Για έναν μέτοικο της Καστοριάς, όπως η δική μου οικογένεια, η οποία γνώρισε την πόλη το 1975, “Hotel Tsamis” σημαίνει πρωτίστως αστικός χαρακτήρας.
Η ανάμνηση του αναστήματος του καλαίσθητου κτιρίου θα είναι για πάντα ένα
“καλωσόρισες, δεν θα σου λείψει καθόλου η Θεσσαλονίκη”.
Χάθηκε ένα μεγάλο μέρος της υπερηφάνειας που αντλείται από την ταύτιση με μια εποχή δυναμική, τότε που χτίστηκε μία ιδιαίτερη, κοσμοπολίτικη ταυτότητα της πόλης. Τότε που κάθε αύριο υποσχόταν όλο και περισσότερα. Την εικόνα της μητέρας, χαρούμενης, όμορφης, νέας, μέσα στο βιζόν παλτό της, πλάι στον σικάτο, κοστουμαρισμένο πατέρα, να φεύγουν αγκαζέ για τον “χορό στο Τσάμης”, αυτήν φέρνω στον νου όταν κάποιος με ρωτά για τη ζωή στην Καστοριά των 70s και των 80s.
Και αν η εικόνα αυτή πιστοποιεί την αξία του κινήτρου για κοινωνική κινητικότητα για δύο αγροτόπαιδα που με την αξία και τη δουλειά τους ως γιατροί χάρισαν στα παιδιά τους τα υπέροχα εκείνα χρόνια, η αγέρωχη εικόνα του εμβληματικού ξενοδοχείου να αγναντεύει μαγεμένο την ομορφότερη επαρχιακή πόλη, μας καλεί να αναγνωρίσουμε στην επιχείρηση αυτή το συλλογικό χρέος της αναβάθμισής μας ως πόλης. Στον βαθμό που της αναλογεί πάντα, ο οποίος κάθε άλλο παρά μικρός είναι.
Καλή δύναμη στους ανθρώπους του Hotel Tsamis, ιδιοκτήτες και εργαζόμενους.
