Τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα, ύστερα από ενδελεχή έρευνα, τα πιστοποιήσατε απ’ το καπάκι της κατσαρόλας.
Τα αποσπάσατε κι από την κόρα του ψωμιού
που έψησα για τους δικούς μου.
Και, τριπλά υποψιασμένοι, διαπιστώσατε ότι μια τρίχα απ’ τα μαλλιά μου στολίζει με τον γεννητικό της κώδικα το χαλί που μόλις ξεσκόνισα.
Σήμερα, είμαι ακόμα γυναίκα:
Οι λαχτάρες μου πετούν ανάμεσα από
Super- market και καθαριστήριο,
Οι πόθοι μου είναι αποταμιευμένοι με προθεσμία
στην αφανή τράπεζα της ‘νταντέλας του μαξιλαριού’
και η ανασφάλεια της παρουσίας μου νομίζει ότι κρύβεται κάτω απ’ το μουστάκι αυτού που μου είπαν ότι εγώ αγαπώ.
Προγραμματίζω όμως γι’ αύριο, σαν φέξει αυτή, αυτή η μέρα,
να γίνω λίγο ανθρωπινότερη.
Είναι αρκετό, άραγε, να είμαι μόνο η θηλυκιά, η γυναίκα;
– Κι αν είμαι μέσα μου γυναίκα απεγκεφαλισμένη, πώς θα τρανέψω ένα τού μέλλοντος παιδί;
