Προτείνω όλες αυτές οι γυναίκες που τόλμησαν να αποκαλύψουν τη βία που δέχθηκαν, να μαζευτούν και να ζητήσουν συγνώμη σε όλους εσάς που “δεν καταλαβαίνετε γιατί τώρα”.
Πάμε λοιπόν να δούμε γιατί μια γυναίκα δεν καταγγέλλει τη βία που δέχεται:
1. Η ντροπή και οι ενοχές που συνοδεύουν την κακοποίηση είναι από τα δυσκολότερα συναισθήματα. Ντρέπομαι, σημαίνει “κάτι δεν πάει καλά με εμένα”. Πως να αναζητήσω βοήθεια ή να μιλήσω γι αυτό, όταν αισθάνομαι πως φταίω;
2. Ο φόβος για τις συνέπειες είναι ισχυρότερος από τον πόνο της ίδιας της κακοποίησης. Τι θα γίνει μετά; ποιος θα με πιστέψει; πόσο μπορεί να μου στοιχίσει; πόσο θα στοχοποιηθω; ποια όνειρα μπορεί να μου στερήσει η καταγγελία;
3. Η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια σε καμία περίπτωση. Η ευαλωτοτητα είναι τεράστια και αυτό είναι το πιο θαρραλέο από όλα.
4. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου γιατροί, αστυνομια κτλ (φορείς που μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα για να ζητήσει υποστηριξη) θυματοποιουν δευτερογενως τη γυναίκα. Μήπως του έκανες κάτι; τι φορούσες; ξέρεις ότι θυμώνει. Αντε να τα βρείτε. Γιατί ήσουν μόνη σου;
5. Ο βιαστής συνήθως πηγαίνει από το “δεν θα σου κάνω κακό” στο “αυτό είναι το μυστικό μας” και από εκεί στο “αν το πεις κάνεις δεν θα σε πιστέψει” και αργότερα στο “αν το πεις, θα το μετανιώσεις”.
6. Το διακύβευμα της καταγγελίας είναι τεράστιο για κάθε γυναίκα. Δεν είμαστε δα και η προοδευτικότερη κοινωνία. Θα χρειαστεί να επανεξετάσουμε το πως βλέπουμε τα θύματα βίας μετά την καταγγελία τους. Τα βλέπουμε με λύπηση, απέχθεια, οίκτο, συμπόνια, ενσυναίσθηση;
7. Ας μη μιλήσουμε για τις περιπτώσεις ενδοοικογενειακης βίας όπου το θύμα για να καταγγείλει και να ξεφύγει από το θύτη απαιτείται να έχει ένα υποστηρικτικο δίκτυο σε πολλαπλά επίπεδα (κοινωνικά, ψυχολογικά, οικονομικά, κτλ).
Υποκλίνομαι με σεβασμό και δέος σε όλες αυτές τις γυναίκες που υπερβαίνουν τον εαυτό τους και καταγγέλλουν τη βία που έχουν δεχτεί. Σέβομαι απεριόριστα και όλες εκείνες που δεν είναι έτοιμες να το κάνουν, δείχνοντας απόλυτη κατανόηση στην προσωπική τους διεργασία.
