Θα ‘θελα να σας εξομολογηθώ ένα παράπονο. Δεν είναι προς εσάς, ούτε προς κάποιον. Γενικό…
Έχουμε φτάσει σε σημείο να μην θέλουμε να ακούσουμε τον άλλο, επειδή δεν μπορούμε να βοηθήσουμε. Ήλθαν έτσι τα πράγματα που εκ των προτέρων πριν ακούσεις το παράπονο λες από μέσα σου. “Τι κρίμα να μην μπορώ να βοηθήσω”.
Αυτό αγαπητοί μου μοιραία οδηγεί σε αποξένωση. Σε ακοινώνητες συμπεριφορές. Γι αυτό και είμαι τόσο υπέρ του εμβολίου γιατί φοβάμαι την έκρηξη.
Οι κοινωνίες πρέπει να είναι έτοιμες να υποδεχθούν τέτοια lockdown. Αν π.χ. μας πρόσφεραν μια δουλειά στη Σιβηρία, θα πηγαίναμε αφού χωνεύαμε όλα τα μείον και επομένως δεν μας κακοφαινόταν.
Ούτε στα σχολεία ούτε στα πανεπιστήμια έγιναν συζητήσεις για ιούς. Στα σχολεία π.χ. μιλούμε και κάνουμε ασκήσεις για τον σεισμό! Μία κάποια προσέγγιση γίνεται. Με τους ιούς; Οι περισσότεροι δεν τους ξέρουμε καν. Οπότε οι λαϊκιστές τρέχουν μπροστά στο πλήθος που τρέχει πίσω από μυθεύματα, τσιπάκια Μπιλ Γκειτσ, Παγκόσμιες συνωμοσίες. Οπότε. Τι μένει; Αλαλούμ.
Το κακό μεγαλώνει όταν φαίνεται όλοι κάποια στιγμή να έχουν το δίκιο τους. Έλα που όμως αυτό δεν βοηθά. Μπλέξαμε άσχημα.
Οι επιστήμονες δεν την κατάλαβαν παρά ελάχιστη την εξέλιξη. Θα χρειαστούν χρόνια, προγράμματα, ασκήσεις θεωρητικές και πρακτικές για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις.
Ήταν λίγο μελαγχολική η ανάρτηση αλλά βγαλμένη από την καρδιά μου για όλους σας.
Από το Facebook του Βασίλη Κωνσταντίνου
