Μετά από την πρώτη και σοκαριστική στιγμή της ανακοίνωσης της δυσάρεστης διάγνωσης, όσα από τα παιδιά καταφέρουν να έχουν την ευκαιρία να παλέψουν για τη ζωή τους, αναγκάζονται για πολλά χρόνια να μπαινοβγαίνουν στα παιδοογκολογικά τμήματα. Τα τελευταία χρόνια με την εξέλιξη της ιατρικής, ευτυχώς τα περισσότερα καταφέρνουν να βγουν νικητές.
Δυστυχώς ο αγώνας όλων αυτών των παιδιών με το μηδενικό σχεδόν ανοσοποιητικό από τις μακροχρόνιες θεραπείες (5-6 χρόνια, μπορεί και περισσότερα), αλλά και των οικογενειών τους είναι τόσο μοναχικός.
Παιδικές ψυχούλες που με την αγωνία της απώλειας των φίλων και των συμμαθητών τους, άλλοτε βρίσκονται στο νοσοκομείο κρατώντας ένα στρατό γεμάτο χημικά φάρμακα και κάποιες στιγμές που η κατάσταση τους μπορεί να είναι λίγο καλύτερη, προσπαθούν να κρατήσουν αυτή τη σχέση ζωντανή.
Μια σχέση που βασίζεται στην αλληλεπίδραση αλλά και την προετοιμασία των εκπαιδευτικών, των συμμαθητών αλλά και των οικογενειακών τους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που εξουθενωμένα, παραμορφωμένα από τα φάρμακα, με όλα τα ρίσκα που μπορεί να υπάρχουν, καταφέρνουν να ζουν και κάποιες “φυσιολογικές” στιγμές με τους φίλους και τους συμμαθητές τους στο σχολείο, στιγμές που πραγματικά τους δίνουν τεράστια δύναμη και χαρά.
Η κατάσταση που ζούμε με την πανδημία του κορωνοιού σίγουρα φέρνει σε πολύ δεινή θέση αυτή την ευπαθή ομάδα των ασθενών και αυτό δε μπορεί να μας αφήσει ανεπηρέαστους, ούτε αδιάφορους για τους κινδύνους που διατρέχουν.
Είναι σίγουρο ότι είναι η πρώτη φορά που όλη η ανθρωπότητα έχει τόσο πολύ ευαισθητοποιηθεί σχετικά με τους κινδύνους που διατρέχουν οι ευπαθείς ομάδες των συνανθρώπων μας.
Εύχομαι όλη αυτή η ευαισθητοποίηση να έχει συνέχεια και μετά το πέρας της πανδημίας και σκεπτόμενοι όλοι τους συνανθρώπους μας που παλεύουν για διάφορους λόγους υγείας για τη ζωή τους, να συνεχίσουμε να τους προστατεύουμε και στους εργασιακούς αλλά και στους σχολικούς χώρους.
Μετά απ’ ότι συμβαίνει, δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ να ξανακουστεί από κανέναν μας η φράση “και γιατί στέλνεις το παιδί στο σχολείο και δεν το κρατάς σπίτι σου”, ανησυχώντας στην ουσία όχι για την υγεία του άρρωστου παιδιού, αλλά για την “αναστάτωση” που μπορεί να φέρει σε μας και τα παιδιά μας όλη αυτή η κατάσταση.
