Εάν μπορούσαμε να δώσουμε στο Ελληνικό θέατρο μια “μορφή”, αυτή δεν θα ήταν άλλη από τη μορφή ενός ηθοποιού.
Και μάλιστα επιτυχημένου.
Στην ερώτηση “Ποια είναι η δουλειά του ηθοποιού” η απάντηση είναι να αποδώσει όσο καλύτερα το ρόλο του.
Να υποδυθεί δηλαδή όσο καλύτερα κάτι που στην πραγματικότητα… δεν είναι!
Και το “ελληνικό θέατρο” τα κατάφερε καλά.
Όσες πετυχημένες παραστάσεις και όσες κορυφαίες παραγωγές κι αν κατάφερε να μας χαρίσει, πλέον όλοι θα έχουμε στο μυαλό μας ότι κάτω από το φανταχτερό του μακιγιάζ είχε ένα πολύ “άσχημο πρόσωπο”.
Τα παντελόνια του ήταν σκισμένα και βρώμικα.
Με τα παπούτσια του “πατούσε” δυνατά πάνω σε σκηνή με σάπια σανίδια. Οποιονδήποτε θεωρούσε πως μπορεί να εκμεταλλευτεί του φερόταν άδικα.
Εκμεταλλευόταν τη φήμη του και υποτιμούσε ανθρώπους.
Έκλεβε όνειρα και κατέστρεφε ψυχές.
Όλες οι παραστάσεις όμως φθάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους.
Σβήνουν τα φώτα… μα όλα γίνονται πιο φωτεινά.
Οι συγνώμες και οι παραιτήσεις το μόνο που κάνουν είναι να φέρνουν δάκρυα.
Δάκρυα δικαίωσης για κάποιους αλλά και δάκρυα ενοχής για όλους αυτούς που έδωσαν αυτή την άσχημη μορφή στο Ελληνικό Θέατρο.
Κάνεις δεν έπεσε από τα σύννεφα όμως.
Σε όλους τους “χώρους” (αθλητικούς ,εργασιακούς) κτλ οι εμπλεκόμενοι ξέρουν
Μα δε μιλάνε.
Ίσως από σεβασμό για το θύμα.
Ίσως από φόβο.
Ίσως τους σταματάει η σκέψη “με ποιο δικαίωμα”.
Λες και οι θύτες αναγνώρισαν ποτέ κάποιο δικαίωμα στα θύματα!
Οφείλουμε όλοι μας μια βαθιά υπόκλιση σε όλους αυτούς που μίλησαν καθώς και σε όλους
τους ηθοποιούς που δεν αποτελούν κομμάτι αυτού του σάπιου συστήματος και τιμούν το ρόλο τους… τον πραγματικό τους ρόλο.
Να τιμούν την τέχνη και να προάγουν το ήθος σε κάθε ευκαιρία.
Αυλαία…
