Ύστερα από μεγάλη προσπάθεια καταφέρνω σήμερα να σου απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό, αφού έφυγες από κοντά μας σαν πνοή ανέμου χωρίς καν να δώσουμε τον τελευταίο ασπασμό στο πανάγιο χέρι που πάντοτε μας ευλογούσε.
31 Δεκεμβρίου 2020. Τελευταία ημέρα αυτού του δίσεκτου για όλους μας χρόνου, τα δάκρυα μουσκεύουν το χαρτί και η γραφίδα τρέμει στο χέρι καθώς η σκέψη πετάει στα 24 χρόνια που κάθε τέτοια βραδιά παραμονής του νέου χρόνου, καλούσες μετά τον εσπερινό όλο το εκκλησίασμα για την κοπή της βασιλόπιτας την οποία ευλογούσες και μοίραζες στον καθένα ξεχωριστά, ευχόμενος να είναι ευλογημένη η ανατολή του νέου χρόνου.
Όμως φέτος, τίποτα δεν θυμίζει τα προηγούμενα χρόνια. Φέτος, όλα πάγωσαν δύο μέρες πριν, όταν έφτασε το αναπάντεχο μήνυμα σαν κεραυνός, μήνυμα που όλοι φοβόμασταν ακόμη και να το φανταστούμε, ενώ προσευχόμασταν να μην φτάσει ποτέ. Ο αγαπημένος μας ποιμενάρχης, δίνοντας την τελευταία του μαρτυρία υπομονής νικήθηκε από τον θάνατο. Ο πολυαγαπημένος μας πατέρας εκοιμήθη!!
Τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα, η καρδιά χτυπάει άρυθμα, τα γόνατα λυγίζουν, το μυαλό αρνείται να το δεχτεί και να το πιστέψει. Γιορτάσαμε υπομονετικά τα φετινά Χριστούγεννα με την ελπίδα της γρήγορης επιστροφής του δεσπότη μας υγειούς και απόλυτα έτοιμο να συνεχίσει. Αυτό ευχήθηκα στον πατέρα Στέφανο λέγοντάς του στη γιορτή του《του χρόνου θα σε γιορτάσουμε με πιο πολύ χαρά μαζί με τον δεσπότη μας》όμως η τραγική αλήθεια ήρθε μόλις λίγες ώρες μετά. Από εκείνη τη στιγμή, τα δάκρυά μας θα γίνουν ένα ελάχιστο αντίδωρο στα ατελείωτα δάκρυα που καθημερινά έχυνες πατέρα μας για όλα τα παιδιά σου. Δύο πράγματα μπορούσε να διακρίνει κανείς στην καθημερινή πορεία του ποιμενάρχη μας: Τη μεγάλη αγάπη του προς το Θεό και τον άνθρωπο και την αδιαπραγμάτευτη αγάπη του για την Καστοριά, για τη Μακεδονία, για την Ελλάδα. Ο τόσο ήπιος πάντοτε ομιλητής ανέβαζε ψηλά τους τόνους όταν μιλούσε για Χριστό και για πατρίδα, ενώ πάντοτε τα λόγια διέκοπταν λυγμοί, όταν ανέφερε τη λέξη Μακεδονία.
Η ευαίσθητη καρδιά του είχε βαθιά πληγωθεί όταν άκουγε εκείνο το《Βόρεια Μακεδονία》που κάποτε ήταν μόνο ελληνική. Αλλά και η αγάπη στον άνθρωπο έπαιρνε πρωτόγνωρες διαστάσεις στο πρόσωπό του, γινόταν ζητιάνος της αγάπης, για να εξασφαλίσει το καθημερινό πιάτο για κάθε πλάσμα του Θεού, γιατί δεν μπορούσε να καθίσει στο καθημερινό του τραπέζι όταν ένιωθε έστω και έναν πεινασμένο.
Ιδιαίτερα της ημέρας των μεγάλων εορτών το Επισκοπείο και η αίθουσα《Ταβιθά》μετατρεπόταν σε ένα απέραντο εργαστήριο, όπου ετοιμαζόταν τα δέματα για κάθε σπιτικό όπου υπήρχε ένδεια και πόνος. Συναγερμός θυσιαστικής αγάπης ξεσικωνόταν κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα από τον ακούραστο δεσπότη μαζί με την αδελφότητά του και όλους τους συνεργάτες του.
Δε μπορώ όμως να παραλείψω και το τεράστιο ενδιαφέρον του για τα μέχρι τότε εγκαταλελειμμένα βυζαντινά και μεταβυζαντινά παρεκκλήσια, που όχι μόνο ανακαινίστηκαν, αλλά και ξαναλειτούργησαν, τιμώντας τη μνήμη κάθε Αγίου στον οποίο ήταν αφιερωμένα. Αυτό τηρήθηκε με απόλυτη συνέπεια και με τα σαρανταλείτουργα που καθιερώθηκαν για πρώτη φορά στα χρόνια της ποιμαντορίας του.
Αλλά τι να πρωτοθυμηθώ; Τις τόσο ευλογημένες και ψυχοτονωτικές συντάξεις και εκδηλώσεις διανθισμένες πάντοτε με εκλεκτούς ομιλητές, δείγμα και αυτό του ταπεινού του φρονήματος βάζοντας σε δεύτερη μοίρα της δικές του ομιλίες, οι οποίες όμως ήταν εξίσου βαθιές σε νοήματα. Ιδιαίτερα θαύμαζα πώς μέσα σε λίγο χρόνο είχε αποκτήσει τόσες πολλές γνώσεις πάνω στην ιστορία της νέας βυζαντινής του πατρίδας Καστοριάς πολύ περισσότερα από όλους εμάς, που είμαστε γέννημα και θρέμμα αυτού του τόπου. Το παρήγορο είναι ότι αφήνει τρία εκλεκτά πνευματικά του παιδιά, τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Σιατίστης Αθανάσιο, τον Π. Νικόλαο και τον Π. Στέφανο άξιους συνεχιστές, καθώς είναι απόλυτα καταρτισμένοι σε αυτόν τον τομέα.
Τέλος, φέρνοντας στη μνήμη μου μια πρόσφατη συζήτηση μαζί του για τον εορτασμό της εθνικής επετείου των διακοσίων ετών από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης τον άκουσα με πολύ ενδιαφέρον, να προετοιμάζει κάποιες σοβαρές μαρτυρίες από πλευράς προσφοράς της εκκλησίας στον απελευθερωτικό αγώνα του γένους. Ελπίζω, αυτή η συνεισφορά του στα ιστορικά γεγονότα που είχε ξεκινήσει να αξιοποιηθεί από τους συνεργάτες του και να αφιερωθεί στη μνήμη του.
Μακαριστέ μας πατέρα Σεραφείμ, έφυγες από κοντά μας λίγο απότομα, έχοντας πολλά ακόμα να προσφέρεις στη στρατευομένη εκκλησία σου, που θεωρούσε την παρουσία σου πολύτιμη. Όμως φαίνεται, ότι ο Κύριός μας έκρινε ότι τα χέρια σου και η καρδιά σου ήταν γεμάτα από τα έργα της θυσιαστικής αγάπης σου, τόσο σε Αυτόν όσο και στα πλάσματα του και ότι ανυπομονούσες πλέον να φτάσεις στον μοναδικό στόχο σου, που ήταν ο ουρανός, όπου έφτανε αδιάλειπτα η προσευχή σου μέρα και νύχτα με τις ατέλειωτες ακολουθίες που ανέπεμπες με την ευσεβή αδελφότητά σου. Όμως, εμείς βρεθήκαμε από μια στιγμή στην άλλη ορφανοί από έναν πανάξιο πνευματικό πατέρα να αναρωτιόμαστε μέσα στη πιο χαρούμενη και ευλογημένη περίοδο του δωδεκαημέρου και να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε με το φτωχό μας γήινο μυαλό, να ερμηνεύουμε γιατί άραγε συμβαίνουν όλα αυτά, καταλήγοντας στο《ευλογητός οι Κύριε》που μόνο εσύ γνωρίζεις τα μεγάλα και συγκλονιστικά, που συμβαίνουν στη ζωή μας, ώστε να δεχτούμε με υπομονή και αυτήν τη μεγάλη δοκιμασία και με στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό να παρακαλέσουμε τον Άγιο ποιμενάρχη μας, να μεσιτεύει στον ουράνιο θρόνο, για τη Σωτηρία του περίλυπου ποιμνίου, που έμεινε χωρίς στήριγμα.
Αγαπημένε μας ποιμενάρχα: όλα τα πνευματικά παιδιά σου, που ήταν 24 χρόνια δίπλα σου σου δίνουμε την υπόσχεση ότι θα κρατήσουμε αναμμένη τη λαμπάδα της μνήμης σου μέχρι τη τελευταία μας πνοή, με την ελπίδα κάποτε να αξιωθούμε να σε ξανασυναντήσουμε στην αιωνιότητα.
Αθηνά Γιοβανοπούλου, εκ μέρους όλων όσοι είχαμε την τιμή να σε γνωρίσουμε και να σε αγαπήσουμε.
