Νόστος
Είδα πίσω από γωνίες σκοτεινές, από του Φθινοπώρου την αργοσάλευτη περπατησιά, τον έρωτα να ανθίζει μέσα στο σώμα της Ελπίδας, μηνύματα εξακόντιζε προς το μέρος μου καθημερινά, μόνο που εγώ φοβάμαι πως στέρεψα από ευγενικά αισθήματα, σημαδεύτηκε θαρρείς από αθεράπευτο τραύμα η ψυχή μου.
Την αυλή του σπιτιού της συχνά κοσίζω, και στην καρδιά της γνωρίζω πως συνεχώς αλωνίζω και ενώ φαινομενικά μένω αδιάφορος, μέσα μου κολακεύομαι. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να την ενθαρρύνει, την αφήνω να με αγγίζει, ενώ τον τελευταίο καιρό το ίδιο κάνω και εγώ, δήθεν τυχαία, αλλά τόσο στοχευμένα ώστε να κεντρίζω τους ερωτικούς της αδένες. Ο εσωτερικός μου κόσμος ευεπίφορος είναι σε συγκινήσεις, σε προκλήσεις και, γιατί όχι, σε λάθη. Με τα ελάχιστα ψήγματα ανθρωπιάς που μου έχουν απομείνει, ανησυχώ μη μολύνω, πάνω στην παρόρμηση της στιγμής, τη λαγαρή της προσωπικότητα.
Στους άλλους ανθρώπους φέρομαι διαφορετικά, μούδιασαν οι ευαισθησίες μου, τα ψυχικά μου χαρίσματα θάφτηκαν κάτω από χώμα χλοερό, τείνω να γίνω άτεγκτος, σκληρός, αγγίζω τα όρια της κυνικότητας. Είναι άραγε η Ελπίδα η απάντηση στα προβλήματά μου; Η εξιλέωση στα αμαρτήματά μου; Το φως στο σκοτάδι μου;
Πραγματικά έχω έρθει πολύ κοντά μαζί της. Η μικρή μου ανατάσσει την ψυχολογία, η τρυφερότητα που μου δείχνει, η βεβαιότητα που έχω πως με νοιάζεται, ο τρόπος που με κοιτάει, τα μάτια της που τα κατεβάζει σαν μιλάμε ψιθυριστά τα βράδια έξω από το σπίτι της, τα χέρια μας που ενώνονται φιλικά(ή μήπως όχι;).
Τα χείλη της που τρεμοπαίζουν καμιά φορά, γεμάτα…
Συνέχεια στο maxmag.gr
