Θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην ψυχή μας η αγάπη τους, η στήριξή τους και το απλόχερο δόσιμο της καλοσύνης τους
Η παρούσα επιστολή, ξεκινάει αρχικά με μια μικρή παρένθεση ενημέρωσης, σχετικά με την διαδικασία νόσησης από covid της οικογένειάς μου. Από την Παρασκευή 5 Μαρτίου, είχαμε επίσημα ενημερωθεί στο σχολείο μου (3ο Γυμνάσιο Καστοριάς) για 2 επιβεβαιωμένα κρούσματα σε μαθητές και την Δευτέρα 8 Μαρτίου τα κρούσματα έγιναν 3. Δυο τμήματα έκλεισαν, καθώς όμως την Τρίτη είχαμε και άλλο κρούσμα και τα μηνύματα που λαμβάναμε από γονείς και άλλους μαθητές έδειχναν μια πολύ γρήγορη ανάπτυξη της νόσου στην κοινότητα του σχολείου μας, απευθύνθηκα στην αρμόδια διεύθυνση εκπαίδευσης, για πιθανό κλείσιμο όλης της σχολικής μονάδας, ελπίζοντας ότι θα εισακουστώ, περιγράφοντας την τραγικότητα της κατάστασης. Η απάντηση ήταν αρνητική, τα κρούσματα την Τετάρτη έγιναν 5, Πέμπτη 6 και Παρασκευή 7. Ήρθε το γενικό κλείσιμο των σχολείων. Η κόρη μου έκανε πυρετό την Παρασκευή 12 Μαρτίου και την Τρίτη 16 Μαρτίου ξεκίνησε ο δικός μου πυρετός, δυο ημέρες αργότερα τα συμπτώματα στην σύζυγό μου και μια ημέρα μετά στον γιό μου. Η παρένθεση τελειώνει εδώ, αφού μετά από 14 ημέρες πυρετού και αγωνίας κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν τον ρόλο και τον κρίσιμο χαρακτήρα του χρόνου στην εξάπλωση αυτής της νόσου.
Έρχομαι τώρα στην ουσία της δημόσιας αναφοράς στους φίλους μας.
Είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι επί τόσο διάστημα ερχόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού μας, μας μαγείρευαν, άφηναν σούπες ζεστές, φαγητά, σαλάτες, πορτοκάλια και τόσα άλλα φρούτα, κεικ, ψώνια, φάρμακα. Βγάζανε βόλτα το σκύλο μας, τον φροντίζαν, μας έδιναν κουράγιο και γέμιζαν το σπίτι μας με ατελείωτες τσάντες που εκτός από τα ψώνια και την καλοσύνη τους, ήταν ΓΕΜΑΤΕΣ ΑΓΑΠΗ.
Αυτοί οι φίλοι μας, είναι αυτοί που μας κράτησαν 14 ημέρες όρθιους στις αντοχές μας. Πραγματικά διαμάντια στην ζωή μας, δεν φοβήθηκαν και έφεραν τη ζεστασιά της καρδιάς τους να αποτελεί φύλακα άγγελο έξω από την πόρτα μας. Έμειναν κοντά, ακόμα και όταν νοσηλεύτηκα δυο ημέρες στο νοσοκομείο μεταφέροντας και εκεί 2-3 αναγκαία είδη αφού κανένας από το σπίτι μου δεν μπορούσε να έρθει μέχρι την είσοδο του νοσοκομείου.
Δεν ξέρουμε πως να ευχαριστήσουμε τους φίλους μας και τον Θεό για την ύπαρξή τους. Ξέρουμε ότι προχωρώντας στην ζωή μας θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην ψυχή μας η ΑΓΑΠΗ τους, η στήριξή τους και το απλόχερο δόσιμο της καλοσύνης τους.
Μαζί με το τεράστιο ευχαριστώ στους φίλους μας, οφείλουμε ξέχωρα να ευχαριστήσουμε τον επίσης φίλο και γιατρό Παναγιώτη Τσιαούση για την καθημερινή επικοινωνία μας, τις συμβουλές και τις οδηγίες του, τη στήριξη που μας παρείχε εκτός από άνθρωπος και ως γιατρός. Φυσικά, τους συναδέλφους των σχολείων που υπηρετούμε για τις ευχές και την στήριξή τους, το ιατρικό, νοσηλευτικό και ΟΛΟ το προσωπικό του νοσοκομείου Καστοριάς στο τμήμα covid που από το μικρό διάστημα που έμεινα εκεί, έδειξε ότι η εμπειρία τους και η προσπάθεια που καταβάλλουν είναι σημαντικές και αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στους ανθρώπους που νοσούν και χρειάζονται την φροντίδα τους.
Χωρίς να γνωρίζει κανείς για το τι τον περιμένει στην συνέχεια της ζωής του, να εύχεται να έχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ φίλους, σαν και τους δικού μας. ΟΛΟΙ εμείς, να μένουμε δίπλα στους φίλους μας τις δύσκολες στιγμές, να είμαστε άνθρωποι και φίλοι καρδιάς γιατί τότε ο covid θα βρίσκει το τείχος και το γιατρικό της αγάπης μας.
Κώστας Ζυγούρης
3ο Γυμνάσιο Καστοριάς
