Ο μέγας Σταγειρίτης φιλόσοφος έλεγε : «εν τοις ελαχίστοις κρίνονται τα μέγιστα»
Αγνός και ανυστερόβουλος ήρωας του αγώνα ο Νικηταράς κυνηγήθηκε, φυλακίστηκε, βασανίστηκε από τους απόντες της εξέγερσης ηγεμόνες του νεοελλαδικού κρατιδίου. Από εκείνους δηλαδή που, κατά την άποψη λίγων ευτυχώς ακαδημαϊκών, συνέβαλαν στην επικράτηση της τάχα «προοδευτικής νεωτερικότητας» κατά τη σύγκρουση της με την, κατ’ αυτούς, «οπισθοδρομική παράδοση» την οποία εκπροσωπούσαν οι απλοί και στερούμενοι ακαδημαϊκών τίτλων αγωνιστές του ’21.
Άλλωστε αυτή η «προοδευτική νεωτερικότητα» είναι έκτοτε πασιφανής σε όλες τις αρθρώσεις τού Ελλαδικού δημόσιου βίου και κυρίως στη διαχείριση τού δημόσιου πλούτου, των εθνικών δανείων, των δημοκρατικών θεσμών, των εθνικών προμηθειών και έργων κλπ κλπ κλπ.
Βέβαια, τα ίδια με τον Νικηταρά υπέφεραν και ο θείος του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και τόσοι άλλοι πρωτεργάτες της Επανάστασης. Έπρεπε ο Ιμπραήμ να πλησιάσει τη Φλώρινα για να ζητήσουν γονυπετείς και πάλι την ηγετική συνδρομή του Γέρου και των λοιπών «οπισθοδρομικών παραδοσιακών» δυνάμεων, για να διασωθεί η «νεωτερικότητα» από τον όλεθρο.
Πέθανε στα 62 του επαιτώντας έξω από την εκκλησιά τής Ευαγγελίστριας τών Αθηνών.
Βλέπετε, για να εξιλεωθούν, για τα μαρτύρια στα οποία υπέβαλαν τον ήρωα, τού παραχώρησαν, αργότερα, το δικαίωμα τής επαιτείας, μια φορά τη βδομάδα, κάθε Παρασκευή, έξω στο προαύλιο τής Ευαγγελίστριας. Και η γενναιοδωρία τους δεν σταμάτησε εκεί, σεβάστηκαν και την τελευταία του επιθυμία να ταφεί πλάι στο θείο του Θ. Κολοκοτρώνη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Προτείνω η επέτειος 1821-2021 να μην περιοριστεί στο εύκολο εορταστικό μέρος της μα να αποτελέσει ευκαιρία Εθνικής Αυτοκριτικής, σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού βίου.
Να αναστοχαστούμε όλα εκείνα που ξυπνούν τις αδελφοκτόνες και διχαστικές ορμές μας και που συνέβαλαν στην συγκρότηση μιας όχι προοδευτικής νεωτερικής αλλά εξόχως οπισθοδρομικής αποικιοκρατικής και μεταπρατικής νεοελλαδικής πραγματικότητας.
Για να μπορέσουμε κάποτε να υπερβούμε τούτη την ζοφερή πραγματικότητα.
Για να μην επαναληφθούν τα ίδια ολέθρια λάθη.
