Δυτική ΜακεδονίαΚαστοριά

Το δημοψήφισμα του άνθρακα (του Νίκου Ρίζου)


Διάβασα προσφάτως τις δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης της Δ. Μακεδονίας όπου με προφανές έντονο ύφος και με σφοδρή κριτική , ότι η απολιγνιτοποίηση της Δ. Μακεδονίας θα επιφέρει την δραματική κοινωνική και οικονομική επιδείνωση της περιοχής με αποκλειστικούς υπεύθυνους την σημερινή κυβέρνηση και την σημερινή περιφερειακή διοίκηση της Δ. Μακεδονίας. Για την κοινωνική και οικονομική επιδείνωση προτείνουν ως λύση την διενέργεια δημοψηφίσματος.
Κατ΄ αρχή φαίνεται ότι ως χώρα δεν διδαχτήκαμε τίποτα από το άμεσο παρελθόν όπου η χώρα σύρθηκε σε δημοψήφισμα το οποίο (ευτυχώς) δεν υλοποιήθηκε. Διότι σήμερα θα είχαμε πέραν της υγειονομικής κρίσης, ανθρωπιστική, κοινωνική, μεταναστευτική, οικονομική, νομισματική, και κυρίως πολιτική κρίση. Ας το παρακάμψουμε αυτό και ας επικεντρωθούμε στο τι νόημα μπορεί να έχει ένα δημοψήφισμα για την λύση του προβλήματος. Είναι σαν να θέλουμε να κάνουμε δημοψήφισμα για να πούμε τον Θεό να βρέξει η να χιονίσει. Δηλαδή οι εξωτερικές μεταβολές του φυσικού, κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος δεν μεταβάλλονται (δυστυχώς) με δημοψηφίσματα. Η Ελλάδα έχει υπογράψει και ως εκ τούτου έχει υποχρεωτικά δεσμευτεί στην άμεση και υποχρεωτική εφαρμογή των διεθνών και κοινοτικών συμβάσεων και κανονισμών, σύμφωνα με το άρθρο 18 του συντάγματος.
Αν ήταν έτσι κάθε ημέρα θα διενεργούσαμε δημοψηφίσματα για να λύσουμε όλα τα προβλήματα που μας περιβάλλουν. Θλιβερή απόδειξη ότι τα δημοψηφίσματα δεν μπορούν αν υλοποιηθούν αν αντίκεινται στις διεθνείς συμβάσεις, είναι το τελευταίο δημοψήφισμα της χώρας, όπως δεν μπορεί η χώρα αλλά και καμία χώρα να ψηφίσει νόμο που αντίκειται στις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει. Παράδειγμα δεν μπορεί η χώρα να ψηφίσει νόμο που να ακυρώνει την αναγνώριση της Βόρειας Μακεδονίας, διότι η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί διεθνή συνθήκη. Θα πρέπει επομένως αυτοί οι οποίοι εκλέχτηκαν σε οποιοδήποτε βαθμό εξουσίας, τοπικής, περιφερειακής, εθνικής να μην περιγράφουν ως δημοσιογράφοι μία κατάσταση ή το πρόβλημα αλλά να προτείνουν ένα στρατηγικό σχέδιο δράσης για προσαρμογή της κοινωνίας και της οικονομίας στις μεταβολές του περιβάλλοντος.
Υπήρξε όμως και μία δεύτερη κριτική η οποία επικαλείται την αδικαιολόγητη και εσπευσμένη απόφαση για την παύση των λιγνιτικών σταθμών το 2025, ενώ από τον ΟΗΕ προτείνεται το 2050. Προφανώς έχουν σύγχυση. Η Agenda 21, του ΟΗΕ, πράγματι θέτει στόχους για το 2050, για την εξάλειψη της φτώχιας, της παιδικής θνησιμότητας, κλπ., δεν αναφέρονται στόχοι για τον άνθρακα, διότι το χρονικό όριο είναι το 2030. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τα συμβόλαια ρύπων του άνθρακα, στα χρηματιστήρια του Λονδίνου και του Άμστερνταμ λήγουν στις 31/12/2030. Οπότε θα αντιτείνει κανείς ας το πάμε μέχρι την λήξη. Αυτή είναι μία άποψη συζητήσιμη. Έχει όμως κάποιες σοβαρές επιπτώσεις. Η πρώτη είναι ότι η ΕΕ, επισπεύδει την περίοδο χρήσης του άνθρακα ως στρατηγική κορυφαία οικονομική και κοινωνική επιλογή. Είναι μία στρατηγική ανταγωνιστικής διαφοροποίησης, επιλογή επιβίωσης ανάμεσα στις ανταγωνιστικές δυνάμεις της ενεργειακής εξάρτησης από την Ρωσία, της ανταγωνιστικής στρατηγικής του χαμηλού κόστους της Κίνας και του ισχυρού δολαρίου των ΗΠΑ. Οι κοινοτικές αποφάσεις είναι αυτομάτως δεσμευτικές είτε αμέσως με βάση της συνθήκες της ΕΕ, είτε έμμεσης προσαρμογής με εθνικούς νόμους.
Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι ενδεχόμενη συνέχιση της παραγωγής ενέργειας στην χώρα από άνθρακα θα εκτοξεύσει σύντομα το κόστος ενέργειας με ότι αυτό συνεπάγεται για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας. Τα δικαιώματα ρύπων προσδιορίστηκαν στα μέσα της περασμένης δεκαετίας 25 ευρώ ο τόνος άνθρακα, σήμερα διαπραγματεύονται στα 45 ευρώ. Με δεδομένο ότι θα μειώνονται αυτήν την δεκαετία ταχύτατα οι εκπομπές άνθρακα θα αυξάνονται ταχύτατα οι πληρωμές των δικαιωμάτων, με πρόβλεψη τα 100 ευρώ ο τόνος. Θα είμαστε η μόνη χώρα που θα καταφέρει το αδύνατο. Να κάνουμε τον άνθρακα χρυσό. Γιατί για χρυσό θα τον πληρώνουμε με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ένας τρίτος λόγος. όλοι αυτοί οι πολιτικοί, από το 2002, που κυβερνούσαν είτε μετείχαν στα δημόσια πράγματα της χώρας ως αντιπολίτευση, που σήμερα σκίζουν τα ιμάτια τους και μεμψιμοιρούν και θλίβονται θα πρέπει να ζητήσουν συγνώμη από τους πολίτες τόσο της Ελλάδος όσο και της Δ. Μακεδονίας. Διότι με τον Ν 3017/30-5-2002, η χώρα και οι Έλληνες πολιτικοί ψήφισαν την κύρωση του Πρωτοκόλλου του Κυότο στην Διεθνή Σύμβαση Πλαίσιο του ΟΗΕ, για την αλλαγή του κλίματος.
Στο άρθρο 2 αναφέρεται ότι έκαστο μέρος (κάθε κράτος δηλαδή) υποχρεούται στην εφαρμογή των σταδιακών μέτρων μείωσης των ρύπων. Επομένως η μόνη κυβέρνηση που άνοιξε ως όφειλε με βάση την Διεθνή Σύμβαση του Άαρχους του 1998, περί ενημέρωσης, πληροφόρησής των πολιτών για περιβαλλοντικά θέματα, είναι η σημερινή της Ν.Δ και επομένως η μόνη που δεν φταίει. Ο Νόμος 3017/2002, υπογράφτηκε από τους κάτωθι: Πρόεδρος Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος, και οι Υπουργοί : Γ. Παπανδρέου, Κ. Σκανδαλιδης, Τζοχατζόπουλος, Β. Παπανδρέου, Γ. Δρύς, Χ. Βερελής, Γ. Ανωμερίτης, Φ. Πετσάλνικος. Αλλά και όλα τα κόμματα που μετείχαν έκτοτε την Ελληνική βουλή, μέχρι την σημερινή και εκτός της σημερινής, έχουν ευθύνη. Ποιος πολιτικός αρχηγός, ποιο κόμμα πληροφόρησε τον Ελληνικό λαό για το τέλος του άνθρακα με βάση τον νόμο που έχει ήδη ψηφίσει; Αντίθετα όλα τα κόμματα έχτισαν καριέρες στην πλάτη της ΔΕΗ , στην πλάτη του ελληνικού λαού με ολέθρια αποτελέσματα.
Γι αυτό λοιπόν καλό θα είναι να αποφύγουμε όλοι μας την εύκολη και λαϊκίστικη πολιτική και να αναπτύξουμε όλοι μας μία πιο υπεύθυνη στάση. Η απόφαση είναι δεδομένη. Απ΄ εμάς εξαρτάται. Και όταν λέω απ εμάς εννοώ την ιδιωτική οικονομία. Διότι ήδη η ΕΕ, έχει απορρίψει όλα τα δημόσια, περιφερειακά, τοπικά έργα των δήμων και της περιφέρειας της Δ. Μακεδονίας. Το μόνο που διασώθηκε είναι η διασύνδεση της Καλαμπάκας με την Εγνατία. Η αναγνώριση των τοπικών ανταγωνιστικών χαρακτηριστικών είτε του φυσικού η κοινωνικού περιβάλλοντος της Πολιτιστικής Κληρονομιάς της περιοχής, καθώς και παραδοσιακοί κλάδοι ή ακόμη η αναγνώριση νέων περιοχών επιστημονικών και τεχνολογικών εφαρμογών καθίσταται άμεση και επιτακτική. Τα δημόσια έργα δεν φέρνουν πλέον την άνοιξη όπως και τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός.
Σημείωση: Δηλαδή είναι όλα καλά καμωμένα θα ρωτήσει κανείς. Φυσικά και όχι. Δύο είναι τα πελώρια προβλήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με το έλλειμμα ενέργειας που ενδέχεται να δημιουργηθεί και το δεύτερο είναι η υποκρισία της ανθρωπότητας (όλων των χωρών του ΟΗΕ) απέναντι στην δίωξη του άνθρακα ενώ παραμένει απαθής στην χρήση παραγωγής ενέργειας από πυρηνικά καύσιμα. Το πρόβλημα για να γίνει αντιληπτό, υφίσταται ανελέητο κυνήγι ο καπνός αλλά το αλκοόλ δεν το αγγίζει καμία κυβέρνηση καμία διακήρυξη του ΟΗΕ. Αυτά τα δύο όμως σε επόμενη δημοσίευση.

Back to top button