Η ελληνική αποστολή επέστρεψε με «γεμάτες» βαλίτσες από το Κάιρο και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Laser Run, που είχε γίνει στις 9-13 Ιουνίου. Από τις αθλήτριες που ξεχώρισαν ήταν η Πηνελόπη Νίκα, με την Ελληνίδα πρωταθλήτρια να κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό γυναικών, μαζί με τις Αριάδνη Νάσκαρη και Αθηνά Σάρρα, καθώς και το χάλκινο μετάλλιο.
Η 26χρονη με χρόνο 14’40’’04 τερμάτισε στην 3η θέση, ανεβαίνοντας και πάλι στο βάθρο, μετά από το χάλκινο μετάλλιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Βουδαπέστης το 2019. Παρά την μεγάλη περίοδο απραξίας, εξαιτίας του COVID-19, η ίδια εμφανίστηκε σε καλό επίπεδο και εξασφάλισε άλλα δύο μετάλλια. Οι δυσκολίες του αθλήματος, η ισορροπία ανάμεσα σε προπονήσεις και δουλειά, όπως και το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι κάποια από τα πράγματα για τα οποία μίλησε.
Πώς νιώθετε που επιστρέψατε με δύο μετάλλια στις βαλίτσες σας, το ένα μάλιστα χρυσό; Είστε ικανοποιημένη, ή περιμένατε ακόμα περισσότερα;
Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα! Είμαι αρκετά χαρούμενη για τα μετάλλια αλλά δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένη από τον αγώνα μου. Είχα μια πολύ κακή ημέρα στην σκοποβολή όπου και μου στοίχισε πολύτιμο χρόνο. Δεν κατάφερα να συγκεντρωθώ, έχασα την ψυχραιμία μου! Ήταν ένα πολύ καλό μάθημα για τον επόμενο αγώνα!
Η ελληνική αποστολή επέστρεψε με συνολικά 5 μετάλλια, εκ των οποίων 2 χάλκινα, 2 ασημένια και 1 χρυσό. Πιστεύετε πως πλέον το άθλημα αξίζει περισσότερη προσοχή από ότι του δίνουν τα ελληνικά Μέσα;
Φυσικά! Το πένταθλο είναι ίσως από τα πιο αδικημένα ολυμπιακά αθλήματα όσων αφορά την προβολή και τη δημοτικότητα. Σίγουρα τα πάντα είναι θέμα μάρκετινγκ και οικονομικών συμφερόντων και σχεδόν σε όλα τα ατομικά αθλήματα δεν υπάρχει η ανάλογη αναγνώριση και προσοχή.
Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω στα θαύματα, επομένως δεν πιστεύω ότι ξαφνικά σε μια μέρα θα μάθουν όλοι το πένταθλο επειδή φέραμε κάποια μετάλλια. Σήμερα έγινε μια αναφορά αύριο θα έχει ξεχαστεί. Απλά ακόμα και αυτή η ελάχιστη προβολή μπορεί να έχει θετική επίπτωση στο να μάθει ο Έλληνας το άθλημα και να έρθουν νέοι αθλητές στο χώρο. Κάτι που η Ελλάδα χρειάζεται!
Σε τι βαθμό επηρέασε η πανδημία την προετοιμασία σας; Υπήρξε στήριξη από τους συλλόγους και την Ομοσπονδία;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πανδημία επηρέασε όλους τους αθλητές. Τόσο σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά. Είναι πολύ ψυχοφθόρο να ξεκινάς την προετοιμασία σου, να σταματάς σε ανύποπτο χρόνο, να πρέπει να ξεκινήσεις ξανά από το μηδέν, χωρίς να υπάρχει ένα πλάνο, χωρίς να γνωρίζεις μέχρι την τελευταία στιγμή αν θα υπάρξουν αγώνες. Καλώς ή κακώς οι αθλητές χρειάζονται πρόγραμμα και κίνητρο! Και το πένταθλο έχει την ιδιαιτερότητα ότι πρέπει να είσαι έτοιμος σε 5 αγωνίσματα και όχι απλά σε ένα.
Από την πλευρά της ομοσπονδίας υπήρξε αρκετή στήριξη αφού αφενός κατάφερε καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας να έχουμε πρόσβαση στις εγκαταστάσεις και να συνεχίσουμε τις προπονήσεις μας, ακολουθώντας την αυστηρή διαδικασία των τεστ και αφετέρου κατάφερε να στείλει αποστολή κάτω από πολύ αυστηρές και δύσκολες συνθήκες θέτοντας πάνω από όλα την ασφάλεια των αθλητών. Οι σύλλογοι επίσης από την πλευρά τους παρόλο που δεν είχαν πολλές επιλογές, έκαναν ότι ήταν στο χέρι τους για να μας στηρίξουν.
