Ο Μουσταφά, δεν είναι πια γειτονάκι μου. Έφυγε ένα πρωί μέσα στις γιορτές με όλη την οικογένεια του και πήγε στην Γερμανία. Ο αποχαιρετισμός μας ήτανε χαρούμενος, ήτανε πολύ ευτυχισμένοι όλοι τους και πολύ περήφανοι που καταφέρανε να πραγματοποιήσουνε στο όνειρό τους.
-Είναι πολύ ωραία εδώ στην Καστοριά, (είπανε) αλλά δεν έχει δουλειές, ο μπαμπάς μου πρέπει να δουλέψει, επτά άτομα είμαστε.
Τους ευχήθηκα καλό ταξίδι μέσα από την καρδιά μου.
Προχθές με πήρανε βιντεοκλήση στο WhatsApp. Είναι πια στην Βρέμη, και ζουν προς το παρόν σε ένα καμπ. Μου δείχνανε τον χώρο τους μέσα από την κάμερα,κάτασπρος, ολοκαίνουργιος, με κρεβάτια τύπου Ικεα, και λευκά σεντόνια.
[ Να τα δείχνουν αυτά οι Ευρωπαίοι στους εταίρους τους, τους Έλληνες, που έχουν πεταμένους στην λάσπη και στο κρύο της Μόριας χιλιάδες ανθρώπους.
Ακόμη και στην Καστοριά, τα διαμερίσματα που τους νοικιάζουνε, είναι χωρίς θέρμανση, έπιπλα και κουβέρτες. Ας είναι καλά η αλληλεγγύη των συνανθρώπων μας που βοηθάνε όπως μπορούνε. Ευτυχώς.]
Ο Μουσταφά ειναι ευτυχισμένος. Έκανε το εμβόλιο του κοβιντ, θα πάει σχολείο, θα μάθει γερμανικά και θα ευγνωμονεί τις χώρες από τις οποίες πέρασε μέχρι να φτάσει εκεί, καθώς και τους ανθρώπους που τους βοηθήσανε.
– We missed you, μου είπε, we will have a beautiful house and we are waiting you to visit us, καθώς όλοι τους μου στέλνανε φιλιά και ζεστά χαμόγελα απο την οθόνη.
Να έχετε καλή τύχη Μουσταφά μου εκεί στην μακρινή Βρέμη της Γερμανίας. Φύγατε και σαν να άδειασε η μικρή μας πολυκατοικία, λείπουν οι φωνές σας, τα κλάματα των μωρών και η ωραία σας ενέργεια.
Αλλά δεν λυπάμαι. Σήμερα που χιόνισε και κάνει τόσο πολύ κρύο, σήμερα που η νεαρή γειτονοπούλα του απέναντι διαμερίσματος μου ζήτησε ντροπαλά βοήθεια για να βρει επιπλέον κουβέρτες, σήμερα χαίρομαι που δεν είσαστε εδώ.
Και ας δεν παίξατε χιονοπόλεμο στην πλατεία με κόκκινες μυτούλες και μεγάλα χαμόγελα. Σίγουρα θα τον παίξετε αυτόν τον χιονοπόλεμο στην νέα σας πατρίδα..
