Ο νικητής κυνηγούσε λίγο τον ηττημένο, περισσότερο για να βεβαιώσει την υπεροχή του παρά για να τον βλάψει…
Αύγουστος, ζέστη μεγάλη και τα τζιτζίκια τρελαμένα, γέμιζαν την ατμόσφαιρα με το μονότονο τραγούδι τους. Θα ήταν γύρω στις δέκα το πρωί, στην περιοχή «Λιβάδια», όπου εγώ και ένα άλλο αγόρι, βόσκαμε τα ζώα των οικογενειών μας. Όπως πάντα, είχαμε μόνο τα βόδια (από ένα ζευγάρι ο καθένας) και όχι τις αγελάδες μαζί μας, διότι τις αγελάδες όλων σχεδόν των οικογενειών του χωριού, τις βοσκούσε ο ειδικός για το σκοπό αυτό τσομπάνος, ο οποίος αμειβόταν με ένα ορισμένο ποσό ανά αγελάδα .
Ξαφνικά ακούσαμε, από κάπου κοντά, μουγκρητά άλλων βοδιών και είδαμε να πλησιάζουν προς το μέρος μας δυο βόδια, που τα συνόδευε ένα συνομήλικό μας αγόρι. Καθώς πλησίαζαν προς το μέρος μας μουγκρίζοντας, άρχισαν και τα δικά μας βόδια να μουγκρίζουν και σε λίγο γέμισε ο αέρας από μουγκρητά. Επειδή πολλές φορές είχαμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, ξέραμε ότι τα βόδια που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, στην πρώτη τους συνάντηση δίνουν μάχη, για να ξεκαθαρίσει ποιο βόδι είναι το ισχυρότερο, ώστε να διαμορφωθεί η αναγκαία ιεραρχία στο κοπάδι. Αυτή η ιεραρχία είναι απαραίτητη και γίνεται σεβαστή απ’ όλα τα ζώα του κοπαδιού.
Όσο πλησίαζαν τα νεοφερμένα βόδια προς τα δικά μας, τόσο αυξάνονταν τα μουγκρητά, αλλά περισσότερο μούγκριζαν τα δυνατότερα ζώα, εκείνα που ένιωθαν ότι πρέπει να δώσουν μάχη για να διεκδικήσουν την αρχηγία στο κοπάδι. Πράγματι, σε λίγο ξεχώρισαν δυο βόδια – ένα από τα νεοφερμένα και ένα από τα τέσσερα δικά μας, τα οποία με πολύ αργά βήματα κατευθύνονταν το ένα εναντίον του άλλου.
Υπήρχε ένα τελετουργικό, που προηγούνταν της τελικής εμπλοκής των κεράτων των δυο μαχόμενων βοδιών, το οποίο τελετουργικό ήταν ένα υπέροχο, εντυπωσιακό θέαμα για εμάς. Κρίμα που δεν είχαμε τότε κάμερες για το απαθανατίσουμε. Όσο λιγόστευε η απόσταση μεταξύ των δυο βοδιών, τόσο περισσότερο αγρίευαν. Έξυναν με τα μπροστινά τους πόδια τη γη και πετούσαν το χώμα προς τις ράχες τους, χαμήλωναν τα κεφάλια και έσερναν τους λαιμούς τους κάτω, ενώ ταυτόχρονα έμπηγαν τα κέρατά τους κάτω και τίναζαν κομμάτια χώματος ψηλά. Τα ρουθούνια τους άνοιγαν και ξεφυσούσαν δυνατά τον αέρα, οι ουρές τους πήγαινα πέρα δώθε, μαστιγώνοντας τα πλευρά τους, ενώ τα μάτια τους έπαιρναν μια πολλή άγρια έκφραση. Ήταν ένα θέμα άγριας ομορφιάς.
Όταν έφταναν σε απόσταση δυο περίπου μέτρων, σταματούσαν να μουγκρίζουν και να κινούνται. Δεν στέκονταν μετωπικά, παρά έπαιρναν λοξή στάση το ένα προς το άλλο και για λίγα δευτερόλεπτα απλωνόταν μια παγερή σιωπή. Ξαφνικά, λες και έδινε κάποιος αόρατος κριτής το σύνθημα, με μια απότομη, πλευρική κίνηση, έμπλεκαν με κρότο τα κέρατά τους. Το κύριο μέρος της μάχης αποτελούνταν από την προσπάθεια να απωθήσουν το ένα το άλλο προς τα πίσω, αλλά δεν έλλειπαν και τα χτυπήματα με τα κέρατα στο κεφάλι του αντιπάλου.
Ο χρόνος της μάχης εξαρτιόταν και από την ισορροπία δύναμης μεταξύ των δυο βοδιών. Αν ήταν εξ ίσου δυνατά, μάχονταν περισσότερο χρόνο για την ανάδειξη του νικητή. Αν το ένα ήταν αρκετά δυνατότερο από το άλλο, αρκούσαν ελάχιστα δευτερόλεπτά για να τραπεί σε φυγή το πιο αδύναμο. Ο νικητής κυνηγούσε λίγο τον ηττημένο, περισσότερο για να βεβαιώσει την υπεροχή του παρά για να τον βλάψει, και όλα τελείωναν εκεί. Πλέον όλοι ήξεραν ποιος είναι ο αρχηγός και αυτό αρκούσε για να υπάρχει ηρεμία στο κοπάδι, που επιδίδονταν στο κύριο μέλημά του, εκείνο της βοσκής του πλούσιου χόρτου που έδινε η μάνα γη.
Τα βόδια έπρεπε να θρέφονται καλά, για να είναι δυνατά, διότι αυτά τραβούσαν το φορτωμένο κάρο σε δύσκολους και συχνά λασπερούς και ανηφορικούς χωματόδρομους. Αυτά τραβούσαν το αλέτρι στο όργωμα και αυτά αλώνιζαν τα γεννήματα. Αυτό το ήξεραν καλύτερα απ’ όλους οι ιδιοκτήτες τους και γι’ αυτό τα φρόντιζαν και τα σέβονταν, όπως άλλωστε και όλα τα ζώα τους, που ήταν απαραίτητοι συνεργάτες στη δουλειά και σύντροφοι στη ζωή των αγροτών.
Χαιρετίσματα σε όλους τους χωριανούς, όπου κι αν ζούνε και ευχές για υγεία και προκοπή!
ΔΙΠΟΤΑΜΙΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
