Υπήρχε μια εποχή πολύ ζηλευτή, ήταν τότες, που χαμογελούσε η πλάση και έραινε με χρώματα τον κόσμο όλο. Υφαντό πλουμιστό θαρρείς η γη έτσι στολισμένη με τα καλά της, έκανε τις καρδιές να σκιρτούν από ευτυχία. Τρίλιες γλυκές, από μελωδούς ιπτάμενους, ακούγονταν ολόγυρα, πόσο εύηχα χαϊδεύανε τα αυτιά όσων τις άκουγαν… Επίγειος λέγανε όσοι βλέπανε πως είναι ο παράδεισος ετούτος και δε σφάλλανε στις εκτιμήσεις τους. Η αρμονία της ζωής σε όλο της το μεγαλείο. Ζωάκια πλήθος περιδιαβαίνανε τη χλόη και καμιά φορά σκαρφαλώνανε στα δέντρα και παιχνιδιάρικα κυλιόντουσαν σε κλωνάρια αδάμαστα στις κακουχίες, για να παίξουν το παιχνίδι του ανταγωνισμού μα και του έρωτα άμα θες. Πόσο σαγηνευτικά παγιδευόταν το μάτι στην πανδαισία των χρωμάτων! Ξεγελάστηκαν οι άνθρωποι και πίστεψαν πως δε θα τελείωνε ποτέ το όνειρο το ζωντανό. Πόσο πολύ πλανήθηκαν… Μια μέρα, έτσι στα ξαφνικά, ήρθαν πλάσματα με μαύρη ψυχή και εισβάλλανε στο όμορφο το δάσος. Υφάρπαξαν την περιουσία της γης και αφήσανε πίσω αποκαΐδια και σκότος. Πως συνταιριάξανε το μέσα τους με το έξω του περιβάλλοντος; Και τώρα τι; Θα εγκαταλειφθεί στη μοίρα της η φύση; Όχι, στο χέρι μας είναι να ανθίσει και πάλι η ελπίδα. Κάπου εκεί έξω κρύβονται οι βλαστοί που θα φέρουν την αναγέννηση. Νερό χρειάζονται και σπόρους αγάπης για να φυτρώσουν και πάλι.
