Με επιτυχία η πρώτη ημέρα του διημέρου των Oργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Δυτική Μακεδονία, που πραγματοποιείται στο Νεστόριο Καστοριάς.
Οι κατασκηνωτές, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από τη Δυτική Μακεδονίας και άλλες περιοχές της Ελλάδας άρχισαν να καταφθάνουν στο χώρο της κατασκήνωσης στο River Party από σήμερα το μεσημέρι. Αφού στήθηκαν οι σκηνές, άλλοι απόλαυσαν μπάνιο στα νερά του Αλιάκμονα και άλλοι χαλάρωσαν στη φύση, και άλλοι συμμετείχαν σε αθλητικές δραστηριότητες.
Στην κατασκήνωση λειτουργεί και χώρος για τους μικρούς φίλους του «Κόκκινου Αερόστατου», οι οποίοι συμμετείχαν σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και ομαδικά παιχνίδια, σκορπίζοντας παιδικά γέλια και φωνές την κατασκήνωση.
Το απόγευμα πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στη Σπανούρα Κοτύλης, στο μνημείο των τριών μαχητών του ΔΣΕ, οι οποίοι τον Ιούλη του 1947 υπερασπίστηκαν ηρωικά το ύψωμα από τις δυνάμεις του εθνικού στρατού. Αφού τους τελείωσαν τα πυρομαχικά, ο Γιάννης Θεοδώρου, ο Νίκος Χατζηβασιλείου και ο Θάνος Δημητρίου επέλεξαν να μην πιαστούν αιχμάλωτοι και με έναν τελευταίο χορό πήδηξαν από τον γκρεμό, ύψους 150 μέτρων.
Στο σημείο του μνημείου, ομιλία έκανε ο Γιώργος Ριμπάς, μέλος του ΣΠ της ΟΠ Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ. Στη συνέχεια, λουλούδια στο μνημείο κατέθεσε ο γραμματέας της ΟΠ Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή.
Στην ομιλία του, ο Γ. Ριμπάς μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Τον Ιούλη του 1947, κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του αστικού στρατού στο Γράμμο, με την επωνυμία “Εαρινή Εκστρατεία”, η ανταρτοομάδα που κρατούσε τη θέση στη Σπανούρα Κοτύλης (Χάρος) ήρθε αντιμέτωπη με ένα τάγμα, 8 πυροβόλα και σμήνος αεροπορίας που έριχνε σωρηδόν βόμβες “ναπάλμ”.
Το ύψωμα κρατήθηκε όλη την ημέρα. Το βράδυ -λίγο νωρίτερα είχε σκοτωθεί ο διοικητής της ομάδας Κώστας Ηλιάδης- οι τρεις αντάρτες, αφού έριξαν και την τελευταία τους σφαίρα και μην έχοντας κανένα δρόμο διαφυγής, για να μην πιαστούν αιχμάλωτοι, πιάστηκαν -σύμφωνα με μαρτυρίες- χέρι χέρι σ’ έναν τελευταίο χορό και πήδηξαν στον γκρεμό βάθους 150 μέτρων.
Οι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ υπερασπίστηκαν με άφθαστο ηρωισμό τις θέσεις τους. Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας, που βασιζόταν κύρια στην κομμουνιστική ιδεολογία τους και στο όραμα της οικοδόμησης της άλλης κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Φωτεινό παράδειγμα αποτελεί η θυσία των τριών μαχητών του ΔΣΕ στις 16 Ιουλίου του 1947 σε τούτο εδώ το μέρος. Μετά από σκληρή μάχη που δόθηκε από μια διμοιρία του τάγματος Ηλιάδη, έπεσαν πολεμώντας ηρωικά όλοι οι μαχητές, εκτός από τους τρεις. Γιάννης Θεοδώρου, Νίκος Χατζηβασιλείου και Θάνος Δημητρίου.
Είμαστε περήφανοι για την πρωτοπόρα δράση του Κόμματος μας, στην υπερεκατοντάχρονη ηρωική ιστορική του διαδρομή.
