Έναν ακριβώς χρόνο μετά την είσοδο στην βασανιστική περίοδο της πανδημίας εξακολουθούμε να πορευόμαστε ως χώρα στον άξονα της διαβεβαίωσης του πρωθυπουργού πως, αν συμβεί εκτεταμένη διασπορά, θα πεθάνουν ακόμη και υγιείς καθώς το δημόσιο σύστημα υγείας με τις ευάριθμες ΜΕΘ και την πολλαπλή ανεπάρκεια δεν μπορεί να προσφέρει την δέουσα υποστήριξη.
Βέβαια, του υπενθύμισαν τότε πως η μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά και ο ίδιος ως υπουργός του είχαν προκαλέσει την αποδυνάμωση του ΕΣΥ. Φρόντισε, όμως, να αποσείσει τους ενοχικούς συνειρμούς από πάνω του με τα υποκριτικά χειροκροτήματα στα μπαλκόνια.
Η δήλωσή του, μέσα στο κλίμα του γενικότερου αιφνιδιασμού, έγινε ανεκτή, αφού εκτιμήθηκε πως περιέγραφε με ρεαλισμό τη ζοφερή κατάσταση. Η ταυτόσημη επανάληψή της, όμως, επί ένα χρόνο την κάνει να φαίνεται πια ξεκάθαρα κυνική.
Ένα χρόνο μετά, όσο βέβαιη είναι η ταχύτητα της διασποράς και η επικινδυνότητα του ιού άλλο τόσο σίγουρη θεωρείται η βραδύτητα και η παντελής αποτυχία της κυβέρνησης στην κατάστρωση ενός σχεδίου για την αντιμετώπιση της πανδημίας χωρίς την καταστροφή της οικονομίας, την εξόντωση συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων, την εξουθένωση των ψυχικά νοσούντων, την τραγική υποβάθμιση της περίθαλψης άλλων ασθενών, την πρόκληση σοβαρότατων προβλημάτων στον ψυχισμό των μαθητών, τη διάλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας κ,ά.
Ένα χρόνο μετά, κι ενώ από την αρχή της περιπέτειας γνώριζαν οι πάντες πως επρόκειτο για αγώνα αντοχής, η πάγια και μοναδική αντίδραση της κυβέρνησης είναι η επίκληση της «εμπόλεμης κατάστασης» και η επιβολή lockdown.
Το …«έχουμε πόλεμο» αποτελεί πια την μόνιμη επωδό των υπευθύνων και των συστημικών μέσων που τους στηρίζουν, ενώ η απαγόρευση από έσχατο μέσο αποτέλεσε από την αρχή μέχρι τώρα το μοναδικό εργαλείο…
Μπορεί, όμως, η επίκληση του πολέμου με την πανδημία να καλύψει την σκανδαλώδη κυβερνητική αδράνεια και τις ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές που έκανε;
Είναι δυνατόν έπειτα από ένα χρόνο η κοινωνία να πείθεται πως το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν τα σκληρά lockdown και η επίκληση της ατομικής ευθύνης;
Ας μη κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της η κυβέρνηση. Υπήρχαν πάμπολλες επιλογές και δεν αξιοποίησε καμία.
Το καλοκαίρι, προσβλέποντας σε πρόσκαιρα έσοδα, άνοιξε τον τουρισμό χωρίς συγκροτημένο σχέδιο.
Αδιαφόρησε για τις προτάσεις σχετικά με την ενίσχυση των αστικών συγκοινωνιών στις μεγάλες πόλεις προκειμένου να μειωθεί η διασπορά.
Αδιαφόρησε για την ενεργή συστράτευση των ιδιωτικών κλινικών και την εμπλοκή των ιδιωτών γιατρών στη μάχη κατά της πανδημίας.
Αγνόησε τις προτάσεις για τη συγκρότηση δικτύου πρωτοβάθμιας υγείας και ανάπτυξη αξιόπιστου πλέγματος ιχνηλάτησης .
Διατήρησε, παρά τις βαρύγδουπες διακηρύξεις, την υποστελέχωση ακόμη και των υπαρχόντων ΜΕΘ , εξουθενώνοντας το προσωπικό, ενώ αλλού έδωσε την ψευδαίσθηση της ενίσχυσης μετακινώντας προσωπικό από άλλες δομές υγείας.
