Επιλογή του κριτή για τον διαγωνισμό Photo Sunday με θέμα “Ίχνη” η φωτογραφία του Δημήτρη Μητσόπουλου της Φωτογραφικής Λέσχης Καστοριάς.
Στον διαγωνισμό συμμετέχουν κάθε μήνα φωτογραφικές ομάδες από όλη την Ελλάδα.
Διαβάστε την απολαυστική περιγραφή της φωτογραφίας όπου ο κριτής Κώστας Δαουλτζής αναφέρει πως τον ταξίδεψε η φωτογραφία του συμπολίτη μας!
“Μια εικόνα πολύ απλή στη σύλληψή της που ίσως για πολλούς να φαίνεται απλοϊκή, αλλά που πιστεύω ότι αποδίδει το θέμα απόλυτα. Ένα κάδρο καρφωμένο στον τοίχο που κάποια στιγμή αποσύρθηκε και έχει αφήσει το ίχνος του αλλά δεν έχει πάρει μαζί του την ιστορία που κουβαλούσε. Ήταν φωτογραφία, ήταν κάποια ζωγραφιά, ήταν κάποιοι κάδρο έτοιμο αγορασμένο σε κάποια λαϊκή αγορά; Παραμένει η απορία. Ένα οικογενειακό στιγμιότυπο από πρόσωπα που έχουν χαθεί; Το πιο πιθανό μια ασπρόμαυρη φωτογραφία να θυμίζει το τραγούδι με τον Μανώλη Μητσιά “Άσπρη – μαύρη η φωτογραφία, είχε ένα χαμόγελο μισό…”
Μου έφερε επίσης στο νου τη διήγηση του καθηγητή μας Κωστή Αντωνιάδη που μας έλεγε για μια εκπομπή στην τηλεόραση πριν αρκετά χρόνια στη Γαλλία, όπου καλούνταν κοινοί, καθημερινοί άνθρωποι να σχολιάσουν τη φωτογραφία από ένα τραπέζι στρωμένο και που κάποιο πιάτο είχε μείνει ανέγγιχτο και πόσο γύρω από αυτό, χωρίς να φαίνεται η αιτία, δημιουργούσαν εικόνες με τη φαντασία τους που δεν υπήρχαν αποτυπωμένες. Για κάποιο παιδί που είχε “φύγει” και δεν κατάφερε να παραβρεθεί αλλά κράταγαν σε ανάμνηση τη θέση του και τόσες άλλες φαντασιώσεις.
Στο νου μου ήρθε επίσης ο πίνακας του Kazimir Malevich “Το Μαύρο Τετράφωνο” (Τhe Black Square αγγλιστί), ένας πίνακας εμβληματικός, που έχει μείνει στην ιστορία της τέχνης για την πρωτοποριακή του σύλληψη. Ακριβώς το ίδιο πράγμα είδα στην εικόνα αυτή αλλά σε λευκή μορφή! Στο νου μου ήρθαν επίσης δοκιμές που κάναμε όταν εκτυπώναμε φωτογραφίες στο σκοτεινό θάλαμο και δοκιμάζαμε διαφορετικές εκθέσεις στο χαρτί για να αποδώσουμε σωστά το αρνητικό.
Για τους λόγους αυτούς επέλεξα τη συγκεκριμένη εικόνα, γιατί χωρίς να είναι “τίποτα” δημιουργεί στο υποσυνείδητο τόσες ιστορίες. Ταιριάζει απόλυτα και στο “κέντρισμα” (punctum κατά τον Roland Barthes) που επιφέρει στον θεατή. Κάποιες φωτογραφίες χωρίς να είναι τέλειες τεχνικά, έχουν την δύναμη να παραμένουν στη μνήμη και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η φωτογραφία αυτή έχει το χάρισμα αυτό. “
1 λεπτό ανάγνωση
