Τα φετινά κρατικά λογοτεχνικά βραβεία επεφύλασσαν μια έκπληξη: την απονομή του Βραβείου Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Πουλή «Από το αλέτρι στο smartphone. Συζητήσεις με τον πατέρα μου» (εκδόσεις Μελάνι).
Το βιβλίο ανήκει τύποις στη μαρτυρία, η κριτική επιτροπή, όμως, πρόλαβε να διακρίνει πίσω από τις συζητήσεις του συγγραφέα με τον πατέρα του ένα πολυσύνθετο έργο, που συνδυάζει την ιστορία, την αρχαιολογία και την κοινωνιολογία με τη βιογραφία και την προφορική ιστορία. Κι όλα αυτά, σε μια δουλειά η οποία βασισμένη στην ελευθερία του δοκιμίου μπορεί να δοκιμαστεί σε μια μεγάλη δέσμη θεμάτων πέρα από τις ειδικές πειθαρχίες τις οποίες απαιτούν οι κοινωνικές επιστήμες.
Ο Κωνσταντίνος Πουλής γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα και σπούδασε κοινωνιολογία και αρχαίο δράμα στην Ελλάδα και στην Αγγλία. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα, δοκίμια και λογοτεχνικές μεταφράσεις σε βιβλία και βιβλιοκρισίες και δοκίμια στα περιοδικά «Πλανόδιον», «Πάροδος», «Μπιλιέτο», «Κ», «Νέα Εστία», «Σημειώσεις» και «Νέο Πλανόδιον». Έχει παίξει επίσης για πολλά χρόνια στο θέατρο. Ο πατέρας του συγγραφέα εκπροσωπεί μια γενιά η οποία έζησε το τεράστιο εύρος αλλαγών του 20ου αιώνα, βιώνοντας όσο καμία άλλη την έκταση των τεχνολογικών εξελίξεων. Όπως το λέει ο Κων. Πουλής, «από τα γουρουνοτσάρουχα και την μπομπότα μέχρι το έξυπνο κινητό». Το βιβλίο του μιλάει για το φαγητό, για την ενδυμασία, για το παιδικό παιχνίδι, για τη λαϊκή ιατρική, για την τηλεόραση, για το διαδίκτυο, αλλά και για το πώς πεινάμε και το πώς χορταίνουμε, για το τι είναι κρύο και ζέστη, καθαριότητα και βρόμα, επικοινωνία και επαφή ή επιθυμία και ανάγκη.
Αφορμή για ξεκινήσει να γράφει το βιβλίο του ο Κων. Πουλής ήταν, όπως λέει ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι εξωτικές ιστορίες που άκουγε συχνά από τον πατέρα του, μια καθαρά βιωματική αφορμή. Εκείνο στο οποίο εστιάζει πρωτίστως το βιβλίο είναι, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, η τεχνολογία και οι δραστικές μεταβολές της: «Να σκεφτείτε πως η αρχική μου ιδέα για τον τίτλο ήταν “ Από το αλέτρι στο laptop’’. Μέχρι να το καλοσκεφτώ, προλάβαμε να φτάσουμε στο smartphone. Συζητώντας για την τεχνολογία, πρέπει να πω πως ο πατέρας μου δεν ήταν αρνητικός.
Απλώς δεν ήθελε να ξεχάσει από το τι είχε περάσει και δεν θα ήθελε επίσης ποτέ να επιστρέψει στην ταλαιπωρία των νεανικών του στερήσεων. Η στάση του ήταν από τη μια μεριά μετρημένη και από την άλλη πλευρά κριτική αφού παράλληλα απέρριπτε το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού».
Το άλλο μεγάλο ζήτημα το βιβλίου του Κων. Πουλή είναι η καθημερινότητα όπως προκύπτει μέσα από τις πατρικές διηγήσεις. «Ναι, είναι η ιστορία της καθημερινότητας όχι μόνο όπως την έζησε ο πατέρας μου, αλλά όπως τη ζούμε και τη βιώνουμε όλοι». Στο ερώτημα ως προς το πώς καταφέρνει να συνδυάσει τόσο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα χωρίς να σκοντάψει πουθενά, ο Κων. Πουλής απαντά επικαλούμενος την ελευθερία και τις πολλαπλές δυνατότητες έκφρασης του δοκιμίου για το οποίο μιλούσαμε προεισαγωγικά: «Το βιβλίο δεν είναι επιστημονικό. Αν ήταν επιστημονικό, δεν θα μπορούσε να ανοίγεται στους τομείς και στις περιοχές στις οποίες ανοίγεται. Αυτή άλλωστε είναι η δύναμη και το προνόμιο του δοκιμιακού λόγου, ότι μπορεί να αναρωτιέται για τον εαυτό του και για την ταυτότητά του. Ξέρω πως υπάρχουν αμέτρητες ελλείψεις, αλλά είμαι απολύτως συμφιλιωμένος με αυτό. Αποτελούν μέρος του βιβλίου».
ΑΠΕ