Αδιαφόρησε για τις προτάσεις σχετικά με τη μείωση των μαθητών ανά τάξη και πήγε έπειτα από παλινωδίες σε άνοιγμα των σχολείων με χειρότερους όρους απ αυτούς που ίσχυαν σε συνθήκες κανονικότητας.
Εξωράισε την προβληματική τηλεκπαίδευση αδιαφορώντας για τις ανισότητες και ανάγκασε με την απειλή της απουσίας το μισό μαθητικό πληθυσμό να παρακολουθεί τα μαθήματα μέσω κινητών, χωρίς ικανοποιητική σύνδεση και ικανότητα διάδρασης.
Αρκεί να πούμε πως ένα χρόνο μετά και μόλις τώρα ξεκίνησαν οι αιτήσεις για την προμήθεια τάμπλετ των φτωχών οικογεγειών.
Αδιαφόρησε για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στη χρήση τεχνολογιών εξ αποστάσεως διδασκαλίας . Ένα χρόνο μετά και ακόμη τίποτα για τις αιτήσεις επιμόρφωσης που έχουν υποβληθεί απ΄ το Γενάρη.
Και αυτά είναι μερικά απ τα πολλά που θα μπορούσαν να γίνουν…
Γιατί δεν έγιναν; Προφανώς, γιατί κοστίζουν…
Κοντολογίς, αντί να αναπτυχθεί ένα πλέγμα μέτρων που θα χτυπούσαν το πρόβλημα και θα προστάτευαν, το δυνατόν περισσότερο, την οικονομία, την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική ζωή επιλέχθηκε κατ’ επανάληψη, ως μόνη λύση, το προβληματικό lockdown που προκαλεί βαρύτατη άμεση και μακροπρόθεσμη καταστροφή.
Συν τοις άλλοις με την εκδήλωση γενικότερου αυταρχισμού, την ψήφιση νόμων υπό συνθήκες κοινωνικού περιορισμού, τη λήψη αντιφατικών και προκλητικών μέτρων περί δύο χιλιομέτρων και οριζόντιας εφαρμογής, την επιβολή της αστυνομοκρατίας ως αυτονόητη αντίδραση του κράτους απέναντι στα προβλήματα, τροφοδοτείται η υπόνοια πως πέρα από το υγειονομικό σκέλος χτίζεται ένα πλαίσιο κρατικής καταστολής και αυστηροποίησης απέναντι στις κοινωνικές αντιδράσεις.
Όπως σωστά τονίζεται είναι ψευτοδίλημμα πια το «οικονομία ή υγεία» μια και ξεκάθαρα αποδεικνύεται πως η οικονομική καταστροφή θα επιφέρει πολλαπλάσιους θανάτους στο άμεσο και απώτερο μέλλον.
Εκτός και αν το ζητούμενο είναι ο σιωπηλός αφανισμός, το να μην ακουστεί το «μπάμ» στη βάρδια τους…
Έπειτα από ένα χρόνο και ενώ έχει πληγεί σοβαρότατα η οικονομία, έχουν καταστραφεί επαγγελματικοί κλάδοι όπως η εστίαση, έχει παραμεληθεί η φροντίδα των ασθενών από άλλα νοσήματα και έχει διαλυθεί η εκπαιδευτική διαδικασία δεν μπορεί η κυβέρνηση να πορεύεται κυρίως με την κατασταλτική λογική της απαγόρευσης νιώθοντας πετυχημένη για την κοινωνική συμμόρφωση που φέρνει ο εκφοβισμός.
Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να λείπει η αυτοκριτική για αστοχίες και επιλογές που αποδείχθηκαν από αναποτελεσματικές έως και βλαπτικές.
Δεν είναι υγιές ούτε δημοκρατικό να επιτυγχάνεται η κοινωνική συνοχή μέσω του τρόμου.
Θυμίζει όλο αυτό την αυταρχική αγωγή των παιδαγωγών του προηγούμενου αιώνα. Με μια βίτσα στο χέρι και με την ψευδαίσθηση της αυθεντίας επέβαλαν σε τάξεις των εξήντα μαθητών την νηνεμία του τρόμου.
Είναι , όμως, τουλάχιστον επικίνδυνο, αν μιλάμε για ώριμη δημοκρατία, ένα σύγχρονο κράτος να μετέρχεται την ξεπερασμένη πρακτική του φόβου και της καταστολής προκειμένου να επιβληθεί.
Και είναι, προφανώς, αστείο να το κάνει αυτό μέσω της πατερναλιστικής οπτικής του δασκάλου –κυβερνήτη.
