Η σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοσμοθεωρία, έχει ως κεντρική άποψη- εκτός των άλλων- ότι το κράτος πρέπει να είναι ο εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής.
Δεν πρέπει να υπάρχει ιδιωτικό κεφάλαιο και επιχειρείν, και όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ίσοι, δηλαδή, να έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Θα λέγαμε, ότι μια οικονομία χωρίς ιδιωτική πρωτοβουλία και επιβράβευση των ικανότερων ανθρώπων, είναι μια ουτοπία και ίσως, γι’ αυτό οι παραπάνω θεωρίες έμειναν στη σφαίρα του ιδεατού και μη πραγματοποιήσιμου. Οι άνθρωποι είναι αυθύπαρκτες οντότητες, διαφορετικές η μία από την άλλη. Επιπλέον, κάθε άνθρωπος γεννιέται με διαφορετικές ικανότητες, αναπτύσσει διαφορετικές δεξιότητες και είναι δύσκολο, ένα κράτος να κρίνει το τι πορεία και τι επάγγελμα θα ακολουθήσει ο κάθε άνθρωπος.
Με βάση τα παραπάνω το κλασικό μοντέλο του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού στην πηγαία του μορφή είναι ανεφάρμοστο και έτσι, θα έπρεπε οι θιασώτες των θεωριών αυτών, να δημιουργήσουν θέσεις και απόψεις, οι οποίες υποστηρίζουν το κοινωνικό μοντέλο και την κρατική παρέμβαση ως προστάτη των αδυνάτων. Αυτό όμως, ισχυρίζονται πλέον, και τα φιλελεύθερα κόμματα. Και εδώ, συνεπώς προκύπτει το δίλημμα, εάν υπάρχει δεξιά ή αριστερά.
Στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, οι αριστερών πεποιθήσεων πολιτικοί, κυνηγήθηκαν ανελέητα, (για λόγους που δεν θα αναλυθούν στο παρόν άρθρο) και έτσι, φτάσαμε στο 1974, όπου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναγνώρισε το ΚΚΕ.
Από το 1974 και μετά, δεσπόζουν στο πολιτικό φάσμα οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές. Οι πρώτοι με τα γνωστά στεγανά, τις μονολιθικές απόψεις αλλά με μία αξιοθαύμαστη σταθερότητα στις θέσεις. Ενώ από την άλλη, οι σοσιαλιστές με ευρύ φάσμα απόψεων και μετακινήσεων, έχουν αναλάβει και κυβερνητικούς θώκους.
Ένα ερώτημα, το οποίο μπορεί να τεθεί στην κομμουνιστική πτέρυγα είναι: Εάν επιθυμεί στην πραγματικότητα να κυβερνήσει ή επιθυμεί να βρίσκεται στα έδρανα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, ως κόμμα αντίδρασης στο καπιταλιστικό σύστημα;
Μήπως και οι ίδιοι δεν πιστεύουν, ότι αν έρθουν στην εξουσία, θα εφαρμόσουν τις αρχές του Μαρξ και του Ένγκελς;
Τελικά, απ’ ότι φαίνεται τα κομμουνιστικά κόμματα, μάλλον, είναι κόμματα αντίδρασης προς την παγκοσμιοποίηση, την ιδιοκτησία και υπέρ της εργατικής τάξης.
Ας έρθουμε τώρα, σε μια μορφή ακραίας αριστεράς, η οποία αγγίζει τα όρια της αναρχίας, όπου η ιδεολογία του αναρχισμού, πρεσβεύει ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο πρέπει να καταστρέφεται με βίαιο τρόπο. Είναι όμως, λύση να καταστρέφουμε την περιουσία ενός ανθρώπου, που σε τελική ανάλυση, μπορεί να απόκτησε και έντιμα;
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα λέγαμε ότι είναι χρήσιμο να υπάρχουν φωνές που να μας θυμίζουν, ότι πρέπει να υποστηρίζεται ο αδύναμος, παράλληλα όμως, να υπάρχει το ιδιωτικό κεφάλαιο το οποίο, δυστυχώς ή ευτυχώς κινεί την οικονομία και παράγει χρήμα. Η δημοκρατία χωρά τους πάντες. Δέχεται όλες τις απόψεις, αρκεί αυτές να βρίσκονται εντός των ορίων του ορισμού της.
