία.
Ελπίζουμε, Δεσπότη μου, και σε παρακαλούμε να μας συγχωρέσεις και να προσμετρήσει ο Δικαιοκρίτης Κύριός μας την αχαριστία μας, ως δικά σου πνευματικά παράσημα και ουράνια στεφάνια.
Τι λέξεις να βρω για να περιγράψω, ως πνευματικός σου υιός, τις διδαχές σου, τις συμβουλές σου, τον διδακτικό και απλότατο τρόπο της ζωής σου, την αγάπη σου, τη φιλανθρωπία σου!
Πώς να μεταφέρω τις μοναδικές στιγμές, που ως ευλογία προσμετρώνται, και τις οποίες απολάμβανε πραγματικά όποιος σε ζούσε καθημερινά!
Ποιος μπορεί να κατανοήσει στην άγευστη και άχαρη εποχή που ζούμε, αυτόν που δακρύζει για τον συνάνθρωπό του, για τον πόνο του άλλου, για την Εκκλησία και την Πατρίδα!
“Θυμάμαι ένα πρωί που μπήκα στο γραφείο του για να υπογράψει μια συλλυπητήρια και παραμυθητική επιστολή για έναν Καστοριανό συμπολίτη μας, που είχε χάσει τη μητέρα του.
Τα μάτια του γεμάτα δάκρυα.
• Σεβασμιώτατε, τι έχετε;
• Αχ παιδάκι μου. Οι ανάγκες του φιλοπτώχου ταμείου και του συσσιτίου αυξάνονται συνεχώς. Πως θα βγάλουμε κι αυτόν τον μήνα; Πρέπει πάλι να ζητιανέψω για να μην λείψει από κανέναν το φαγητό.
• Θα εισακούσει την προσευχή σας η Παναγία και ο Άγιος Μηνάς, Σεβασμιώτατε, και θα στείλουν ότι χρειαζόμαστε.
• Τους το ζητάω επίμονα. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο.
Μέχρι και σήμερα, ποτέ δεν έλειψε το φαγητό από αυτούς που χτυπούσαν την πόρτα της τοπικής Εκκλησίας. Ίσως κάθε μήνα τα δάκρυα του ζητιάνου Επισκόπου Σεραφείμ, εισακούονταν και η Μητρόπολη ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της”.
Δεν θα ξεχάσω, επίσης, πριν μερικά χρόνια, 17 Ιανουαρίου, ημέρα του Αγίου Αντωνίου, και το πρόγραμμα έλεγε Θεία Λειτουργία στον Άγιο Αντώνιο Κορεστείων, στα ακριτικά ελληνοαλβανικά σύνορα.
Το χιόνι ξεπερνούσε το μισό μέτρο. Αναβαίναμε προς το χωριό του Αγίου Αντωνίου και το χιόνι έπεφτε πυκνό, ενώ η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους -15.
Φτάσαμε και λέω στον Δεσπότη:
• Σεβασμιώτατε, έξω έχει -21 και πρέπει να περπατήσουμε μέχρι τον Ναό. Μήπως να μην κατεβούμε;
• Μη φοβάστε τίποτα. Έχει λίγο κρύο παραπάνω. Κάποτε εδώ πολεμούσαν σε χειρότερες συνθήκες. Κατεβείτε.
Δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη ευλογία που είχα στη ζωή μου, να είμαι ένας εξ αυτών, που υπαγόρευες τα κείμενά σου στο προσωπικό σου ταμείο, για την αναψυχή του ποιμνίου σου και κάθε χριστιανού.
Όλοι γνωρίζουμε την αγάπη σου για τις Ακολουθίες, για τα χωριά, τα Παρεκκλήσια.
Ποιος δεν γνωρίζει την αγάπη σου για τους φίλους του Χριστού, τους Αγίους της Εκκλησίας και την τιμή που τους απέδιδες, μιμούμενος τον βίο τους.
Να πούμε για την Αγία Σοφία;
Τον Άγιο Νικάνορα;
Για τον Άγιο Βασίλειο τον Νεομάρτυρα;
Τον Άγιο Πλάτωνα Αϊβαζίδη, τον Πρωτοσύγκελλο του Γερμανού Καραβαγγέλη;
Τον Άγιο Ιωάννη τον Νεομάρτυρα;
Τον Μαρκούλη της Κλεισούρας;
Για όλη τη χορεία των Αγίων, που τίμησες, καθιέρωσες τους εορτασμούς τους και ανέδειξες στον Καστοριανό λαό και στην οικουμενική Ορθοδοξία και με τις δικές σου ενέργειες αγιοκατατάχθηκαν, προς δόξα του Αγίου Τριαδικού Θεού.
Όλοι αυτοί οι Άγιοι, Δεσπότη μου, θα σε πάρουν και θα σε παρουσιάσουν στον Θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου.
Μα πρώτη απ’ όλους η Παναγία μας, που λάτρευες και υμνολογούσες καθημερινά, που Την παρακαλούσες και Την ικέτευες, που Την τιμούσες και χόρευες πνευματικά σε κάθε θεομητορική γιορτή.
Κι Αυτή, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μαυριώτισσα, η Κλεισουριώτισσα, η Βλαχέρνα, η Πορφύρα, η Οδηγήτρια, η Πορταΐτισσα και η Γοργοϋπήκοος, θα σε παρουσιάσει στον Υιό Της και Θεό μας, για να ακούσεις αξίως «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθ. 25,23).
Σημάδεψες τη ζωή όλων μας, Δεσπότη μου.
Θα σε θυμόμαστε καθημερινά στις προσευχές μας.
Θα σε θυμάται η Καστοριά, η πατρίδα σου.
Θα θυμόμαστε τις κατά Χριστόν νουθεσίες σου, για να πορευτούμε στην παρούσα ζωή.
Θα σου ανάβουμε το καντηλάκι του τάφου σου, όπισθεν του Μητροπολιτικού Ναού, και θα σου λέμε τον πόνο και τα προβλήματά μας.
Θα εκζητούμε τις πρεσβείες σου από το ουράνιο, πλέον, θυσιαστήριο.
Θα σε παρακαλούμε να προσέχεις την Καστοριά σου.
Αναπαύσου, Δεσπότη μου, μαζί με τους Δικαίους και τους Αγίους. Μαζί με τον άγιο Προκάτοχό σου Γρηγόριο. Μαζί με τους γονείς σου.
Ξέρουμε ότι η ψυχή σου αγάλλεται και χαίρει, γιατί μπορεί η κατοικία σου μέχρι σήμερα να ήταν η αγαπημένη σου Καστοριά, αλλά από σήμερα θα κατοικείς στην πόλη, που πάντοτε επιζητούσες, την μέλλουσα πόλη.
Να έχουμε την ευχή σου, Δεσπότη μου.
Αιωνία σου η μνήμη!