Ποια είναι τα σχέδια σας για τους επόμενους μήνες;Φέτος είναι μια ιδιαίτερη χρόνια, χρόνια προσαρμογής και προπόνησης θα έλεγα. Λόγω της Ολυμπιάδας οι περισσότεροι αγώνες Πεντάθλου έχουν ήδη ολοκληρωθεί. Το Τόκιο είναι σταθμός καθώς μετά από εκεί αλλάζει ριζικά η δομή του πένταθλου και θα πραγματοποιούνται και τα 5 αγωνίσματα σε 90 λεπτά. Επομένως μετά την Ολυμπιάδα όλοι οι αθλητές πρέπει να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και επίσης ξεκινάει νέο ranking για την Ολυμπιάδα του Παρισιού (2024).
Επομένως οι επόμενοι μήνες μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν αν όλα πάνε καλά και είμαστε υγιείς θα κάνω κάποιους αγώνες ιππασίας και μοντέρνου τριάθλου (τρέξιμο, σκοποβολή κολύμπι) καθώς και 2-3 αγώνες πένταθλου με την ήδη υπάρχουσα δομή. Στόχος είναι να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο προετοιμασμένοι για την νέα σεζόν.
Πόσο κοντά πιστεύετε πως είναι η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι η κρυφή επιθυμία όλων των αθλητών. Δεν είναι απλά ένας αγώνας, αλλά η απόρροια και το αποτέλεσμα χρόνων! Ασχολούμαι με το πένταθλο λιγότερο από 3 χρόνια και μάλιστα το μισό διάστημα εν μέσω καραντίνας, επομένως το Τόκιο στο μυαλό μου δεν υπήρξε ποτέ σαν επιλογή. Μου αρέσει να θέτω ρεαλιστικούς στόχους! Από την νέα σεζόν ξεκινάει καινούργιο ranking για την Ολυμπιάδα του 2024, όποτε όλα είναι ανοιχτά! Αγώνα – αγώνα και βλέπουμε !
Πόσο εύκολο είναι για εσάς να ισορροπήσετε το πρόγραμμα μεταξύ προπονήσεων και δουλειάς;
Να είναι καλά ο καφές! Δεν είναι εύκολο, κάνω σίγουρα 2-3 προπονήσεις καθημερινά, επομένως η ημέρα μου ξεκινάει αρκετά νωρίς με κολύμβηση ή τρέξιμο, στην συνέχεια πηγαίνω στο φαρμακείο (8ωρο) και ξανά πάλι προπόνηση. Χρειάζεται πολύ αυστηρό πρόγραμμα, πειθαρχία και ίσως «εκπτώσεις» στον ύπνο… γιατί δυστυχώς η ημέρα έχει μόνο 24 ώρες!
Πόσο δύσκολο είναι να αντεπεξέλθετε σε ένα τόσο «γεμάτο» άθλημα, στο οποίο τα αγωνίσματα δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους;
Είναι αρκετά δύσκολο! Μπορεί να είσαι σε εξαιρετική κατάσταση σε ένα αγώνισμα και την ίδια στιγμή σε απογοητευτική κατάσταση σε κάποιο από τα υπόλοιπα. Το καθένα έχει τις δικές του απαιτήσεις, επιβαρύνει διαφορετικά το σώμα, απαιτεί άλλη τεχνική. Ο σωστός προγραμματισμός παίζει καθοριστικό ρόλο, καθώς ένας αθλητής πρέπει να προπονηθεί και για τα πέντε αγωνίσματα.
Μια εβδομάδα συνήθως περιλαμβάνει 20-24 προπονήσεις, επομένως είναι ζωτικής σημασίας να γίνει σωστή κατανομή του φόρτου και των δυνάμεων μεταξύ των προπονήσεων, για να έρθει ένα καλό αποτέλεσμα την κατάλληλη στιγμή και να αποφευχθεί η υπερκόπωση και οι τραυματισμοί.
Τι θα λέγατε σε κάποιον/α που θα ήθελε να ασχοληθεί με αυτό στο μέλλον;
Να έχει υπομονή και επιμονή! Η μεγαλύτερη διαφορά του Πεντάθλου με τα αλλά αθλήματα είναι ότι δεν ξεκινάς σήμερα και την επόμενη ημέρα είσαι έτοιμος να πας να αγωνιστείς. Μπορεί να χρειαστεί να περάσουν χρόνια μέχρι να καταφέρει κάποιος να αγωνιστεί σαν ολοκληρωμένος πενταθλητής… αν καταφέρει…! Για αυτό όπως λέει ο προπονητής μου: «just enjoy the process…».
Μάριος Αγγελέτος
