Το πρώτο μου τεστ το έκανα πέρυσι τον Μάρτιο, όταν για πολλές μέρες είχα πυρετό.. λόγω του διαβήτη, ο Γιατρός, μου ζήτησε να το τσεκάρω όπως και το έκανα! Οι ώρες που μέτρησα μέχρι να μου πουν ότι ήταν αρνητικό ήταν βασανιστικές…και έπειτα ακολούθησαν οι μέρες της καραντίνας.. για αρκετό καιρό στην Καστοριά δεν είχαμε sms για γυμναστική, οι ώρες ήταν ατέλειωτες, η μοναξιά τεράστια! Εγώ και ο Διαβήτης μου.. δυσκολίες απλές καθημερινές, πράγματα που για άλλους δεν ήταν τόσο απαραίτητα.! Μέσα σε ένα χρόνο άλλαξε η ζωή μας όλη. Με την μόνη μικρή διαφορά.. ήταν ίσως η μοναδική φορά που η υγεία μου ήταν πραγματικά στα χέρια των άλλων!! Και εγώ έτρεμα με εκείνους που το έπαιρναν αψήφιστα… έτρεμα γιατί έβλεπα ότι δε θα τελειώσει ποτέ….
Και όμως σήμερα κλαίω από τη στιγμή που έσκασε μήνυμα στο κινητό ότι ήρθε λίγο νωρίτερα η ώρα… έκλαιγα όταν συμπλήρωνα το έντυπο, έκλαιγα όταν μου έκαναν το εμβόλιο!! Δάκρυα χαράς και ελπίδας γιατί η ζωή μας είναι πάλι εμπρός μας.. δική μας!! Δεν αισθάνομαι θλίψη για το χρόνο που έφυγε.. μόνο χαρά! Και ξέρω ότι θα έρθουν και άλλες χαρές! Γιώργη μου, σε αγαπώ. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα!!!!
