Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα: Το Μουσείο μας έχασε έναν πολύτιμο φίλο

Ο Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν υπήρξε Ταγματάρχης και Διοικητής της 5^ης Μοίρας Καταδρομών. Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου αποστρατεύτηκε, σύμφωνα με τον Νόμο «Περί Εθελουσίας Εξόδου».

Ήταν γιος του Μακεδονομάχου και μετέπειτα Στρατηγού Κων/νου Μαζαράκη, που έδρασε στο Βέρμιο με την ονομασία καπετάν-Ακρίτας, ο οποίος το 1912 έπαιξε τον εξής, σημαντικότατο, ρόλο στην Απελευθέρωση της Θεσ/νίκης: έχοντας ακούσει τη διαφωνία μεταξύ του Βασιλέως Κων/νου και του Βενιζέλου (ο μεν πρώτος επέμενε να απελευθερωθεί πρώτα το Μοναστήρι, ο δεύτερος η Θεσ/νίκη), χωρίς να ρωτήσει κάποιον από τους ανωτέρους του, προώθησε προς τη Θεσ/νίκη μια Μεραρχία και την κατέλαβε πρώτος.

Η γυναίκα του Ιωάννη λεγόταν Σοφία και καταγόταν από την οικογένεια Δραγούμη, από το Βογατσικό Καστοριάς.

Μετά την αποστρατεία του, ανέλαβε Πρόεδρος του Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων, ο οποίος σύλλογος, με ενέργειες του Προέδρου του, εδώ και πολλά χρόνια και μέχρι πολύ πρόσφατα, δώριζε πολύ συχνά σημαντικό αριθμό βιβλίων σε σχολεία της Βόρειας Ελλάδας, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτόν σχολικές βιβλιοθήκες στην περιοχή αυτή, πράγμα εξαιρετικά πρωτοποριακό και πολύ σπουδαίο.

Το 1962 τοποθετήθηκε Νομάρχης Καστοριάς. Με την αδιαφιλονίκητη αδυναμία του στους δασκάλους, κυρίως των χωριών, που τους γνώριζε όλους με τα μικρά τους ονόματα, και με τις συχνές του επισκέψεις στα σχολεία, έλυνε τα προβλήματα που αυτά αντιμετώπιζαν.

Ενδεικτικά, από το πλούσιο έργο του θα αναφέρουμε τα παρακάτω, που, κατά τη γνώμη μας, είναι τα πιο σημαντικά:

Επί της Νομαρχίας του κατέβασε το χωριό Παλαιά Ζούζουλη στο χωριό Μανιάκοι της Καστοριάς και έχτισε τη Νέα Ζούζουλη, οι κάτοικοι της οποίας τον τίμησαν τοποθετώντας την προτομή του στο χωριό. Οι κάτοικοι του ορεινού χωριού Πευκόφυτο τον θυμούνται ακόμη να διασχίζει το άφθονο χιόνι «για να ενθαρρύνει και να επισφραγίσει την αγάπη στους δικούς του ανθρώπους» όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος.

Έκτισε στον Ν.Καστοριάς 27 νέα κοινοτικά καταστήματα, καθένα από τα οποία περιλάμβανε αίθουσα πολλαπλών χρήσεων για τους νέους του χωριού.

Έκτισε 27 νηπιοτροφεία, κυρίως σε δίγλωσσα χωριά του νομού, αναθέτοντας τη διεύθυνσή τους στις απόφοιτες της Χαροκοπείου Σχολής και στις νηπιαγωγούς. Όπως είναι φανερό, πίστευε ακράδαντα στη δύναμη της Παιδείας, την οποία είχαν στα χέρια τους οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί.

Το 1967 αρνήθηκε να υπηρετήσει τη χούντα της 21^ης Απριλίου και απομακρύνθηκε από τη θέση του.

Έκτοτε ανέλαβε και οργάνωσε το περίφημο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της χώρας μας, που στεγάζεται στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής. Υπήρξε η ψυχή του μέχρι τον θάνατό του κι έφυγε αφήνοντας σε όλους μας σπουδαία κληρονομιά τεράστιας αξίας.

Αγαπούσε πάντοτε πολύ την Καστοριά. Η συνεργασία του με το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα υπήρξε αγαστή και πολύμορφη, η δε βοήθειά του σε όλες τις ανάγκες του Μουσείου υπήρξε αμέριστη και ανεκτίμητη.

Το Μουσείο μας έχασε έναν πολύτιμο φίλο.

Αιωνία η μνήμη αυτού του ξεχωριστού Έλληνα!

Για το ΔΣ του Συλλόγου

Ο Πρόεδρος

Χρυσόστομος Παπασταύρος