Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω!
Ο covid-19 με κυνηγάει. Σηκώνει την πρωτεϊνική του ακίδα, απειλητική ρομφαία σε κοιλάδα θανάτου κι εγώ τρέχω να κρυφτώ. «Θα μπω στα κύτταρά σου, μου φωνάζει από μακριά, δεν γλυτώνεις. Θα βρω την αγαπημένη μου «αγγειοτενσίνη» που με περιμένει στους πνεύμονες, την καρδιά και τους νεφρούς σου, θα ενωθώ μαζί της παθιασμένα και θα γίνει… η κόλαση του Δάντη».
Κατεβάζω στην πόρτα μου βαριά αμπάρα. Φοράω τη μάσκα μου διπλή κι αρχίζω το παιχνίδι με τα αντισηπτικά και τη χλωρίνη. Μες το αποστειρωμένο ερημητήριό μου, το ζεστό και γεμάτο αγαθά, οθόνες και μουσικές, ψάχνω εναγωνίως τον τρόπο να ισορροπήσω. Η ζωή μου άλλαξε. Φυλακίσθηκα στο χρυσό κελί μου, δεν μπορώ να χαρώ τους φίλους μου, δεν μπορώ να αγκαλιάσω και να φιλήσω τους δικούς μου. Πνίγομαι και χάνομαι μέσα στις συνομωσίες, ώσπου έρχεται ο «αγγελιοφόρος»…
Ο «messenger mRNA» μου τάζει πολλά: «Άνοιξε μου λέει, έχω σχέδιο καλό. Δες με. Με τα «νανολιπίδια» πάνω μου καλά τυλιγμένα, θα μπω στα κύτταρά σου προσεκτικά. Θα γλιστρήσω απαλά μέσα στον χυλό του κυτταροπλάσματος και μη φοβάσαι δεν θα πειράξω το DNA του πυρήνα, γιατί ούτε μπορώ, ούτε θέλω. Ένα θέλω μόνο, να οργανώσω τον στρατό των αντισωμάτων, που χρειάζεσαι. Τα ειδικά κύτταρα μόλις δουν την ακίδα μου… θα σημάνουν συναγερμό, θα παράγουν οπλίτες αρματωμένους και θα τους στείλουν στη μάχη. Κι όταν τους δω παρατεταγμένους κι έτοιμους, εγώ ο περήφανος γεννήτοράς τους, θα αποδομηθώ και θα χαθώ, ικανοποιημένος γιατί ολοκληρώθηκε η αποστολή μου».
Σβήνω τις οθόνες, τα e-mails και τα τηλέφωνα. Μένω με τις σκέψεις και τις αγωνίες μου. Μόνη, πιάνω την κουβέντα με το μέσα μου. Προσπαθώ να θυμηθώ, να κάνω αυτοέλεγχο, να ζυγίσω τη σκέψη και τον λόγο μου, να απολογηθώ. Αναθεωρώ τις ανόητες προτεραιότητες, τις απερίσκεπτες ενέργειες, τον άρρωστο καταναλωτισμό, την κατασπατάληση χρόνου και εγκρίνω μόνο τη μελέτη, την εργασία, τη δημιουργία, την πνευματική θεώρηση των πραγμάτων. Λαχταρώ να κάνω την πανδημία ευκαιρία για βελτίωση.
Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω!
Η Δέσποινα Χίντζογλου Αμασλίδου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1950. Σπούδασε Ιατρική στο Α.Π.Θ. και ειδικεύτηκε στη μικροβιολογία και το βελονισμό. Είναι παντρεμένη με τον Γιώργο Αμασλίδη, γαστρεντερολόγο και έχουν δύο παιδιά, την Ιφιγένεια μουσικοπαιδαγωγό και τον Αλέξανδρο κτηνίατρο.
Έχει εκδώσει: “Στη σκιά μιας βερικοκιάς” (Ερωδιός, 2011), “Ψυχογραφήματα” (Ερωδιός, 2012) τα “Τα 1123 χρόνια της Ρωμανίας” (Μέθεξις, 2014), “Αμελές Γιοβάννης” (Μέθεξις, 2015), “Ψυχογραφήματα-Ψυχοποιήματα”(Μέθεξις, 2016), “Το δικό μας Βυζάντιο”(Μέθεξις 2017), “Ομολογία ψυχής” (Μέθεξις,2018), “Γαληνοτάτη” (Μέθεξις, 2019) και το “Όσα δεν ήξερα για το Βυζάντιο”.
(Επιμέλεια: Σοφία Καμπούρη)
