Όσοι ταλαιπωρείστε, χρόνια τώρα, με τα γραπτά μου θα γνωρίζετε ότι θεωρώ παρωχημένους τους όρους «αριστερά», «δεξιά», «κέντρο» και τους σχετικούς μεταξύ τους συνδυασμούς, καθώς, ιστορικώς, οι όροι αυτοί έχουν παραλάβει εννοιολογικά φορτία που αδυνατούν να εκφράσουν τους σύγχρονους κοινωνικούς συσχετισμούς και τους αντίστοιχους ιδεολογικούς εμπλουτισμούς.
Προτείνω τον όρο «σύγχρονος ανθρωπισμός», όπου, δυνητικώς, συγκλίνουν ευρύτατες κοινωνικές συναινέσεις και πολίτες απ’όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα. Μα εδώ, χάριν επικοινωνίας, επιτρέψτε μου την παρέκκλιση.
Μην χαρίζετε την Αριστερά στα σούργελα, σ’εκείνα τα άκαπνα «δήθεν» που παιδιόθεν συνήθισαν να παριστάνουν τους επαναστάτες, μέσα στο ασφαλές περιβάλλον μιας Δημοκρατίας, με τις όποιες ελλείψεις της, να καταλαμβάνουν σχολειά και πανεπιστήμια, βαυκαλιζόμενα ότι κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα, να καίνε και να καταστρέφουν ό,τι στήθηκε με ιδρώτα, αίμα και φόρους εργαζόμενων πολιτών, να αποθεώνουν τρομοκράτες (μη σας κουράζω με περισσότερα), με την σιγουριά πως οι δικηγόροι τών μπαμπάδων ή τών κομμάτων θα φροντίσουν για τα υπόλοιπα, με την σιγουριά τού ακαταδίωκτου και την βεβαιότητα πως δεν θα υποστούν ποτέ βασανιστήρια, μακροχρόνιες φυλακίσεις ή εκτοπίσεις σε ξερονήσια όπου, αν ποτέ κάτι τέτοιο συνέβαινε, θα τα ξερνούσαν όλα και θα υπέγραφαν δηλώσεις μετανοίας στα πρώτα πέντε λεπτά. Τόσο μόνο αντέχει κάθε σούργελο.
Μην χαρίζετε την Αριστερά (τον σύγχρονο ανθρωπισμό που ασφυκτιά χωρίς Ελευθερία και Δημοκρατία) σε κείνους που, εκ του ασφαλούς, την γελοιοποιούν, σε κείνους που έχουν τόση σχέση με την δημοκρατική, πατριωτική και αυτοθυσιαστική Αριστερά όσην έχει η Τράπεζα τού Βατικανού με την Επί του Όρους Ομιλία.
Αφήστε την Αριστερά να υπάρχει ως πανανθρώπινο αφήγημα ενός ανθρωπινότερου κόσμου.
Ως ανάσταση που δεν γιορτάστηκε ακόμα.
Ένας ισοβίτης Ρηγάς
και για την αντιγραφή Νίκος Δόικος.
