Νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν. Ο καναπές γλυκά φλερτάρει με τις αισθήσεις μου και προσπαθεί να τις υπνωτίσει. Γέρνω ελαφρά το κεφάλι. Έτοιμος είμαι να αποκοιμηθώ. Στο πρόσωπό μου έχει μείνει μόνιμα χαραγμένο ένα νοσταλγικό χαμόγελο. Αφήνω το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.
Ξαφνικά αφυπνίζομαι. Κοίτα να δεις, στις σελίδες του, στην ιστορία που διάβασα παρακολουθώντας με ζέση τις περιπέτειες της Αρετής και της οικογένειάς της, αντίκρισα μέρος των παραδόσεων που επικρατούσαν στη χώρα μου, των αντιλήψεων που υπήρχαν τις περασμένες δεκαετίες (η πλοκή εκτυλίσσεται κυρίως στη δεκαετία του 70). Ρουθουνίζω με ικανοποίηση καθώς σκέφτομαι πως δε μου πήρε πολλές μέρες να κάνω ένα συναρπαστικό ταξίδι πίσω στον χρόνο. Μονομιάς, σαν οι σκέψεις μου να με παίρνουν θαρρείς από το χέρι και με παρασέρνουν, ανατρέχω στο παρελθόν. Τα βλέφαρά μου έχουν ανοίξει για τα καλά. Μόνο που αυτά που βλέπω είναι απεικονίσεις που γεννά ο νους και όχι εικόνες που μου χαρίζουν οι κουρασμένοι μου οφθαλμοί. Ναι, βλέπω με τα μάτια της συγγραφέως.
Ξεκινώ να διαβαίνω σαν συνοδοιπόρος, το δύσβατο μονοπάτι που ακολουθεί η οικογένεια του μυθιστορήματος, αλλά και πρόσωπα γύρω από αυτήν. Ανταμώνω με γυναίκες που επιζητούν να ερωτευτούν, αγάπη να γνωρίσουν, να ζήσουν τη ζωή που αποθυμούν… έλα όμως που καμιά φορά αγνοούν τον τρόπο να το πετύχουν.
Και ενώ πολύ ποθώ να τις παροτρύνω να αφήσουν κατά μέρους τη διστακτικότητα και τις αναχρονιστικές φωνές που τις κρατούν δέσμιες, σκοντάφτω στις βουλές των ανθρώπων και τα σημεία των καιρών που επιτάσσουν κανόνες δυσβάστακτους. Τι θα πει ο κόσμος; Η μόνιμη επωδός για να καταστραφεί το όνειρο.
Πέφτω πάνω στις υποχρεώσεις των αδερφών να παντρέψουν τις αδερφές τους πριν τακτοποιήσουν και τη δική τους, τη ζωή. Όλα εντάξει, απαιτεί η καθεστηκυία τάξη. Στη μοιρασιά που γίνεται ποιος αλήθεια θα αδικηθεί;
Σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων, καταφέρνουν οι άνθρωποι να βρουν διαφυγή, να κατακρημνίσουν τα στερεότυπα… μόνο που στο ισοζύγιο της ζωής καμιά φορά χαμένος βγαίνεις εσύ, μα και πάλι όρθιος καλείσαι να σταθείς.
Στη μετανάστευση πολλοί ζητούν ελευθερία, πως παγιδεύονται οι καρδιές μες σε δολοπλοκία; Συμβιβασμοί δε γίνονται προέχει ο σεβασμός. Από την άλλη, πόσοι και πόσοι φύγανε και έφτιαξαν τη ζωή τους;
Στο βιβλίο συναντάμε πολλές από τις παθογένειες την ελληνικής κοινωνίας κατά το παρελθόν. Συναντάμε, όμως, και πολλές από τις πιο όμορφες στιγμές της. Μέσα από την πλοκή ευδιάκριτη είναι η αντίδραση των ψυχών που ανθίστανται, των πνευμάτων που εξεγείρονται και των καρδιών που πάλλονται και διψούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Το βιβλίο πραγματεύεται σχέσεις και δεν παζαρεύει τα συναισθήματα που πηγάζουν μέσα από τους θώρακες των ευάλωτων στα πάθη, ίσως και στα λάθη, ανθρώπων. Αφήνει χείμαρρος να γίνουν τα γεγονότα και μέσα από αυτά να αποκαλυφθούν σε κάθε τους πτυχή οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν. Βλέπουμε τη μετάβαση στη νέα εποχή, την αλληλουχία των γεγονότων αλλά και τη διαδοχή των γενιών, τη μετανάστευση, την εξέλιξη που ήρθε και κάποιους μπορεί να τους βρήκε και απροετοίμαστους. Μα πάνω από όλα βλέπουμε πως είναι μια οικογένεια, το δέσιμο που κρατάει σφιχταγκαλιασμένα τα μέλη της. Με τα δυσάρεστα και τα ευτυχή πότε να συναντιούνται και πότε να αποχωρίζονται το ένα από το άλλο.
Μοιράστηκα τη χαρά των ηρώων του μυθιστορήματος, γνώρισα και την απώλειά τους, είδα πως αντιδρούν στα δύσκολα και τα εύκολα και ναι, το χάρηκα πολύ!
Κοιτώ ξανά το βιβλίο, τώρα που δεν το βαστώ, θαρρώ πως έχασε την ψυχή του. Δεν παραξενεύομαι, έτσι γίνεται με τα βιβλία. Πρέπει να ανοιχτούν, να διαβαστούν για να ζωντανέψουν.
Ξέρεις κάτι; Αυτό το μυθιστόρημα είναι γεμάτο από ψυχή που διψά να σας εξομολογηθεί τα πάθη του. Μην το αφήσετε να περιμένει. Είμαι βέβαιος πως θα το αγαπήσετε όταν το διαβάσετε.
Υ.Γ. Εσύ κράτησε, αν θέλεις, και αυτό και μην το λησμονήσεις: Όλα έχουν ένα τίμημα!
