Επειδή δέχτηκα πολλά τηλεφωνήματα από συναδέλφους και πολλά γράφονται τον τελευταίο καιρό να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα σε σχέση με τον Έλληνα προπονητή και ιδιαίτερα με τον σωματειακό.
Θεωρώ ότι η λειτουργία και οι επιτυχίες τις εθνικής ομάδας είναι μια συνέχεια σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή μετά από σοβαρή δουλειά που γίνεται στα σωματεία.
Αν δεν λειτουργήσει το κομμάτι με τους σωματειακούς προπονητές δεν θα υπάρχει συνέχεια η εθνική ομάδα.
Ο λόγος του προέδρου της ομοσπονδίας στη συνέντευξη του είναι απαξιωτικός για τους σωματειακούς προπονητές.
Πουθενά δεν αναφέρεται η συμβολή – συμμετοχή των σωματειακών προπονητών στις επιτυχίες της εθνικής ομάδας.
Απαξιώνεται η δουλειά που γίνεται για ανεύρεση αθλητών και ταλέντων η επίπονη διαδικασία εκμάθησης τεχνικής οι ατελείωτες ώρες προπόνησης για βελτίωση φυσικής κατάστασης, οι άπειρες κουβέντες για κατανόηση στόχου, ψυχολογίας, αγωνιστικής συμπεριφοράς για να καταφέρουν να περάσουν το κατώφλι της εθνικής ομάδας.
Όλα αυτά με ωράρια δύσκολα (πρωινές προπονήσεις, προπονήσεις σε εξωτερικούς χώρους με παγωνιά η καύσωνα, μετακινήσεις σε ποτάμια).
Στους περισσότερους συλλόγους πρέπει να είσαι μάστορας, μηχανικός, βαφέας, συγκολλητής, μεταφορέας σκαφών και παιδιών.
Έχεις να διαχειριστείς χαρές και απογοητεύσεις παιδιών, γκρίνια γονέων, απαιτήσεις διοικητικών να κρατάς ισορροπίες με τους συναδέλφους προπονητές να είσαι δίκαιος με τα παιδιά.
Όταν μετά από όλα αυτά περνάει το παιδί στην εθνική ξεχνιούνται όλα πολύ εύκολα όχι μόνο από τον πρόεδρο αλλά πολλές φορές και από τους γονείς ακόμα και από τους ίδιους αθλητές.
Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση…
