Από τις Εκδόσεις ΚΟΡΑΛΛΙ «η μαγεία του 9» του Νίκου Δόικου«Η κλήση»
βαδίζω γονατιστός /
πάνω στα θρυμματισμένα μάρμαρα /
κτερίσματα ενός θρυμματισμένου κόσμου που /
ξέχασε τη γέννα του και νοσταλγεί τον θάνατό του /
τα βήματά μου ματωμένα ίχνη παρουσίας /
στα μαγεμένα δάση φανερώνονται οι νεκροί μου /
φυτρώνουν πλάι στις βελανιδιές χαμογελώντας /
και με τον Ζέφυρο καλπάζουν στους λειμώνες /
νάρκισσοι κρίνα και ιέρειες ανεμώνες /
μας οδηγούν ψηλά στις μυστικές πηγές /
όπου τής Λήθης υποτακτικός ο Χρόνος κάποτε /
αναθαρρεύει παίρνει ένα τόσο δα σποράκι δυόσμο /
και ξεδιπλώνει έναν ολάκερο καινούργιο Κόσμο /
εκεί με προσκαλούν οι νεκροί μου με θούριους /
που αντηχούν στην απόκοσμη βοή τών πηγών /
τραγουδώντας απ’ τις ανθισμένες καμπανούλες /
και τις σάλπιγγες τών ελαφιών με καλούν /
μεσ’ από αφρόντιστα μνήματα /
με τα καντήλια τής παπαρούνας /
είναι καιρός σαλπίζουν τώρα είναι καιρός /
οι παιώνιες οι οξιές τα ελάφια /
τα ζουμπούλια τών προμαχώνων /
ν’ ανοίξουμε περάσματα μες στο σκοτάδι /
με πύρινους δρεπανηφόρους δεκαπεντασύλλαβους /
βλέπω τώρα το Φως να στροβιλίζεται στον άνεμο /
σαν χαρταετός στην άκρη μιας χρυσής καλούμπας /
και όσο δύναμαι μαζεύω μη μου φύγει /
απολιθωμένο δελφίνι ο βράχος τής σποράς μου /
ν’ ανοίξουμε περάσματα μες στο σκοτάδι /
μες στο γαλάζιο τών Ποιητών τού Χάους τής Ευκολίας /
τών συμποσίων τών παρελάσεων τής Ευλογίας /
περάσματα περάσματα περάσματα /
μες στο γαλάζιο τών Μαστόρων τών Φιλοσόφων /
τής ευτέλειας τής ευθιξίας τής ευψυχίας τής ευφορίας /
τής θείας τρέλας μας που αλωνίζει την Οικουμένη /
απολιθωμένο δελφίνι ο βράχος τής σποράς μου /
μες στις σπηλιές του λείψανα και ζωοδότρες φλέβες /
τού κόσμου θεία μετάληψη εις τους αιώνας τών αιώνων /
