Η νύχτα ήταν φτασμένη περίπου στη μέση της , φυσούσε ένας διαπεραστικός αέρας να σου θυμίζει τα 1.627 μέτρα μαζί με το εναπομείναν χιόνι στο έδαφος . Μετά από λίγη ώρα περπατώντας αιωρούμενος στο παγωμένο χιόνι φτάνεις σε έναν μικρό αυχένα και εκεί εμφανίζεται μπροστά σου το κάθισμα του βουνού που φιλοξενεί τη μικρή παγωμένη αλπική λίμνη σε σχήμα δύο αλληλοτεμνόμενων κύκλων. Την Οχτάρα.
Κάθισα λίγο ξαποσταίνοντας να θαυμάσω το απόκοσμο τοπίο που φέρει πάνω του ένα μεγάλο φορτίο μνήμης από τους δεκάδες νεκρούς του εμφυλίου .
Ο αέρας να δυναμώνει ανυπόμονα κουβαλώντας διάφορους ήχους , ήχους απρόσμενους , απροσμέτρητους από το φευγαλέο του κόσμου, κάνει το νόημά του περσότερο βαθύ με μια εικόνα που λικνίζει τα μικρά κέδρα να μοιάζουν με στρατιώτες που δεν αφήνουν τη θέση τους … Μάλι Μάδι.
Από πάνω μου κρέμεται η απεραντοσύνη του έναστρου ουρανού που σου πλανεύει το βλέμμα να μετρήσεις άθελα σου το λαμπερό πλήθος των άστρων επάνω στο βελούδο του. Με τη βοήθεια του λευκού άρχισα να βλέπω στο φως της νύχτας ξεκούραστα, ακολουθώντας τα ανάγλυφα πατήματα από τα αγρίμια.
Φορτωμένος τον εξοπλισμό βρήκα θέσεις και άρχισα να φωτογραφίζω. Είμαι σίγουρος πως θα προσβάλω την εικόνα που έζησα με τη φωτογραφία…
Νίκος Παναγιωτόπουλος
