Ξημερώματα χθες άρχισε να χιονίζει. Έπεφτε απαλό, ήσυχο και αποφασισμένο το χιόνι, σαν τα παλιά τα χρόνια. Έμεινα ώρες πίσω από το τζάμι να το χαζεύω ― χόρευε ασταμάτητα στον αέρα ― και όταν σουρούπωσε, με πλημμύρισε μια ήσυχη γαλήνη και μια σιγουριά πως «όλα θα πάνε καλά» και πως η φύση ξαναπήρε το παιχνίδι στα χέρια της. «Εδώ είμαι», έμοιαζε να λέει, «θα τα φροντίσω όλα εγώ».
Χιόνιζε όλη μέρα κι όλη νύχτα, και το πρωί η πόλη ήταν κάτασπρη και πανέμορφη σαν μωρό. Πήρα τους δρόμους ντυμένη ζεστά, και το απάτητο χιόνι μου σκέπαζε τις γαλότσες ― ευτυχώς δεν τις κατάπινε μέσα του. Μια μαγεία ήτανε όλα και τα παιδιά, που τα μυρίζονται αυτά πριν από εμάς, είχανε πάρει τους δρόμους και κυλιόντουσαν με αγαλλίαση στο χιόνι. Ακόμα και οι άσχημες πολυκατοικίες μοιάζανε όμορφες μέσα σε αυτή την λαμπρή λευκότητα. Και οι άνθρωποι ήτανε όμορφοι. Όλοι χαμογελούσαν, και οι καλημέρες που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας, νόμιζες πως πριν σβήσουν, χοροπηδούσαν στον αέρα σαν πέταλα μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς.
Ένα πουλάκι παραπατούσε στο πεζούλι και έμοιαζε χαμένο, τα χρώματά του μπλε και κίτρινα, πιτσιλίσανε το λευκό σαν σε καμβά ζωγράφου, μου έμοιασε με αλκυόνη, αυτή την εποχή δεν είναι που την καλοκαιρία των προηγουμένων ημερών την ονομάζουμε «αλκυονίδες ημέρες;»
Και ξαφνικά, όπως περπατάω, θυμάμαι παλιές ευτυχίες. Θα πάω τώρα λέει στο «Ερμού», να πιώ μια ζεστή σοκολάτα που θα μου ετοιμάσει η Μαρία, εκεί θα είναι όλοι οι φίλοι μου, θα γελάμε και θα μιλάμε, θα λέμε για βιβλία και για μουσική, θα λέμε και για έρωτες, όλα θα τα χωράει αυτό το μαγαζί, όλη μας η ύπαρξη θα το χαίρεται στο εκατό τοις εκατό, τι κρίμα που δεν υπάρχει πια… Μαρία, ακούς;
Τριάντα ώρες κράτησε ο χιονιάς. Τώρα ένας παγωμένος βοριάς φυσάει από το Βίτσι και κρυσταλλιάζει τα πάντα. Αλλά δεν μας πειράζει. Μπορεί αντί για τον φτερωτό θεό σήμερα να γιορτάσαμε τον θεό Χειμώνα, μπορεί ο σκαλόδρομος αύριο να είναι παγωμένος και απρόσιτος, μπορεί να δυσφορήσουμε και με αυτόν τον εγκλεισμό. Όμως κάθε που θα περνάνε οι σημερινές εικόνες σαν φιλμ στην σκέψη μας, ένα χαμόγελο θα γεμίζει το στήθος μας και στο κεφάλι μας, μια νέα υπέροχη ανάμνηση θα εγγράφεται σαν παρακαταθήκη για το μέλλον.
