Δε μιλώ για την εποχή του κορωνοϊού και των απαγορεύσεων, μιλώ ΓΕΝΙΚΑ.
Τους γιορτάζουμε όταν η γιορτή τους πέφτει καθημερινή, όχι Σαββατοκύριακο!
Ζήσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια. Κατ’ αρχήν πριν από την Πρωτοχρονιά στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν οι αργίες του νέου έτους. Για να ξέρουν οι εργαζόμενοι ποιες μέρες δε θα πάνε στη δουλειά…
Η μπάλα έπαιρνε και τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, όποτε έπεφτε Σάββατο ή Κυριακή. Ώσπου προέκυψε η χρυσή λύση, του εκκλησιασμού των σχολείων την Παρασκευή! Έτσι δε χανόταν η αργία, αυτό κυρίως! Γιατί το γεγονός ότι την Παρασκευή δεν διαβάζονται τα λόγια της γιορτής τους δεν ενδιέφερε κανέναν. Κατ’ οικονομίαν γινόταν έτσι κι έγινε και φέτος στις περισσότερες περιπτώσεις. Οπότε και η πίτα έμενε ολόκληρη και ο σκύλος χόρταινε. Κι αν κάποιος δάσκαλος που έβλεπε το βάθος των πραγμάτων τολμούσε να πει κάτι, πήγαινε κόντρα στα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του κλάδου και ήταν καταδικαστέος και εξοβελιστέος.
Δε θα αναφερθώ σε σχολεία που δια των 6 αντιπροσώπων των μαθητών τους και κάποιους συνοδούς δασκάλους εκκλησιάστηκαν σήμερα και μπράβο τους! Θα μιλήσω για την ΑΝΑΓΚΗ που θα ‘πρεπε να νιώθουν όλοι, δάσκαλοι και μαθητές, να εκκλησιαστούν τη μέρα της γιορτής τους, τιμώντας τους προστάτες τους. Κι όμως κάποτε…
Κάποτε, τον 11ο αιώνα, έγιναν φασαρίες στην προσπάθεια των Ρωμιών, που το πρωτεύον χαρακτηριστικό τους η πίστη τους ήταν, να διαλέξουν τον άγιο που θα προστάτευε τα γράμματα. Άλλοι υποστήριζαν τον Άγιο Βασίλειο, άλλοι τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, άλλοι τον Γρηγόριο τον Θεολόγο. Με θαυμαστό τρόπο έπαψαν οι διαφωνίες και καθιέρωσαν τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, τοποθετώντας την στις 30 Ιανουαρίου, καθώς τον Γενάρη γιορτάζουν και οι τρεις τους: ο Μέγας Βασίλειος την 1η του μήνα, ο άγιος Γρηγόριος στις 25, στις 27 ο άγιος Ιωάννης (ανακομιδή των ιερών λειψάνων του). Μετά δε την Ελληνική Επανάσταση και την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, ορίστηκε να γιορτάζουν τα γράμματα και τα σχολεία την ημέρα της κοινής τους γιορτής.
Δυστυχώς, πορευτήκαμε έτσι τις τελευταίες δεκαετίες, βάζοντας τα δικαιώματα πάνω από τις ανάγκες (προτιμώ να μιλήσω για ανάγκες παρά για υποχρεώσεις κι ας γεννιέται το ερώτημα “Άραγε πόσοι νιώθουν σήμερα τέτοιες ανάγκες…ξεπερασμένες;”). Και αυτή η άκρατη ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ μάς έχει φέρει σήμερα στην κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε και όλοι βιώνουμε σήμερα… Μήπως έχει έρθει η ώρα να το ξανασκεφτούμε για το κοινό καλό; Μήπως;
Από το Facebook της Σόνιας Ευθυμιάδου
