Σαν χελιδόνια ήμασταν πριν απ’ τη πανδημία
μα πιγκουίνοι γίναμε, δείχνοντας βουλιμία.
Συχνό το δρομολόγιο σαλόνι προς κουζίνα,
φανταστική-αληθινή, νιώθουμε πάντα πείνα!
Αλλά, δεν φτάνουν όλα αυτά, θέλουμε τα ψητά μας,
τα τσικνισμένα κρέατα, τ’ ανάλογα ποτά μας.
Αδημονούσαμε να ‘ρθεί κι αυτή η Τσικνοπέμπτη
τάχα να το γιορτάσουμε μ’ ένα υπαίθριο γλέντι!
Παρακαλούμε “Μήδειες” κι άλλες κακοκαιρίες
να μη μας τις χαλάσουνε αυτές τις ευκαιρίες.
Πατροπαράδοτη γιορτή, θεσμός από αιώνες,
μόνο οι βίγκαν θέλουνε ν’ αλλάξουν οι κανόνες:
Στις ψησταριές να ψήνουμε κάστανα, κουκουνάρες
και μήλα να τσικνίζουμε στα κάρβουνα, στις σχάρες!
Χόρτα να τρώμε διαρκώς, να ζούμε με βλαστάρια,
ζώα να μη πειράζουμε, ούτε καν σαλιγκάρια!
Αν διαφωνούσε ο Θεός, φίλοι μας της παρέας,
τα ζώα δεν θα τά ‘κανε να είναι από κρέας…
Αλλού ανάβουνε φωτιές, αλλού ψήνουνε κότες,
αλλά, ποτέ δεν λείπουνε απ’ τη γιορτή οι πότες,
καθότι ο Βάκχος άρχισε τέτοιες γιορτές να κάνει,
ήθελε τους προγόνους μας όλους να τους τρελάνει!
Σε μας καθιερώθηκε “Γιορτή Ορθοδοξίας”
και οι πιστοί την έχουμε υψίστης σημασίας.
Κι έπειτα -υποτίθεται- θα κάνουμε νηστεία
(κάποιοι θα τρώμε στα κρυφά, δεν κάνουμε αστεία!)
Έτσι, πριν το Τριώδιο περνούσαμε κεφάτοι,
μα η ζωή ασόδυο μας έριξε στην πλάτη…
Κι ερχόμαστε στο σήμερα π’ ‘ολα έχουν αλλάξει
κι έχουμε την υγεία μας μη βρέξει και μη στάξει.
Στα μπαλκονάκια τ’ αψηλά παράσταση θα δώσουν
οι ψήστες και οι τσικνιστές και θα μας μεταδώσουν
το έθιμο που ξέραμε σαφώς κουτσουρεμένο,
το κέφι θά ‘ναι άψητο, το έθιμο καμένο…
Δ.Ι.
Εφημερίδα ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ
