Υποψήφιος για Βραβείο ΙΡΙΣ Ταινίας Μεγάλου Μήκους Ντοκιμαντέρ με το «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)»
Όταν σπούδαζα κινηματογράφο, δούλευα παράλληλα σε ένα γραφείο παράγωγης ταινιών . Στο υπόγειο εκείνου του γραφείου και συγκεκριμένα στην αίθουσα του μοντάζ, για κάποιους μήνες ο Δημήτρης Μαυρίκιος μόνταρε τότε ένα ντοκιμαντέρ που είχε σκηνοθετήσει για τον Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Ήταν ο ίδιος και μοντέρ της ταινίας. Μέρα νύχτα ο κύριος Μαυρίκιος ήταν εκεί μόνος του. Εγώ του πήγαινα κάνα καφεδάκι και μιλούσαμε λίγο. Οι εικόνες που έτρεχαν στις δυο οθόνες της μουβιόλας ήταν πίνακες του Ντε Κίρικο, πλάνα του Βόλου και του Πηλίου, συνεντεύξεις μελετητών του Ντε Κίρικο, πλάνα του ίδιου του σκηνοθέτη , πλάνα του συνεργείου που κινηματογραφούσε κάτι ή κάποιον και διάφορα άλλα κάπως τυπικά για ένα ντοκιμαντέρ . Κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης και μοντέρ άρχισε να κινηματογραφεί την ίδια την μουβιόλα, την ίδια την διαδικασία του μοντάζ. Παρατήρησα την προσπάθεια του σκηνοθέτη να εισχωρήσει στην ίδια την αφήγηση που συναρμολογούσε στο υπόγειο . Η περιέργεια μου ήταν μεγάλη . Όταν είδα το τελικό αποτέλεσμα , είδα μια ταινία που δεν ήταν ακριβώς ντοκιμαντέρ . Είδα κάτι υβριδικό , τόσο προσωπικό και πνευματικό . Μια μοντέρνα κατασκευή που προσπαθούσε να σπάσει κάποιους φραγμούς χωρίς όμως να γίνεται εγκεφαλική. Η ταινία πέρα από την περιγραφή της ζωής του Τζόρτζιο ντε Κίρικο προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να ξεδιαλύνει το αίνιγμα του ζωγράφου, και κατά κάποιο τρόπο υποτάσσετε σε αυτόν. Ο ζωγράφος κινεί σχεδόν σαν μαριονέτα τον σκηνοθέτη. Τα επιτακτικά voice over του ζωγράφου ανάγκαζαν μέχρι και τα καρούλια στην μουβιόλα να σταματήσουν και την εικόνα να γυρίσει προς τα πίσω και να αρχίσει ξανά. Η προτροπή του ζωγράφου ΟΧΙ ΜΟΥΣΙΚΗ σταματούσαν την μουσική της ταινίας. Ο σκηνοθέτης μιλώντας και αυτός off πάνω στην ταινία υπακούει τον ζωγράφο . Του μιλά με σεβασμό και υπακούει σαν να ξέρει ότι η ζωγραφική είναι πιο ουσιαστική τέχνη από τον κινηματογράφο. Δεν την έχω ξαναδεί από τότε την ταινία. Δεν έχω καταφέρει να την βρω. Θυμάμαι την κάμερα να τρέχει στα δάση του Πηλίου και μια παιδική φωνή να ψάχνει τον Κένταυρο. Θυμάμαι αυτήν τη φωνή να τραγούδα στα ιταλικά πάνω σε μουσική του Νίκου Κυπουργού. Θυμάμαι πλάνα σκιών σε τοίχους ,τις άσπρες μολυβιές πάνω στο θετικό 16mm φιλμ στην μουβιόλα άλλα και στην ίδια την ταινία.
Μια σπουδαία ταινία για την σχέση του κατασκευαστή σκηνοθέτη με τον ήρωα της ταινίας του.
Το «Aenigma est» απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας – ντοκιμαντέρ στο 31ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
