Ακούγεται σαν ευχή ή σαν ουτοπία να ισχυρίζεται κανείς, πως η πολιτιστική διαχείριση και ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός θα ‘πρεπε να δρουν κατά κάποιον τρόπο αυτόνομα και ακηδεμόνευτα. Να απολαμβάνουν έναν δικό τουςζωτικό χώρο, αδιάβλητο και αδιάτρητο με τέτοιον τρόπο, που να τα καθιστά απροσπέλαστα απέναντι σε οποιαδήποτε πολιτικάντικη επιταγή. Το ίδιο παράταιρο ηχεί, το να μιλά κανείς σε αυτόν τον τόπο για μακρόπνοο πλάνο πολιτισμού και πολιτισμική συνέχεια.
Με αφορμή το παραπάνω σχόλιο θα ήθελα να συγχαρώ τον φίλο Χρήστο Μουρατίδη για τη μικρή μα πολύ ουσιαστική θητεία του στην αντιδημαρχία πολιτισμού. Σε μια πολύ τραχιά συγκυρία κόμισε ένα πνεύμα συλλογικότητας στην δοκιμαζόμενη πόλη μας, ανοιχτό σε ιδέες και συζήτηση, με μια διαρκή αγωνία για την επανένταξη των πολιτών στα πολιτιστικά δρώμενα και την επαναφορά της Καστοριάς τουλάχιστον αρχικά, σε ένα ζωντανό πλαίσιο δράσης και διαλόγου.
Ορθό βέβαια θα ήταν να μην αξιολογούμε τα πεπραγμένα μιας τόσο σύντομης περιόδου με το μεγάλο ruler της γενίκευσης και ούτε προκαταβάλλω την κρίση μου για τον επόμενο, μα θαρρώ πως μια ολοκληρωμένη θητεία, με όλα τα δυνητικά οφέλη της, θα μας έβγαζε ασπροπρόσωπους και διπλά κερδισμένους.
Αλέξης Γούδας
