Δεν παρακολουθώ Eurovision. Όχι από σνομπισμό ή κάποιον ελιτισμό της απόστασης, αλλά γιατί με αφήνει ασυγκίνητο όλη αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια να μου μπει βίαια στα αυτιά και στα μάτια ένα τραγούδι και τα θραύσματα της εικόνας του.
Αξίζει όμως να δει κανείς τον θεσμό από μια σκοπιά γλωσσοκοινωνιολογική.
Ειδικότερα τον τρόπο που το κοινό επιδοκιμάζει μουσικές και γλώσσες που δεν τις καταλαβαίνει. Και πώς εν άγνοια του επιβεβαιώνει αρκετά συχνά, ότι δημιουργία δε μπορεί να υπάρξει έξω από το εθνικό και το τοπικό. Κόντρα φυσικά στο λυσσαλέο globalizing που θέλει μια ομογενοποιημένη κουλτούρα να τέμνει γούστα και συνειδήσεις.
Οι κατά τόπους τέχνες, οι εθνικές γλώσσες και οι παραδόσεις τους θα δώσουν έργα και αυτά με τη σειρά τους θα συναντηθούν με άλλα ανά τον κόσμο. Διαφορετικά δε γίνεται.
Από το Facebook του Αλέξη Γούδα