Ο ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ ήταν δίκαιος, λαϊκός, αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Ενώ για τις εγχώριες αστικές δυνάμεις και τους ξένους ιμπεριαλιστές πατρόνες τους ήταν άδικος, αντιλαϊκός, αντιδραστικός πόλεμος εναντίον του λαού, για να αποκατασταθεί η κυριαρχία τους που κλονίστηκε από τον λαϊκό απελευθερωτικό αγώνα κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Η πραγματοποίηση τέτοιων εκδηλώσεων σαν την σημερινή δεν έχουν απλά επετειακό χαρακτήρα, αλλά αποτελούν πηγή έμπνευσης και παραδειγματισμού, αναδεικνύουν τον ηρωισμό των λαϊκών μαζών, την αλύγιστη στάση τους στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση. Στις σημερινές συνθήκες διαπαιδαγωγούν και σημαδεύουν καθοριστικά την ατομική αγωνιστική πορεία χιλιάδων νέων αγωνιστών.
Άλλωστε πριν λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας, μέσα από το οποίο, πέρα όλων των άλλων, τονίστηκε η σημασία να αναδείξουμε και συνεχώς να αναδεικνύουμε την πολύτιμη ιστορική πείρα που έχει αποτυπωθεί για μια μεγάλη περίοδο, στα Δοκίμια της Ιστορίας (έχουν εκδοθεί για την περίοδο 1918 – 1949), ενώ συνεχίζεται η έκδοση, άμεσα ο αναμορφωμένος Τόμος 1949 – 1967 και ακολουθεί ο Τόμος για την περίοδο 1967 – 1974, ενώ έχει αρχίσει η μελέτη για την επόμενη περίοδο 1974 – 1991.
Η συστηματική μελέτη της ιστορίας του Κόμματος, του εργατικού-λαϊκού κινήματος και μέσα από τα Δοκίμιά μας, μαζί με τις υπόλοιπες νέες επεξεργασίες μας, είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη.
Σήμερα, όσοι παλεύουμε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, αλλά και όσοι είναι δίπλα του, αισθανόμαστε ένα είδος ικανοποίησης, γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα σε δύσκολες συνθήκες αντεπανάστασης.
Τιμάμε σήμερα όλους αυτούς τους λαϊκούς αγωνιστές του ΔΣΕ. Όλους αυτούς που με τη δράση και την αυτοθυσία τους, έσωσαν την τιμή του λαού, της χώρας και του ΚΚΕ. Μας διδάσκουν και μας διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά. Η θυσία τους μας καθοδηγεί για να δράσουμε στις δύσκολες σημερινές συνθήκες αντεπανάστασης, οι οποίες απαιτούν ένα νέο σύγχρονο ηρωισμό για τους νέους αγωνιστές».
Στη συνέχεια, ακολούθησε το πολιτικό μνημόσυνο στη μνήμη της συντρόφισσας ΙσμήνηςΣπυριδωνίδου, η οποία “έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών στις 9 Φλεβάρη του 2021. Η Ι. Σπυριδωνίδου μεγάλωσε στην πολιτική προσφυγιά, παιδί μαχητών του ΔΣΕ και μετά από δεκαετίες ως βιομηχανική εργάτρια στη Γερμανία δώρισε το μοναδικό της σπίτι στο Κόμμα.
Οι σύντροφοι της Ισμήνης πραγματοποίησαν σήμερα την επιθυμία της, να σκορπιστούν δηλαδή οι στάχτες της στον Γράμμο, στο βουνό όπου πολέμησαν και έπεσαν ηρωικά οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, την ίδια ώρα που το σύνθημα «Οι μαχητές του Γράμμου δεν λύγισαν ποτέ, δόξα και τιμή στο ΔΣΕ» αντηχούσε στις πλαγιές του Γράμμου.
