Σαν να κοιτούν κάπως στοργικά και αλλοπρόσαλλα, έτσι είναι οι μητέρες τελικά;
Σκηνοθεσία-Φωτογραφία: Δημήτρης Ιωσηφίδης Χοκμετίδης
Μουσική: Παύλος Ούσλης
Κείμενο – Αφήγηση: Μπάμπης Παπαδάκης
Χορός: Αναστασία Κωνσταντίνου
BLOODSONE FILMS
Σαν να κοιτούν κάπως στοργικά και αλλοπρόσαλλα, έτσι είναι οι μητέρες τελικά;
Βάναυσες φορές, μα με κοιτούν ακόμα, τι θράσος, τι θράσος που έχουν;
Κάπως μας πήρε ο ύπνος, γύρω από ένα φόντο κάπως σκοτεινό και λίγο κάπως γαλήνιο,
πως τα κατάφερνε ;
Πλεγμένο μίσος, σε κάτι φορέματα, αυτά του κυανού.
Μικρές στιγμές ζωής , φωνές αντίλαλοι , από κάποια εσωτοιχεία κάπου,
συνθηματικοί ρυθμοί, σαν έρχονται.
Ματωμένα μάτια, μαζεμένο το αίμα τους σε δυο παλάμες ηδύποτο,
απόσταγμα που συνόδευε τις πέτρες τα βραδιά.
Μικρές παράνοιας στιγμές, χυμένα εντόσθια, κραυγές που συνήθιζαν να αντηχούν στα κρύσταλλα,
σώπασαν, αρχαίοι ναοί, σαν έσβησαν.
Μικρά παιδιά, ξεθαμμένα, μα ζούσαν, όποτε η μάνα, θυμόταν να επιστρέψει απ’ τον Τάρταρο.
Τα μάτια τους με μαρμάρωσαν.
-Βλέμματα γνώριμα, έφυγα βράδυ, δε κατάφερε να με πνίξει ο φάντασος,
θα χάθηκε σε κάποια απόχρωση του φοβισμού.
Να πέφτουν, μικρά αποκόμματα , όπου σφιχθάγκαλα κρατιόμασταν,
μαχαίρι οι άνεμοι σαν τα περνάν, κοντά.
Λίγα μου μείναν, κάποιο χώμα, ένα κομποσκοίνι, και μια δροσοσταλίδα του δρόμου,
ένα σπίρτο μισαναμμένο με κοίταζε, μάσησα την ικμάδα του, όλα, σαν κάπως έλιωσαν, και ένα γίναν.
Τώρα ξέρω, βλέπω τη μάνα, σπέρνει και θερίζει, πάντα έτσι ήταν, τώρα ξέρω.
