Το στομάχι μου διαμαρτύρεται έντονα, αν δεν πεθάνω από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, σίγουρα θα αποχαιρετίσω τα εγκόσμια από ασιτία. Λησμόνησε να φάει, ο απερίσκεπτος! θα γράφει στην επιτύμβιά μου επιγραφή. Τέτοια μακάβρια σκέφτομαι με διάθεση αυτοσαρκαστική και ξυπόλυτος περπατώ προς το μπάνιο.
Τα μαλλιά μου, κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, έχουν μακρύνει ασυνήθιστα πολύ, μου προσδίδουν μια κουλτούρα που συναντάς σε ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων, τουλάχιστον έτσι τους φανταζόμουν τους χαρισματικούς αυτούς ανθρώπους, στα εφηβικά μου χρόνια. Μια αντίληψη που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου και δε λέει να βγει. Ικανοποιημένος από το θέαμα που αντικρίζω στο γυαλί, αυτάρεσκα αποφαίνομαι πως αυτή μου η φινέτσα ακαταμάχητη είναι. Σαν άλλος Νάρκισσος χασκογελάω μόνος μου και, με τα χέρια ανάμεσα στην πλούσια κόμη της κεφαλής μου, κινούμαι προς το σαλόνι του σπιτιού μου.
Φοράω το γκρι τζιν παντελόνι και τη λεπτή μαύρη μου μπλούζα, ο συγκεκριμένος ρουχισμός παρατημένος απέμεινε στην πολυθρόνα δυο μέρες τώρα, και κοιτώ πίσω από τη θαλασσιά κουρτίνα, έξω από το παράθυρο, ψηλά στον ουρανό. Φθινοπώριασε για τα καλά και ο καιρός ήρθε και συνταίριαξε με τον ψυχισμό μου. Σκυθρώπιασαν τα φύλλα και μαράθηκαν στα δέντρα απέναντί μου στη συστοιχία με τις κατάλπες, Κι όμως, σήμερα αχνοφαίνονται λίγες αχτίδες αισιοδοξίας.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ομολογώ πως αυτό το πρωινό μοιάζει κομματάκι διαφορετικό, είμαι μετά από καιρό ευδιάθετος. Προσπαθώ να…
Η συνέχεια στο maxmag.gr