Λίγα λόγια για τη ζωή της, είπε το μέλος του ΚΚΕ, Γιώτα Τορλαχίδου:
«Η Ισμήνη Σπυριδωνίδου ήταν κόρη των συντρόφων Γιώργου Σπυριδωνίδη και της Θεοπίστης, τον οποίο πατέρα της δεν τον γνώρισε γιατί σκοτώθηκε στα βουνά της Κομοτηνής και δεν βρέθηκε ποτέ το σώμα του.
Μάνα και κόρη πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς με την συντεταγμένη αποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και βρέθηκαν στη Βραΐλα της Ρουμανίας. Εκεί η μητέρα της Θεοπίστη γνωρίστηκε με τον σύντροφο Λάζαρο Σπυρόπουλο, όπου και ο ίδιος είχε ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς. Εκεί απέκτησαν άλλη μία κόρη την Ελένη.
Η Ισμήνη μεγάλωσε με τη μητέρα της, μιας και ο σύντροφος Λάζαρος με απόφαση του Κόμματος στάλθηκε στην Ελλάδα για δημιουργία παράνομων οργανώσεων. Συνελήφθη αμέσως και μετά από 18 χρόνια φυλακής ξανάσμιξε με την οικογένειά του στη Ρουμανία. Ο Λάζαρος πρωτοείδε το παιδί του στα 18 της χρόνια.
Η Ισμήνη μας αφηγήθηκε “Η μάνα μου ήταν 21 χρονών όταν γεννήθηκε η αδερφή μου και ο μπαμπάς Λάζαρος ήταν φυλακή. Έτσι η αδερφή μου πήρε το επίθετο του δικού μου πατέρα, γιατί δεν πρόλαβαν να παντρευτούν. Όταν ήρθε ο μπαμπάς Λάζαρος μετά από 18 χρόνια και είπαν να αλλάξουν το επίθετο της αδερφής μου που λεγόταν Σπυριδωνίδου ο μπαμπάς Λάζαρος είπε: ‘Και αυτός ήταν κομμουνιστής, ας μείνει το όνομά του'”.
Έτσι η Ισμήνη ανατράφηκε κοντά στους συντρόφους Θεοπίστη και Λάζαρο Σπυρόπουλο, στελέχη του Κόμματος, οι οποίοι έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος της ζωής τους στο Κόμμα και στα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, της νέας κοινωνίας την οποία παλεύει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Η ίδια, πιστή στην ιδεολογία μας, γνωρίζοντας τις ανάγκες του Κόμματος, δώρισε το μοναδικό σπίτι που απέκτησε ως μετανάστρια στο Βερολίνο.
Στο Βερολίνο, όπου ζούσε τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια, εργάστηκε σαν βιομηχανική εργάτρια. Παλικαρίσια και στην τελευταία μάχη της ζωής της, μιλούσε για τους αγώνες που θα έρθουν, αλλά και το πώς η ίδια θα συνεχίσει να προσφέρει στο Κόμμα και στην υπόθεση της αλλαγής της κοινωνίας.
Στις 9 Φλεβάρη 2021 “έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών.
Επιθυμία της ήταν να σκορπιστεί η στάχτη της στον Γράμμο, στο βουνό όπου πολέμησαν και έπεσαν ηρωικά τόσοι και τόσοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού.
Αποχαιρετούμε τη σ. Ισμήνη και θα τιμάμε πάντα τη μνήμη της συνεχίζοντας τον αγώνα».
Οι εκδηλώσεις του Σαββάτου ολοκληρώθηκαν με γλέντι στο χώρον της κατασκήνωσης με παραδοσιακούς ήχους της Δυτικής Μακεδονίας από τα Χάλκινα Ηχοχρώματα.
Το πρόγραμμα της Κυριακής ξεκίνησε στις 9 π.μ., με πεζοπορία στο χώρο του νοσοκομείου του ΔΣΕ, όπου θα γίνει παρουσίαση για το Υγειονομικό Τμήμα του ΔΣΕ.
