Αθανάσιος Χριστόπουλος (Καστοριά 1772 – Βουκουρέστι 1847) νομικός, ανώτατος δικαστικός, νομοθέτης, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και Φιλικός Για το ποιητικό του έργο χαρακτηρίζεται «πρόδρομος» (μαζί με τον Ιωάννη Βηλαρά και τον Ρήγα Βελεστινλή) επειδή θεωρείται ότι, με τη χρήση της δημοτικής γλώσσας, άνοιξε νέους ποιητικούς δρόμους. Το επιστημονικό του έργο περιλαμβάνει πραγματείες σε θέματα γλωσσικά, πολιτικά, φιλοσοφικά και φυσικών επιστημών, πολλές από τις οποίες όμως δεν έχουν σωθεί.
Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, ο Δημήτριος Βερναρδάκης, ο Εμμανουήλ Ροΐδης κ.α. μίλησαν με πολύ επαινετικά λόγια για τη λυρική του προσφορά και το 1891 ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε στιχούργημα με τίτλο Αθανάσιος Χριστόπουλος.
Πλούτον δεν θέλω
δόξαν δεν θέλω
ούτ’ εξουσίαν
ποτέ καμίαν.
Δεν θέλω γνώσιν
ούτε καν τόσην
όσ’ είν’ του ψύλλου
κι όσ’ είν’ του ξύλου
Τούτες οι κρύες οι φαντασίες
όσο ευφραίνουν
τόσο πικραίνουν.
Θέλω ειρήνην
ψυχής γαλήνην
χορούς Ερώτων
τρέλες και κρότον.
Θέλω τραγούδια
κήπους, λουλούδια
και χωρατάδες
στες πρασινάδες.
Τούτα λατρεύω
τούτα ζηλεύω
κι εις τούτ’ απάνω
θέλ’ ν’ απεθάνω
